اعلام ثبت 21 میراث فرهنگی ناملموس مازندران

ایرنا/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده، ثبت 21 میراث فرهنگی ناملموس مازندران صورت گرفت.

داستان چیست؟

میراث فرهنگی ناملموس به تولیدات و فرآیندهای فرهنگی مانند آداب و رسوم، اصطلاحات، زبانها، گویش ها، بازی ها، موسیقی، ادبیات شفاهی، هنرهای اجرایی، مراسم، جشن ها، رقص ها، دانش و مهارت ها و بسیاری موارد دیگر گفته می شود که با گذشت زمان و از نسل های پیشین باقی مانده اند. در واقع میراث فرهنگی ناملموس بخشی زنده از میراث است که به دست بازماندگان به مرور و به صورت پیوسته مورد استفاده و بازآفرینی قرار گرفته و طول زمان بر ارزش آن افزوده شده و حس هویت و تعلق به انسان و جامعه بخشیده است.

علی اصغر مونسان طی 2 نامه جداگانه که یکی در برگیرنده نام 12 اثر و دیگری 9 میراث ناملموس است، مراتب ثبت 21 میراث فرهنگی ناملموس مازندران را اعلام کرد.

با اضافه شدن 21 نام جدید به فهرست، تعداد میراث فرهنگی ناملموس ثبت و ابلاغ شده مازندران به یکصد نام رسید.

هنرمندانی که میراث مازندران شدند

در نامه وزیر میراث فرهنگی ثبت نام استاد فقید ابوالحسن خوشرو، خواننده پرآوازه مازندرانی در فهرست میراث فرهنگی ناملموس مازندران به صورت رسمی ابلاغ شد. مدیرکل میراث فرهنگی مازندران دی ماه پارسال از ثبت استاد خوشرو در فهرست میراث ناملموس استان خبر داده بود. نام این هنرمند فقید مازندران به شماره 37 در فهرست حاملان میراث فرهنگی ناملموس در تاریخ در تاریخ 1398/10/9 ثبت شد.

استاد ابوالحسن خوشرو متولد سال 1325 روستای " سیاهرودکلای " قائمشهر است که از کودکی به نواختن " لله وا " یا نی چوپانی پرداخت و برای تکمیل دانش موسیقی خود از هنرستان موسیقی تهران فارغ التحصیل شد.

این هنرمند در اجرای " لیلی جانها " و آوازهای مازندرانی و تلفیقی از شیوه های استادان قدیم، سبک و لحن شخصی خود را ارائه کرد و این ویژگی او را از دیگر هنرمندان موسیقی اصیل مازندرانی متمایز و برجسته ساخت.

استاد خوشرو که پس از چند ماه درد و رنج بیماری اسفند ماه سال 98 دار فانی را وداع گفت، در طول فعالیت هنریش جوایز بسیاری در عرصه محلی و ملی دریافت کرد که همگی به خاطر صدای زیبا، اصیل و پر سوز و همچنین سبک ویژه اش در آوازخوانی بوده است. این استاد فقید موسیقی مازندران 21 آبان ماه سال گذشته موفق به دریافت نشان درجه یک هنری شد، نشانی که حاصل نیم قرن تلاشش برای موسیقی مازندران بود.

براساس نامه وزیر میراث فرهنگی " محمدرضا اسحاقی " نوازنده و خواننده مازندرانی به شماره 16 در تاریخ 1396/9/12 در فهرست حاملان میراث فرهنگی ناملموس ثبت شد.

اسحاقی در سال 1326 در روستای گرجی محله شهرستان بهشهر متولد شد. او در سن 11 سالگی موسیقی را با ساز تنبک نزد استاد «حسن علی پور» آغاز کرد و پس از چندی به آموختن للوا پرداخت تا اینکه با ساز دوتار آشنا شد و دوتار نوازی مازندرانی را احیا کرد. او در آموختن و فراگیری موسیقی نواحی مازندران تلاش بسیاری کرده و در حال حاضر یکی از راویان مقام های سازی و آوازی مناطق شرقی مازندران است.

اسحاقی علاوه بر مقام ها، احیاکننده بخش خنیاگری موسیقی مازندران نیز بشمار می رود؛ بطوریکه اسحاقی را می توان آخرین روایتگر و میراث دار موسیقی خنیاگری مازندران دانست. این خنیاگر مازندرانی در سال 1364 به جشنواره موسیقی فجر دعوت شد و تا کنون در 26 دوره از جشنواره حضور داشته است. اسحاقی در سال 1365 گروه موسیقی «مشتاق حسن» را با کمک مرحوم استاد «محمد صادق اسحقی گرجی» تشکیل داد و با این گروه در جشنواره های متعددی همچون، جشنواره فجر، موسیقی نواحی، ذکرالذاکرین شرکت کرد و بارها موفق به کسب مقام هایی نیز شد.

از جمله آثار منتشر شده استاد محمدرضا اسحاقی می توان به آلبوم های موسیقی «حماسی»، «عاشقانه ها»، «شبی به نغمه و نوا»، «آیینی (منظومه های روایی تبری) »، «سوز گِلام»، «تی تی کاک» و «زِلف شِه» اشاه کرد.

علاوه بر این دو استاد موسیقی مازندرانی، نام استاد لطف الله سیفی بشلی هم به عنوان گنجینه زنده بشری و احیاگر هنر ساختن و نواختن ساز سنتی غرنه هم به شماره 22 در تاریخ 1397/8/28در فهرست میراث فرهنگی ناملموس مازندران ثبت شد.

سیفی بشلی که متولد سال 1338 است که از 26 سالگی وارد عرصه موسیقی شد. او 13 سال با گروه شواش و 17 سال با گروه امیرپازواری نوازندگی کرد. سیفی بشلی علاوه بر نوازندگی تنبک، سرنا و غرنه، سازنده ساز غرنه هم محسوب می شود.

جشن، موسیقی، اطعام دهی

در نامه وزیر میراث فرهنگی آمد 18 میراث ناملموس دیگری که مرابت ثبتشان به استاندار ابلاغ شده به شرح زیر هستند:

1- «توتو کالسی» به شماره 1628 در تاریخ 1397/4/23.

2- «مهارت ساختن و نواختن ساز سنتی غرنه» به شماره 1664.

3- «مقام هرایی در شرق مازندران» به شماره 1665.

4- «آیین مجمه گذاری و اطعام دهی سنتی شهرستان بهشهر» به شماره 1666.

5- «مهارت سنتی جاجیم بافی» به شماره 1667.

6- «چارویداری؛ گونه ای موسیقی کار در مازندران» به شماره 1668.

7- «کایری؛ تعاونی و همکاری در کار» به شماره 1669.

8- «فنون برداشت و جمع آوری کولک یا کوله پر» به شماره 1670.

9- «مهارت ساختن و نواختن لله وا؛ نوعی نی چوپانی در مازندران» به شماره 1671.

10- «جشن فردینه ماشو در مازندران» به شماره 1672.

11- «مهارت تهیه خرمندی دشو» به شماره 2043 در تاریخ 1398/10/9.

12- «مراسم آیینی مذهبی طبخ آش نذری آقا ولی» به شماره 2044 در تاریخ 1398/10/9.

13- «تلم زنی؛ مراحل تهیه فرآورده های لبنی به شیوه سنتی در منطقه عشایر روستای نیالا» به شماره 2045 در تاریخ 1398/10/9.

14- «بنه بازی (بنه وازی)» به شماره 2046 در تاریخ 1398/10/9.

15- «جمعه بازار جویبار» به شماره 2047 در تاریخ 1398/10/9.

16- «مهارت پخت غذای پیچی پلا» به شماره 2048 در تاریخ 1398/10/9.

17- «مراسم گوسفند شوران و ورینا در عشایر منطقه دو هزار تنکابن» به شماره 2049 در تاریخ 1398/10/9.

18- «مهارت تهیه هلی ترشی» به شماره 2050 در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس در تاریخ 1398/10/9.