اجرای پروژه کارخانه بازیافت زباله در حریم بندری تاریخی

براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، بندر سیراف بوشهر مورد بی توجهی مسئولان قرار گرفته و پروژه کارخانه بازیافت زباله را در حریمش، روی آن تاثیرات مخربی داشته است.

سیراف و بی توجهی های مسئولان

می گویند بندر سیراف بوشهر بخش بزرگی از تاریخ و فرهنگ جنوب کشور را در خود جای داده است، به گونه ای که از دوره ساسانیان به بعد، این شهر مرکز ثقل تبادلات فرهنگی، اقتصادی و سیاسی بوده که به مرور مبدا راه آبی ابریشم هم به آن اضافه می شود؛ بندری که در اوج شکوه و رونق در قرن چهارم با زلزله ای ویرانگر در زیر دریا مدفون شد و بعدها بندر سیراف بوشهر امروزی را روی قبر او ساختند، هر چند کاوش های باستان شناسان بخشی از این تاریخ را تا امروز نشان داده است، به اندازه ای که برنامه ریزی ها برای ثبت جهانی شکل می گیرد و حتی پرونده اش را به فهرست موقت یونسکو فرستاده اند. حالا در کنار همه برنامه ریزی هایی که به تخریب تدریجی بندر سیراف بوشهر می رسند، می خواهند تیر آخر را بزنند، یعنی «ساخت کارخانه بازیافت زباله در سیراف»؛ اقدامی که می تواند روی تاریخ این شهر را بپوشاند برای همیشه. طرح را به نام «سایت بازیافت پسماندهای شهری و صنعتی» مطرح کرده اند که قرار است یک شرکت دانش بنیان آن را راه اندازی کند، آن هم در دو کیلومتری بندر سیراف بوشهر، جایی که هنوز می تواند بخش هایی از تاریخ زیر خاکِ آن زنده باشد، وگرنه که حتی این مساحت، در حریم سیراف باستانی است و اگر قرار به جهانی شدنش باشد، قطعا این برنامه ریزی را با مشکلات زیادی مواجه می کند. محمد کنگانی، فعال میراث فرهنگی سیراف احداث کارخانه بازیافت زباله های صنعتی و شهری در دو کیلومتری سیراف را کاری غیرمنطقی می داند و به ایسنا می گوید: به واسطه قرارگیری سیراف بین سه شهرستان عسلویه و کنگان و کنگ، انتخاب منطقه مورد نظر برای ایجاد چنین مرکزی کاملا به جاست، اما قرار است ما چه چیزی را با چه چیزی مبادله کنیم؟ او توضیح می دهد: متولیان این پروژه از نظر اقتصادی به سودی کلان می رسند و حتی از نظر مسیر برای شان مقرون به صرفه است و از زمین های خوبی استفاده می کنند، اما از یک سو تنها قانون را که ساخت کارخانجات را تا دو کیلومتری شهرها فقط برای صنعتی ها مجاز می داند و نه برای زباله ها زیر پا می گذارند و از سوی دیگر به واسطه قرار گرفتن این محوطه در مسیر رودخانه و وزش باد، قطعا با وقوع هر عمل وارونگی در بادهای منطقه ای، بوی مشمئز کننده ای به شهر می آید که می تواند در نخستین قدم گردشگران را از سیراف دور کند و با یک تبلیغ منفی که سیراف آلوده است و بوی آن نفس را قطع می کند، دیگر هیچ گردشگر و پژوهشگری پا به سیراف باستانی نمی گذارد. کنگانی همچنین به قرار گرفتن منطقه انتخاب شده در نزدیکی قشلاق عشایر اشاره می کند و می گوید: عشایر از اواخر شهریور به این منطقه می آیند و اسفندماه به «هفت چاه» برمی گردند، بنابراین این اقدام نیز عملکرد سالانه و زندگی عشایر را از آن ها می گیرد. او همچنین با بیان اینکه طرح در دست اجرا، اختراعی به عنوان یک طرح دانش بنیاد است، می افزاید: اجرایی شدن این طرح در دو کیلومتری سیراف، نخستین کار آن هاست که به قول خود می خواهند در کل دنیا انجام دهند، پیش از این، تاکنون این طرح را فقط در آزمایشگاه امتحان کرده اند، حالا اگر اشتباهی رخ دهد، بدون هیچ نتیجه ای به تاریخ سیراف آسیب غیرقابل جبرانی وارد می شود. این فعال میراث فرهنگی سیراف با تاکید بر این که هیچ کس با اصل کار در این زمینه مخالف نیست، ادامه می دهد: معتقدیم در قدم نخست این پروژه باید قدری دورتر از مساحت انتخاب شده کنونی در این محوطه اجرایی شود، معدنی زباله بین کنگان و سیراف وجود دارد که می توانند همان نقطه را برای اجرایی شدن این پروژه انتخاب کنند، تا از آسیب های احتمالی که هنوز چیزی از آن ها نمی دانیم دوری کنیم. کنگانی و فعالان میراث فرهنگی سیراف تنها کسانی نیستند که مخالف این طرح اند، امام جمعه سیراف نیز یکی از مخالفان این طرح است، حجت الاسلام صادق عاشوری انجام این کار را غیر منطقی دانسته است، هر چند می تواند پروژه ای عالی و کارآمد باشد. او هم به این نکته تاکید کرده که «سیراف کاندیدای ثبت جهانی است، باید زمینه را فرهم کرد تا به یونسکو معرفی شود، بنابراین باید زیرساخت های گردشگری را در سیراف تقویت کرد نه اینکه اراضی پیرامونی سیراف و محل مراتع اطراف که محل درآمد و زندگی زمستانه عشایر منطقه است را به مرکز زباله سوزی تبدیل کرد. نگرانی ما این است که با آمدن این کارخانه، سیراف جایگاه جهانی خودش را از دست بدهد.» از سوی دیگر فعالان میراث فرهنگی با راه اندازی کمپینی با نام «#نه_به_کارخانه_بازیافت_زباله» در دانشگاه در دانشگاه پیام نور و همچنین کمپینی از تشکل های میراث فرهنگی سراسر کشور در اردبیل با این طرح مخالفت کرده اند.