در جزیره کمپبِل (Campbell) دور افتاده که در 600 کیلومتری زمین های اصلی جنوب نیوزیلند قرار گرفته، یک درخت صنوبر سیتکایی (Sitka spruce) به تنهایی روییده و لقب منحصر بفردِ تنهاترین درخت کره زمین را از آن خود کرده است. همسایگان اش نزدیک 220 کیلومتر دور تر از آن، در جزیره آوکلند (Auckland) قرار دارند، در حالی که نزدیک ترین عضو از گونه او به روی نیمکره دیگر زمین در سراسر اقیانوس آرام قرار گرفته اند. پس چگونه این صنوبر سیتکایی در جای کنونی اش قرار گرفته؟جزیره کمپل یکی از جنوبی ترین جزیره های نیوزیلند است. جزیره کمپبِل در منطقه ای قرار گرفته که با باد های شدید غربی احاطه شده است. باد های چهلگان (the Furious Fifties) که به هیچ چیز اجازه نمی دهند تا بیشتر از چند فوت رشد کند. هوای آنجا هم اگر یخبندان نباشد چندان دلپذیر نیست. دمای هوا به ندرت بالای 10 درجه سانتی گراد قرار می گیرد. هر روز هوا ابری است و بیشتر روز ها باران می بارد. تنها 40 روز بدون باران در جزیره کمپبِل موجود است و به سختی می توان گفت که 600 ساعت آفتابی در هر سال وجود دارد که به طور متوسط کمتر از دو ساعت در هر روز می شود. تنها گیاهی که از این شرایط جان سالم به در می برد، یک نوع گیاه همیشگی است که مگاهِرب (megaherb) نامیده می شود. علت نامگذاری آن ها به دلیل رشد غیر عادیشان است که دارای برگ هایی به بزرگی کاغذ های پرینتر هستند. جثه عظیم این گیاهان استراتژی است که پذیرفته اند تا بتوانند از آفتاب هر چند کم آن منطقه بهترین استفاده را بکنند.
صنوبرسیتکایی در هیچ جای اطراف این منطقه رشد نمی کند. در واقع هیچ صنوبر سیتکایی در نیمکره جنوبی وجود ندارد. تنها جایی که این گیاه به صورت بومی رشد می کند کمربند باریک ساحل غربی آمریکای شمالی است که از آلاسکای جنوبی و بریتیش کلمبیا به سمت کالیفرنیای شمالی کشیده شده است.
به نظر می رسد که صنوبر سیتکایی جزیره کمپبِل توسط لرد رنفورلی (Lord Ranfurly) کاشته شده، کسی که از سال 1897 تا 1904 فرماندار کل نیوزیلند بود. تقریبا بین سال های 1901 تا 1907، رنفورلی در حالی که در سفر به جزایر دور افتاده نیوزلند بود تا گونه های پرندگان را برای موزه بریتانیا جمع آوری کند تنهاترین درخت جهان را کاشت. اگرچه این درخت همچنان باقی مانده اما با توجه به تمایل طبیعی اش به هوای سرد و مرطوب، رشد واقعی اش را نکرده است. بر اساس آخرین اندازه گیری های انجام شده در سال 2011، پس از تمامی این سال ها تنهاترین درخت جهان به سختی 10 متر قد کشیده در حالی که در زمین مادری خود حداقل 60 متر ارتفاع دارد. با وجود این که تنهاترین درخت جهان بیش از یک صد سال سن دارد اما هنوز کاجی نداده، که گفته می شود به این دلیل است که در دوره نوجوانی خود باقی مانده است. علت رشد کم درخت، نسبتا به دلیل آب و هوای اقیانوسی است و تا حدی هم مربوط به این حقیقت است که تنه اش به طور معمول توسط کارکنان ایستگاه هواشناسی که تا سال 1958 در آنجا فعالیت می کردند تکه تکه می شده. هیچ جنگل طبیعی در جزیره کمپل وجود ندارد و این صنوبر سیتکایی تنها درخت آن ها به عنوان یک درخت کریسمس بوده است.

تنها ترین درخت جهان در عصر جدید

تنهاترین درخت جهان که بسیار دورتر از زیستگاه طبیعی اش کاشته شده به نشانه ای از تغییرات انسان ها در این سیاره بدل شده که در اصطلاح دوره طوفان طلایی (golden spike) نامیده می شود.
در چند دهه گذشته، دانشمندان یک عصر جدید زیست شناسی را مطرح کرده اند، دوره بحث بر انگیز "آنتروپوسین" (Anthropocene) که به آغاز دوره ای از تاثیر قابل توجه انسان بر روی زمین شناسی و اکوسیستم ها اشاره دارد. چندین تاریخ شروع متفاوت برای دوره آنترپوسین پیشنهاد شده است، از محدوده آغاز انقلاب کشاورزی از 12 تا 15 هزار سال پیش تا زمان افزایش کربن در هوا که در اواسط دهه 1800 با انقلاب صنعتی آغاز شد و یا در عصر اتمی که رادیو کربن های جوی افزایش یافتند.
هر دوره باید یک نشانگر متمایز داشته باشد. برای مثال، برای قرار دادن تاریخ از آغاز عصر هولوسن (نام آخرین دوره زمین شناسی است)، محققان یک سوراخ به داخل صفحات یخی گرینلند ایجاد کردند و تغییری در غلظت هیدروژن یافتند که به دلیل گرمای جهانی زمین است که از زمان آخرین عصر یخبندان زمین تاکنون ایجاد شده است. به طور مشابه، شهاب سنگ آسمانی معروف 66 میلیون سال پیش که در زمان از بین رفتن دایناسور ها به زمین اصابت کرده، اثری از عنصر ایریدیوم در تپه ای از سنگ ها در تونس بر جای گذاشته که به محققان کمک کرد تا مرز بین دوره کرتاسه (Cretaceous) و پالئوژن (Palaeogene) را تصحیح کنند.
برای اثبات این که آزمایشات جوی اتمی با نشانه هایی از روی شهاب سنگ آسمانی قاتل دایناسور ها به عنوان دست آوردی عظیم و مربوط به زمان های دور تاثیری بر روی جهان داشته اند، دسته ای از محققان به رهبری کریس تورنر (Chris Turner) از دانشگاه نیو ساوت ولز (New South Wales) به جزیره کمپبِل منتقل شدند زیرا جزیره کمپبِل بسیار دور افتاده است و اگر چیزی در آنجا ظاهر شود به نظر می رسد که در همه جا پدید آید.
محققان یک سوراخ در مرکز صنوبر سیتکایی ایجاد کردند و آن را برای دستیابی به کربن 14 آنالیز کردند. کربن 14 یک ایزوتوپ رادیو اکتیو از کربن است که توسط آزمایش هسته ای در بالای سطح زمین آزاد می شود. از آنجایی که گیاهان از کربن هوا برای رشد خود تنفس می کنند، ایزوتوپ کربن 14 در حلقه های درخت با غلظت های مختلف، وابسته به سطح عنصر در آن سال خاص باید موجود باشد. همان طور که انتظار می رفت حققان در بین ماه های اکتبر و دسامبر سال 1965 اثر بالقوه ای از کربن 14 جوی را یافتند که بر اساس معاهده بین المللی آزمایش های هسته ای به تدریج کاهش یافته بود.
کریس ترنر گفت: کشف شدن این نشانه های رادیو اکتیو در برخی از دور افتاده ترین گیاهان جهان حاکی از این است که کربن 14 یک نشانه خوب برای تعیین سال آغاز آنتروپوسین در دنیاست مخصوصا به دلیل آزمایشات هسته ای که بیشتر در نیمکره شمالی اتفاق افتاده و جزیره کمپبِل که بسیار دورتر از آن و در جنوبی ترین نقطه زمین واقع شده. بر پایه این یافته ها، ترنر پیشنهاد کرد که تاریخ شروع آنتروپوسین از سال 1965 آغاز شود.
یک جنبه کلیدی که باعث انتخاب صنوبر طلایی شد این بود که برای زمانی طولانی عمر می کند. نصف عمر کربن 14 حدود 6000 سال است، این به این معنی است که مقدار فعلی آن تقریبا در نیمه هر 6000 سال از بین می رود. پس حتی پس از گذشت ده ها هزار سال، مقدار کربن 14 همچنان قابل اندازه گیری است و این مسئله به زمین شناسان بیشتری این امکان را می دهد که آغاز دقیق دوره آنتروپوسین را مشخص کنند.