رسوم متفاوت خواندن دعای جوشن کبیر در شهرهای مختلف

ایسنا/ این خبر پیرامون رسوم متفاوت خواندن دعای جوشن کبیر در شهرهای مختلف برای شما نوشته شده است.

برای شبهای 19، 21 و 23 ماه مبارک رمضان به عنوان شبهای قدر، اعمال مشترکی از جمله خواندن نمازی مخصوص این شب ها، غسل کردن، تلاوت سوره هایی از قرآن کریم و...مشخص شده است. مهمترین دعایی که برای هر سه شب قدر توصیه زیادی به خواندن آن شده است، دعای جوشن کبیر است که با نیت مشترک «مشکل گشایی» در شهرها و روستاهای مختلف با شیوه های متفاوت خوانده می شود.

«ریسمان گره زدن» یکی از رسوم شبهای قدر است که در نقاط مختلفی از کشور از جمله شیراز، یزد، سقز، سمنان، مازندران و...اجرا می شود. برای اجرای این رسم، زنان هنگام خواندن دعای جوشن کبیر و تکرار بند «سُبْحانَکَ یا لٰا الٰهَ الّا اَنْتَ اَلغَوثَ اَلغَوثَ خَلِّصْنا مِن النّارِ یا رَبِّ» یک گره به نخ یا ریسمانی که در دست دارند می زنند و با پایان یافتن قرائت این دعا، 100 گره بر نخ باقی می ماند.

کسانی که این رسم را اجرا می کنند معتقدند این ریسمان، گره گشای برخی مشکلات خواهد بود، از جمله آنکه اگر آن را به گردن دختری دم بخت بیندازند، بختش باز می شود، اگر به گردن دیگر افراد بیاویزند از خطرها در امان خواهند بود و یا حتی این ریسمان می تواند مشکل نازایی زنان را برطرف کند! خرافاتی که به نظر می رسد سعی شده در قالب اجرای یک فرضیه دینی، وجهی از مقبولیت به خود گیرد.

اعتقاد به بخت گشایی این ریسمان صد گره برای دختران در استان سمنان هم وجود دارد.

برخی زنان مسن تر شیرازی نیز این نخ را عاملی برای کاسته شدن فشار قبر می دانند و از آن به دقت نگهداری می کنند تا پس از مرگ در میان کفنشان گذاشته شود.

اجرای این رسم و علت انجام آن در شهرستان سقز اندکی متفاوت است. زنان سقزی بر نخ پنبه ای سفید رنگی که یک دختر تابیده باشد، دعای جوشن کبیر می خوانند و پس از بندهای تکرار شوند به آن گره می زنند. آنها این خرافه را پذیرفتند که نخ حکم طلسم دارد و آن را برای دفع چشم زخم از آن اسفاده می کنند!

البته خواندن دعای جوشن کبیر با هدف مشکل گشایی، تنها بر روی نخ متداول نبوده است. در برخی از شهرهای استان سمنان، زنان هم زمان با خواندن دعای جوشن کبیر بر ظرفی حاوی آب و زعفران، می دمند و از این آب به عنوان تبرک استفاده می کنند. نکته قابل توجه این است که اجرای چنین رسمی تنها محدود به این آب و زعفران نیست. در برخی از شهرها در هنگام خواندن بندهای دعای جوشن کبیر بر نبات، نقل یا قند می دمند و معتقدند که می توانند آن را برای شفای بیماران و تبرک نگه دارند.

در برخی روستاهای آذربایجان شرقی نیز از طرف بانی مراسم شب احیا و آنهایی که نذری دارند، مقدار زیادی حبه قند تهیه می شود تا هنگام خواندن دعای جوشن کبیر به حبه قندها بدمند. با پایان مراسم مقداری از قندها را میان افراد تقسیم می کنند، چرا که معتقدند هر کس این قندها را بخورد، از تمام درد و رنج ها در امان می ماند. با مابقی قندها نیز شربت درست می کنند و آن را بین اهالی روستا پخش می کنند. در نهایت مقداری از خاک قند باقیمانده را هم به گله ها و احشام می پاشند، چراکه تصور می کنند با این کار احشام تا ماه رمضان بعدی از هر بلایی در امان خواهند بود.

اهالی بوشهر نیز هنگام خواندن دعای جوشن کبیر توسط جمعیت حاضر، رشته تسبیح الغوث (بند تکرار شونده از دعای جوشن کبیر) را در سطل بزرگ آب الغوث می چرخانند و پس از اتمام دعا، این آب را که هزار اسم مبارک خداوند بر آن خوانده شده است با نیت تبرک، بین جمعیت تقسیم می کنند.

در گذر زمان، اجرای این رسوم دستخوش تغییراتی شده است، اما باز هم به شکل کمرنگ در نقاطی از کشور اجرا می شود. هر چند گاهی به نظر می رسد که برخی از آنها به چیزی شبیه خرافات تبدیل می شوند و ممکن است اجرای آنها و نرسیدن به خواسته و حاجت بتواند آثار مخربی به همراه داشته باشد.