انجمن خیرین میراث فرهنگی 85 میلیون ایرانی نیکوکار را در دل خود خواهد داشت

ایرنا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، انجمن خیرین میراث فرهنگی 85 میلیون ایرانی نیکوکار را در دل خود خواهد داشت.

انجمن خیرین میراث فرهنگی چهارم آذر 1402 با حضور 500 تن از خیرین، نیکوکاران، فعالان اقتصادی، کارآفرینان هنرمندان، ورزشکاران، اهالی فرهنگ و رسانه، مدیران و پیشکسوتان و دوستداران و چهره های ماندگار میراث فرهنگی ایران از سراسر کشور فعالیت رسمی خود را آغاز کرد و در همان گلریزان اول در شب اول تولد بیش از 200 میلیارد تومان هدیه مالی جمع شد که بشارتی بود برای آنهایی که دل در گرو میراث فرهنگی دارند و برای پاسداری از آن دغدغه مند هستند.

کمتر ایرانی را سراغ داریم که یک جا در یک کار خیر، یا نذر و کمک رسانی، امداد و حامی گری گامی برنداشته باشد، همیاری، همدلی، خیرخواهی، مشارکت و همبستگی و انسجام حضور در کارهای خیر در خون ما ایرانی ها است، به همین دلیل خیریه ها از قدیمی ترین و ریشه دارترین تشکل های مردمی در جامعه ما هستند.

اگر کمی با دقت مرور کنیم هر کدام از ما در امور خیر گاهی برای فقرزدایی، گاهی برای آزادی زندانیان، گاهی برای تدارک بساط عروسی، گاهی برای هزینه های درمان یا مشارکت داشته ایم یا به راحتی چهار پنج نفر از اطرافیان خود را می توانیم نام ببریم، برخی از ما حتی بانیان این امور بوده ایم و هستیم.

براساس مقاله انجمن خیرین میراث فرهنگی 85 میلیون ایرانی نیکوکار را در دل خود خواهد داشت، باید بدانید که وقف اموال برای ساخت بنا و تجهیز مساجد و مدارس، انتشار کتاب به ویژه قرآن و ادعیه، برای ساخت شفاخانه، حتی کاشت و پرورش درخت، حفر چاه و قنات و وقف آن برای استفاده عمومی یا گروهی خاص از جامعه از سنت های نیکوی سده های متمادی ما ایرانیان است، وقف نامه های زیادی شاهد و اثبات این کرامت های بی بدیل است.

تاریخ جوانمردی را ورق بزنیم سنت گلریزان در میان داستان های زندگی اجتماعی ما ایرانی ها می درخشد، هنوز هم بسیاری از ما گلریزان گردهمایی پهلوانان محل در زورخانه های سنتی در محله های قدیمی شهرهایمان در ماه مبارک رمضان را به یاد داریم، ورزشکاران و خیرانی که آبرو و اعتبار گرو می گذاشتند و پولی برای گره گشایی از کار و زندگی مردم جمع میشد، هر کسی به وسع و توان خود کاری انجام می داد یا قدم خیری بر می داشت.

هنوز هم در برخی محلات گلریزان از رسوم رایج است اگر چه به آن سبک و سیاق شاید کمرنگ تر شده باشد، ولی به شیوه های مدرن تر همچنان در جوامع و خانواده های ما ایرانیان دوام دارد. حالا دیگر فضای مجازی هم جزئی از زندگی است و کمابیش همه ما در شبکه های اجتماعی که فعال هستیم هر از گاهی پیام هایی را در زمان های محدود می بینیم که معتمدی از دوستانمان برای جمع آوری کمک مالی به یک بیمار، یک مستاجر، یک بدهکار، یا گرفتار و زندانی، گلریزان اعلام می کند.

گلریزان برای کودکی که به دارو و درمان نیاز دارد و خانواده اش از تامین هزینه های آن عاجزند، یا گلریزان برای کاسب آبرومندی که به دلیل ورشکستگی و زیان مالی بدهکار و گرفتار زندان است؛ یا خانواده ای که مستاجر است و اگر یاریشان نکنیم ظرف چند روز سقف بالای سرشان را از دست خواهند داد و انواع مشکلات دیگر به راحتی هم می توانیم مثال بزنیم که همین چند روز پیش گلریزانی برگزار شد و در کمتر از چند ساعت یا یک نصفه روز مبلغ مورد نیاز جمع شد، جالب تر آنکه نام هیچ یک از خیرین هم مشخص نیست.

جلوتر که می آییم در چهل سال اخیر، امور خیریه سازمان یافته تر و متشکل تر شده است، از بعد از انقلاب آنچه بیشتر جلوی چشم ما عیان است خیرانی هستند که بی چشم داشت و بی منت مدرسه می سازند، اتفاقا مدارس را کامل و مجهز و دور از هیاهوی پرزرق و برق شهری دقیقا در روستاهای دور و مناطق کمتر برخوردار بنا می کنند، یا نیکوکارانی که مراکز حمایت از کودکان بی سرپرست را دایر کرده اند، هزاران کودک را سامان داده اند.

خانه های بهداشت هم از آن خیراتی است که با همت عالی بسیاری از انسانهای شریف، از یادگاران ماندگار مناطق محروم شده اند. ارزش هر کدام از این امور خیر به جای خود مشخص می شود، سالها بعد وقتی دانش آموزی از همان مدرسه در یک منطقه محروم رتبه برتر کنکور می شود، اتفاقا کم هم سراغ نداریم که از ایتام بوده اند و از همان مراکز خیریه حامی، یا در نیمه شبی همان خانه بهداشت چند اتاقه جان مادر و نوزادی یا بیماری را نجات می دهد. از این نوع امور خیر بسیار میتوان مثال زد هر کدام از ما هم بسیار سراغ داریم.

اما اکنون بنیادی خیریه بنا نهاده شده است که هر ایرانی هر جای جهان که باشد با دلی قرص و محکم پای آن می ایستد، بنیادی برای میراث فرهنگی. شاید هر کدام از ما در سفرهایمان به نقاط مختلف کشور، یا در زادگاه اجدادی هر از چند گاهی که سفر می کنیم، وقتی با بناهای خشتی، گلی و سنگی به جا مانده از عمق تاریخ مواجه می شویم و می بینیم بخشی از آن نیازمند مرمت و بازسازی است، از خود می پرسیم چرا هیچ اقدامی برای مرمت آن نمی شود، چرا این اثر هیچ حامی ندارد؟ با خود می اندیشیم برای حفظ و مرمت این آثار چه کاری می توانیم انجام دهیم؟ اما نه تخصصی داریم، نه می دانیم چگونه باید کمک کنیم، و شاید هم توان مالی لازم را هم نداشته باشیم و به تنهایی نتوانیم کاری بکنیم.

تاسیس انجمن خیرین میراث فرهنگی که از چهارم آذر فعالیت رسمی خود را آغاز کرد، از آن دست بنیانگذاری هایی است که هر ایرانی هر جای جهان هم باشد بی دریغ دلش می خواهد نامش در آن ثبت شود، برای سرزمین مادری نقشی ایفا کند، از آن دست کارهای خیری است که همت، مهربانی و غرور را توامان در خود دارد، و به ریالی و قدمی در آن شادی وصف ناپذیری در جان و روح آدمی می دمد، میراث است و هویت و ریشه فرهنگی ما.

همه آنها که سالیان متمادی است مخفیانه حامی کودکی یتیم بوده اند، می دانند از چه حس باشکوه و پر ابهتی سخن می گوییم، چتری حمایتی برای فرزندان تنهای این سرزمین، حالا انجمن خیرین میراث فرهنگی فرصتی است برای حمایت از آثاری که نیاکان ما بر جای گذاشته اند و باید پاسداریشان کنیم، حلا دیگر به همان حلاوت که گاهی می گوییم «من حامی یتیم هستم» یا «آجری را در مدرسه ای دور در منطقه ای محروم بنا نهاده ام»، یا «ناجی یک زندانی هستم»، حالا دیگر می توانیم با غروری بیشتر بگوییم «حامی یک اثر فرهنگی، یک بنای باستانی، یک شی تاریخی، حتی حامی یا بنیان گذار موزه ای در یک روستا هستیم.»

حالا اگر کسی می خواهد برای سرزمینش خیرات و مبراتی هبه کند میلیون ها اثر تاریخی فرهنگی و طبیعی در ایران پهناور وجود دارد و هر ایرانی وطن دوستی می تواند سهمی هر چند کوچک در حفاظت و مرمت هر یک از آنها داشته باشد، از هر جای جهان و به هر مقدار، انجمن خیرین میراث فرهنگی قطعا فرصتی تاریخی است برای ادای دین و رسالت تاریخی همه ما به ایران بزرگ.

ایران سرزمینی است با تمدنی شکوهمند شناخته شده در جهان، با بیش از 7 هزار سال قدمت تاریخی و سابقه بیش از یک میلیون سال سکونت بشری دارد، سرزمینی که بیش از یک میلیون آثار تاریخی ارزشمند دارد که تا کنون فقط 35هزار اثر آن ثبت ملی شده است و به واسطه همین گنجینه های ارزشمند اکنون از حیث ثبت آثار در فهرست جهانی یونسکو جزو 10 کشور نخست دنیا قرار دارد.

ما ایرانیان سنت حسنه و خیرخواهانه و نوع دوستی مانند وقف، نذر، هبه، صدقه، احسان، انفاق همواره سرلوحه کارهایمان بوده است، اکنون در کنار همه نیکوکارهایمان، آثار میراث فرهنگی از بناها و مجموعه های تاریخی، کاروانسراها، خانه های تاریخی، محوطه های باستانی و اشیا و موزه ها و بقاع و مساجدی که از گذشته به یادگار مانده است پیش رویمان است و انجمن خیرین میراث فرهنگی تداوم همان مسیری است که ایرانیان از گذشته های دور تا امروز پیموده اند.

کنشگری اجتماعی و فرهنگی ما ایرانیان همواره نشان داده هر جا که حاکمیت نیازمند یاری برای حل مشکلات کشور است، ما مردم نقشمان را خوب ایفا کرده ایم و اکنون که بودجه و اعتبارات دولتی برای حفاظت و مرمت آثار تاریخی محدود و ناکافی است، نهضت مردمی خیرین می تواند نجات بخش آثار ارزشمند میراث فرهنگی کشور باشد.