تارمه سرا یکی از روستاهای دیدنی گیلان به شمار می رود

ایسنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های منتشر گشته، تارمه سرا یکی از روستاهای دیدنی گیلان به شمار می رود.

از سینه کش کوه بالا می روم، سر بالایی نفسم را به شماره انداخته، ماشینم دیگر نفس بالا آمدن نداشت. به دره که رسیدیم، نزدیک به رودخانه موتور خاموش شد. پس از آن به پاهایم برای بالا رفتن شیب تند کوه اعتماد می کنم، حداقل ترس از ارتفاع کم می شود.

هر از گاهی صدای موتور ییلاق 11 شنیده می شود. خودم را کنار می کشم که ماشین هایی که تداعی کننده جنگ جهانی دوم است، از سربالایی نفس بگیرد. پشت ماشین کیسه های برگ چای ریخته شده که برای فرآوری به کارخانه می برند. مردم محلی می گویند این ماشین های سنگین را از اوراق فروشی های تهران می خریم، دستی بر سر و رویش می کشیم و می شود عصای دستمان و چون مخصوص تردد در ییلاق است، اسمش را گذاشته ایم ییلاق 11.

نزدیک یکی از باغ های چای روستای «تارمه سرا» نفسی تازه می کنم. آخرین برگهای چین پاییزه توسط چایکاران در حال برداشت است. گلهای سفید چای، سفره ای برای زنبورهای عسل پهن کرده و دانه های گرد و سبز چای لای برگ ها خودی نشان می دهند.

پیرامون وجه تسمیه نام روستا، کتاب «نامگذاری و وجه تسمیه آبادی های گیلان» را جستجو می کنم. ولی نامی از «تارمه سرا» ذکر نشده است. در تقسیمات جغرافیایی هم نامش «طارم سرا» ثبت شد. در کتاب مذکور ذیل طارم سرا نوشته شده است: «روستای دهستان شبخوس لات بخش رانکوه املش. آبادی روی بلندی با حصار چوبی، خانه خیمه گاه»

هر چند اینجا یک روستای کوهستانی است و در بلندی قرار گرفته، ولی خبری از خانه هایی با معماری چوبی همچون جلگه نیست. مصالح اینجا سنگهای بهم برآمده است که لای چوبهای ضربدری دیوارها را با کاهگل می پوشند. خانه ها بر خلاف جلگه، در مزارع پراکنده نیست و مانند دیگر معماری خانه های کوهستانی گیلان، هر محله تشکیل شده از چندین خانه درهم تنیده که گاه مرز حیاط و ایوان دیگری مشخص نیست و بخاطر اختلاف ارتفاع، بر بام خانه یکی خانه دیگری ساخته شده و از ایوان یکی حیاط دیگری پیداست.

هرچند این روستا بر بلندای عطاکوه قرار گرفته، ولی اهالی می گویند نام این روستا را به غلط ثبت کرده اند. محلی ها می گویند: نام این روستا در اصل «تارمه سرا» است. به معنی محله ای که پر از مه است و از شدت مه به تاریکی می زند.

حالا من در روستایی هستم که در کورترین نقطه رانکوه واقع در شهرستان املش قرار گرفته است.

روستایی بالاتر از « بزکویه» و «شیردره». وجه تسمیه این آبادی ها خود گویای گذشته آنهاست. به قول زبان شناسان «جاینام ها» آخرین تغییرات فرهنگی یک منطقه را نشان می دهد و اگر نیک بنگریم، ردپای شیر را میتوان در گذشته همین کوههای صعب العبور دید و وقتی شیبهای تند بزکویه را به زحمت بالا می روید، متوجه وجه تسمیه بزکویه می شوید. انگار فقط بزکوهی می توانست از این کوههای سخت عبور کند. حالا اما به مدد توسعه جاده ها، برخی خودروها امکان تردد دارند.

تارمه سرا انگار در آخرین نقطه ای قرار گرفته که پس از آن جنگلهایی است که اداره منابع طبیعی آن را حفاظت شده اعلام کرده است. اگرچه اهالی می گویند تنها اجازه دارند دامهای سبک را برای چرا در جنگل رها کنند، ولی هر از گاهی صدای اره برقی قاچاقچیان چوب، خواب جنگل نشینان را بر می آشوبد.

روستای تارمه سرا پوشیده از باغ های چای و مرکبات است و درختان هیرکانی همچون، افرا، برگ انجیری، انار ترش و اربه را میتوان در کوره راهها و لابه لای چای باغها دید.

یکی از اهالی با اشاره به میوه های کوچک نارنجی رنگ درخت اربه می گوید: اربه یا خرمالوی وحشی به زودی می رسد و می باید برای تهیه «اربه دوشاب» آماده شویم. هرچند که در اثر قطع بی رویه، درختان اربه هم کم شده است.

بانویی سالخورده را می بینم که از بالای تلار چوبی، غریبه آمده به محله را می نگرد، به زبان گالشی خوش آمد می گوید. وقتی اجازه می دهد که تصویرش را در قاب دوربین ضبط کنم، سعی می کند کمر خمیده اش را صاف نگه دارد و روسری دور سرش را مرتب می کند و لبخندی بر گوشه چهره استخوانی اش می نشیند.

او از سالهای جوانی اش می گوید که مجبور بود کیسه های چای و مرکبات را بر پشتش بیندازد و از سینه کش کوه پایین بیاید. این خاطره را می گفت که سالهای جوانی اش را به یادم بیاورد که بر و رویی داشت و کمری استوار.

اینجا زمین های صاف برای کشت و کار کم است و اندک پشته ای در گوشه حیاط مامنی می شود برای سبزی کاری مادران گیلانی و در حاشیه خانه کدو تنبل ها به سرعت رشد کرده و گاه تا تلار خانه شاخ و بال می کشند.

تنگ غروب، مه از دره بالا می آید و من روستایی را ترک می کنم که در مرتفع ترین بخش رانکوه قرار گرفته و از بالای آن میتوان دریای کاسپین و شهر هوسم (نام قدیم رودسر) را دید.