جزیره راس | خرابه های روح مانند تبعیدگاه سابق

بیش از هشتاد سال، جزیره دورافتاده در مجمع الجزایر اندامان در خلیج بنگال، به عنوان تبعیدگاهی برای مخالفان و آشوبگرانی که علیه قوانین استعماری بریتانیایی انقلاب می کردند، در نظر گرفته شده بود. این جزیره کوچک که دارای ابعادی کمتر از یک سوم کیلومتر مربع است، به خاطر وحشی گری های تحمیل شده بریتانیایی ها به مجرمان و زندانبانان سیاسی، بسیار بد نام شده بود. جزیره راس، معادل بریتانیایی زندان های مرگبار نازی ها و شوروی بود و انواع مختلف شکنجه، کار اجباری، آزمایش های پزشکی در این مکان انجام می گرفت. تلفات مرگبار بسیار زیاد و وسیع بود. جزایر آندامان در فاصله بیش از 1100 کیلومتری شبه جزیره هند و در وسط اقیانوس هند واقع شده است و به همین ترتیب جزیره راس در جزایر آندامان مکان بسیار مناسبی برای تبعید دشمنان امپراطوری بود. در سال 1856 و یک سال پیش از سرنگونی سرکشان هندی بود که در نهایت این مکان منحل شد و قدرت های حاکم بر آن به پادشاهی بریتانیا منتقل شد. این برنامه ها در ابتدا برای استقرار مجرمان در جزیره طرح ریزی شده بودند. انگلیسی ها می خواستند محکومین را فراتر از دریاها حمل کنند، زیرا طبق کتاب های مقدس هندوستان، سفر در سرتاسر دریا، حرام اعلام می شد و منجر به از بین بردن احترام اجتماعی می شد وSir Robert Napier، آن را "جدایی همیشگی از هر گونه رابطه و مالکیت که انسان در زندگی دارد" می داند. این اعتقاد بسیار عجیب دلیل این بود که بسیاری از بازرگانان هندی از راه دریایی تجارت انجام نمی دادند و این کار آن ها، دریانوردان پرتغالی را متعجب کرده بود. پس در ادامه با ما در مجله گردشگری همگردی همراه باشید برای آشنایی بیشتر با جزیره راس در میانه اقیانوس هند...

تاریخچه جزیره راس در میانه اقیانوس هند

این فرمان، kala pani نامیده می شد که از لحاظ لغوی به معنی "آب سیاه" بود. بعدها، خود penal colony، به عنوان kala pani نامیده شد. بریتانیایی ها امید داشتند که این کلمه در میان تمام هندوها در سراسر امپراطوری، ترس ایجاد کند. آن ها امید داشتند که حبس بودن در این زندان مجرمان را با محکومیت و محرومیت اجتماعی ناشی از آن بترساند. با این حال، قبل از شروع ساخت و ساز، انقلاب 1857 ناگهان آغاز شد. این نخستین شورشی بود که برضد حکومت بریتانیا انجام شد. ده ها و هزاران نفر از جنگجویان آزادی دستگیر شدند که نیاز به محلی برای زندان و تبعیدگاه را بیشتر می کرد.
هنگامی که بریتانیا در سال 1858 با حدود 200 مجرم به جزیره راس در جزایر آندامان رسید، تمام جزیره های مجمع الجزیره با جنگل های غیر قابل نفوذی، پر شده بودند.جزیره راس، به علت دسترسی به آب به عنوان اولین گزینه برای سکنی دادن مجرمان انتخاب شد. وظیفه دشوار پاکسازی جنگل های متراکم بر عهده زندانیان بود در حالی که افسران در کشتی ها می ماندند. این زندانیان در گرمای شدید و باران های شدید موسمی در حالی که زنجیر و به گردن های آن ها متصل بود پناهگاه هایی برای خود و همچنین ساختمان و جاده می ساختند.
در طول سال ها، تعداد زندانیان در جزیره راس به بیش از 15،000 نفر افزایش یافت. تقریبا همه آنها از یک یا چند بیماری رنج می بردند. مالاریا، ذات الریه و اسهال خونی، عوامل اصلی مرگ و میر بودند. دیگران به خاطر شکنجه و سوء تغذیه از پای در می آمدند. آن هایی که در زمین کار می کردند، قربانی آن دسته از افراد بومی شدند که آدم خور بودند. گاهی هم آزمایش های پزشکی در جزیره راس انجام می شد. یکبار، مقامات بریتانیایی، 10000 زندانی را مجبور به خوردن جوهر گنه، که اکنون به عنوان دارو استفاده می شود، کردند تا اثرات آن را بررسی کنند. برخی از زندانیان اسهال گرفتند و بقیه افسرده شدند و شروع به آزار و اذیت همدیگر کردند. مقامات با آزمایش بر روی زندانی ها توانستند اثرات این دارو را پیدا کنند.
از آنجایی که این تبعیدگاه تا جزایر همجوار گسترش پیدا کرد، جزیره راس به مقر اداری و مکان مخصوص برای افسران ارشد و خانواده های آن ها تبدیل شد. هر کسی که از این جزیره دیدن می کند، از تغییر ساختار این جزیره بسیار شگفت زده می شود. مجتمع های بسیار بزرگ با مبلمان زیبا، چمن های آراسته شده، زمین های تنیس ایجاد شده، بازار، نانوایی، فروشگاه، بیمارستان، کلیسا، دستگاه تصویه آب و سایر امکانات رفاهی برای داشتن زندگی راحت در این جزیره موجود است. امروزه تمام ساختمان های ایجاد شده به علت تجاوز جنگل به طور کامل از بین رفته اند. مابقی هم به خاطر زلزله با بزرگی 7.7 ریشتر که در سال 1941 اتفاق افتاد، نابود شد.
پس از این زلزله ویرانگر، جزیره راس تقریبا خالی از سکنه شد. کسانی که باقی مانده بودند، توسط ارتش ژاپن در جنگ جهانی دوم رانده شدند چرا که آن ها انبارهای خود را در این جزیره قرار داده بودند. به مدت کوتاهی قبل از استقلال هند در سال 1947، این تبعیدگاه کاملاً منحل شد. به مدت 30 سال این جزیره و خرابی های آن، دست نخورده باقی ماند تا زمانی که در سال 1979 این مکان توسط نیروی دریایی هند گرفته شد.
امروزه، این جزیره به عنوان یک جاذبه گردشگری شناخته می شود که با قایق رانی کوتاهی از شهر پورت بلر، پایتخت آندامان و جزایر نیکوبار که زندان سلولی نفرت انگیزی در آن جا واقع است، می توان به این جزیره رسید.