جزیره راس | جزیره ارواح در میانه اقیانوس هند

جزیره های آندامان و نیکوبار هند که در خلیج بنگال Bengal واقع شده اند یک گروه منزوی متشکل از 572 جزیره استوایی هستند که تنها 38 عدد از آنها در حال حاضر دارای سکنه می باشند. این جزایر که از لحاظ دریایی به جنوب شرقی آسیا نزدیک تر هستند تا به هند، بخاطر سواحل خیره کننده، زندگی هیجان انگیز آبزیان، سواحل مرجانی زیبا و جنگل های اولیه بسیار بزرگ خود شهرت دارند. اما فرا تر از این چشم انداز های زیبا و شگفت انگیز، گذشته ای تیره نهفته است. در این مطلب همگردی، به معرفی یکی از جزایر منحصر به فرد و وهم انگیز در میانه اقیانوس هند به نام "جزیره راس" می پردازیم که به جزیره ارواح مشهور است و بخاطر ویژگی های جالبی که دارد به شهرت جهانی رسیده است. با همگردی همراه باشید:

بقایای وهم آور یک ملک استعماری

یکی از جزیره ها که جزیره راس Ross نام دارد، به طرز مخوف و هیجان انگیزی جزیره ارواح خوانده می شود. در این جزیره، بقایای یک ملک بریتانیایی قرن نوزدهمی قرار دارد که به شکل یک ویرانه در آمده است. این جزیره در سال 1940 متروکه شده و توسط طبیعت باز پس گرفته شده است. ویلا های با شکوه، یک کلیسای عظیم، سالن های رقص و حتی یک قبرستان، همه در حال ویرانی هستند و توسط جنگل سرکش در بر گرفته شده اند.

یک کوچ گاه تنبیهی متروکه

در سال 1857، در عکس العمل به یک شورش غیر قابل انتظار از سوی هندی ها، امپراطوری بریتانیا این جزایر دور افتاده را به عنوان یک کوچ گاه تنبیهی برای شورشیان هندی انتخاب کردند. زمانی که بریتانیایی ها در سال 1858 بهمراه 200 زندانی مجرم هندی قدم به این جزایر گذاشتند، این مجمع الجزایر با جنگل بسیار کهن غیر قابل نفوذ پوشیده شده بود. جزیره ارواح که حداکثر 0.3 کیلومتر مربع مساحت دارد، بخاطر دارا بودن آب آشامیدنی، به عنوان اولین محل نگهداری محکومین انتخاب شد. وظیفه مرگبار خلوت کردن جنگل انبوه بر دوش زندانیان افتاد و افسر های انگلیسی خودشان در کشتی ها ماندند.

شروع جدید

در همان حال که کوچ نشین های تنبیهی توسعه پیدا می کردند، محکومین به درون زندان ها و سرباز خانه های جزایر مجاور منتقل می شدند. جزیره ارواح، به عنوان ستاد مرکزی مدیریت این مجموعه و همچنین محل اقامت اختصاصی برای افسر های درجه بالا و خانواده هایشان انتخاب شد. از آنجایی که جزیره های متروکه دیگر به دلیل بیماری های ناشی از آب، آمار مرگ و میر بالایی داشتند، تمامی جزیره راس Ross برای تبدیل شدن آن به یک محل مناسب برای زندگی زیر و رو شد. در این جزیره، عمارت های بسیار بزرگ ساخته شد، چمنزار های بسیار وسیع طراحی شد و زمین های تنیس تاسیس شد؛ همچنین یک کلیسای پرزبیتری ساخته شد (که در تصویر می بینید)، دستگاه های تصفیه آب نصب شد و سرباز خانه های نظامی و یک درمانگاه افتتاح گشت.

هجرت نهایی

یک ایستگاه برق (که در تصویر می بینید) دارای یک ژنراتور دیزلی این جزیره کوچک و دور افتاده را روشن می کرد و آن را تا درجه یک بهشت درخشنده بالا می برد و از تمامی نقاط اطرافش مجزا می کرد. از آنجایی که در سال 1938، بریتانیایی ها مجبور به آزاد کردن تمامی زندانیان سیاسی شدند، تا سال 1942، این ملک تنبیهی دیگر قابل استفاده نبود و کاربردی نداشت. نیرو های بریتانیایی باقی مانده به علت تهاجم ژاپنی ها از جزیره فرار کردند؛ البته چیزی نگذشت که جنگ به پایان رسید و جزیره ها برای بار دیگر تحت حاکمیت بریتانیا در آمد. مدت کوتاهی بعد از آن، در سال 1947 هندوستان استقلال خود را به دست آورد و جزیره ارواح به حال خود رها شد؛ تا زمانی که در سال 1979 نیروی دریایی هند دوباره بر آن مسلط شد.

طبیعت مسیر خود را می پیماید

ویرانه های دست نخورده جزیره های آندامان و نیکوبار ، دید کوچکی از گذشته استعماری وحشیانه و دردناک آن به بازدید کننده ها می دهند. سقف های سه گوش، بازار شلوغ، کاشی های ایتالیایی و پنجره های شیشه رنگی سال هاست که از دست رفته اند؛ اما اسکلت بدون سقف ویلای فرماندار، کلوب زیردستان، کلیسای پرزبیتری و سایر دیوار های بدون نام به جا مانده اند در حالی که در زیر ریشه های پر پیچ و خم و انبوه درختان فیکوس له شده اند.

بهم خوردن برنامه ریزی های شکار

در اوایل قرن بیستم، افسر های بریتانیایی انواع گونه های آهو را برای انجام بازی شکار به جزایر آندامان آوردند. اما به دلیل نبودن هیچ گونه شکارچی طبیعی (حیوان درنده)، آهو ها به آفت طبیعت تبدیل شدند؛ بدین گونه که جمعیت آنها به سرعت افزایش یافت و با جویدن نهال های جوان، از رویش و پیشرفت جنگل جلوگیری کردند. امروزه این آهو ها به همراه خرگوش های وحشی و انواع ماکیان، تنها ساکنان جزیره راس Ross هستند که این موضوع باعث تفریح و خوشامد بازدید کنندگان است.

نگاهی به آینده

در کلوب زیردستان (که در تصویر می بینید) که برای تفریح و سرگرمی افسر های زیر دست ساخته شده بود، کف چوبی سالن رقص حتما روزی بخاطر طنین انداختن آوای موسیقی به لرزه در می آمده است. اما امروزه پرندگان تنها منبع موسیقی در سالن های درب و داغون این کلوب هستند. نزدیک به هشت دهه از بسته شدن اقامت گاه های تنبیهی می گذرد و فصل تاریکی از گذشته استعماری هندوستان به پایان رسیده است. جزیره راس Ross هم اکنون یک نقطه فراموش شده در اقیانوس هند به شمار می رود که به بازدید کنندگان نشان می دهد دنیای ما وقتی که انسان ها برای مدت زیاد در آن حضور نداشته باشند و طبیعت تسلط دوباره و اجتناب ناپذیر خود را بر این دنیا آغاز کند چه ظاهری خواهد داشت.