فرستادن بقایای انسانهای باستانی به فضا انتقاداتی را به همراه داشت

ایلنا/ براساس آخرین گزارش های منتشر شده، فرستادن بقایای انسانهای باستانی به فضا انتقاداتی را به همراه داشت.

8 سپتامبر بود که شاهد فرستاده شدن بخش هایی از سنگواره های دو تن از خویشاوندان باستانی انسان به نام های استرالوپیته کوس سدیبا (Australopithecus sediba) و انسان نالدی (Homo Naledi) به فضا بودیم.

این فسیل ها توسط لی برگر (کاوشگر انجمن نشنال جئوگرافیک و مدیر مرکز اکتشاف در دانشگاه ویتواترسرند در آفریقای جنوبی) که در کشف هر دو گونه نقش داشت، انتخاب شدند. در این سفر فضایی قطعه ای از استخوان ترقوه A. sediba با قدمت 2 میلیون سال که در سال 2008 کشف شد و یک استخوان شست از H. naledi، مرد 300000 ساله که در سال 2013 کشف شد و هنوز برای باستان شناسان ناشناخته است، توسط فضاپیمای توریستی ویرجین به فضا فرستاده شدند.

لی برگر در بیانیه ای خاطرنشان کرد که «سفر این فسیل ها به فضا نشان دهنده قدردانی بشر از مشارکت همه اجداد بشریت و خویشاوندان باستانی ما است.» البته متیو برگر نیز حدس می زند که این انسانها «هیچ وقت در زندگی نمی توانستند به عنوان سفیران تمام اجداد بشر چنین سفری باورنکردنی را ببینند.»

این واقعیت که این گونه های باستانی سفر خود به جو بالای زمین را درک نمی کردند، یکی از دلایلی است انتقادات بسیاری از انسان شناسان و باستان شناسان را درخصوص این پرواز فضایی به همراه داشت.

السیو ونزیانو (انسان شناس زیست شناختی) با اشاره به آنکه به طور خلاصه چهار موضوع اصلی مورد بحث قرار گرفته، به لایوساینس گفت: 1) عدم وجود توجیه علمی پرواز 2) مسائل اخلاقی مربوط به احترام به بقایای اجدادی انسان 3) دسترسی برگر به فسیل ها که تعداد کمی از محققین در آن سهیم هستند و 4) ارائه نادرست عمل دیرین انسان شناسی از جمله موضوعات مورد بحث در خصوص سفر فضایی بقایای بستگان انسان باستانی است.

سفر فضایی فسیل ها به دلیل نداشتن هدف علمی به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است، بویژه از آنجایی که نقص در این مأموریت می تواند نمونه های با ارزش را از بین ببرد. درخواست مجوز اولیه برگر که در نهایت توسط آژانس منابع میراث آفریقای جنوبی (SAHRA) تایید شد، اشاره کرد که هدف از این سفر به جای پرداختن به هرگونه سوال علمی، ترویج علم و به رسمیت شناختن جهانی برای تحقیقات منشأ انسانی در آفریقای جنوبی بود.

جاستین والش (استاد هنر و باستان شناسی در دانشگاه چپمن در کالیفرنیا) نیز به لایو ساینس گفت: تأثیرات پرواز فضایی بر اقلام میراثی «منطقه ای برای مطالعه علمی نبوده است.» باستان شناسان فضایی مانند من قطعاً به تأثیر محیط فضایی بر اقلام موجود در فضا علاقمند هستند، اما فکر نمی کنم ما از میراثی از اینجا روی زمین به عنوان مقاله آزمایشی استفاده کنیم تا ببینیم چه چیزی چیست.

سونیا زاکرزوسکی (باستان شناس زیستی در دانشگاه ساوتهمپتون در بریتانیا) نیز تاکید دارد: من از اینکه به آنها مجوز داده اند وحشت دارم. این علم نیست.

والش نگرانی های زاکرزوسکی را در مورد اخلاق پرواز تکرار کرده و گفته است: از آنجایی که استخوان های فسیل شده فقط نمونه های علمی نیستند، بلکه بقایای اجداد جمعی ما هستند، ما مدیون احترام به آنها هستیم. با این حال، برای هدف این مجوز، به نظر می رسد که فسیل ها به عنوان بقایای دیرینه شناسی - و نه انسانی - طبقه بندی شده اند که مسائل اخلاقی و حقوقی را مورد بررسی قرار می دهد که به بحث علمی گسترده تر و مداوم درباره اینکه ما چه کسی را «انسان» می دانیم، صحبت می کند.

راشل کینگ (دانشیار مطالعات میراث فرهنگی دانشگاه کالج لندن) نیز عنوان کرد: آفریقای جنوبی به عنوان یک کشور مستقل می تواند دارایی ملی خود را هر طور که صلاح می داند مدیریت کند، از جمله پرتاب بخشی از آن به فضا مانند ایالات متحده، روسیه، دانمارک و دیگران. اما این واقعیت که از طریق چیزی شبیه به این روش ها که عموما در استانداردها نمی گنجند، ممکن است میراث باستان شناسی در معرض خطر تخریب قرار گیرند، چیزی است که باید همگان را از عواقب آن باخبر کرد.

حامد وحدتی نسب (باستان شناس و دیرینه شناس) نیز در صفحه اینستاگرام خود تاکید کرد: نظر من به عنوان یک مخالف این است که این کار کاملا اشتباه است. آن سنگواره ها میراث مربوط به علم بشریت هستند و برگر یا هر کس دیگری مالکشان نیست. در صورت رخ دادن اتفاقی برای فضاپیما (که کم هم نبوده) چه کسی برای این خسران پاسخگوست؟ و چگونه؟ اساسا چرا و برای پاسخ به چه پرسش علمی چنین ریسکی باید پذیرفته شود؟ تاثیر فضا روی سنگواره؟

او ادامه داده: شاید تنها بعد کمی مثبت آن، انجام تبلیغات پیرامون علم دیرین انسان شناسی و جذب بودجه برای پروژه های علمی از صنایع باشد.