توسعه صنایع دستی در برنامه هفتم توسعه لحاظ شود

ایسنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست رسیده، توسعه صنایع دستی در برنامه هفتم توسعه لحاظ شود.

منصور حافظ پرست در ویژه برنامه روز جهانی صنایع دستی که در هتل عباسی اصفهان برگزار شد، با اشاره به آیه «ان الله جمیل و یحب الجمال» اظهار کرد: دست خدا از آستین هنرمند بیرون آمده و اثر هنری را خلق می کند، اثری که زبان بین المللی است و نیاز به ترجمه ندارد، چراکه خود به خود ارتباط را با مخاطب ایجاد می کند.

این هنرمند پیشکسوت قلم زنی به چالش های صنایع دستی اشاره کرد و گفت: رایزن های اقتصادی ما در خارج از کشور، کمتر از توانمندی های هنرمندان صنایع دستی اطلاع دارند؛ لذا فعالیت شایسته ای در معرفی آثار و محصولات صنایع دستی ندارند و نمی توانند جذب مشتری و سرمایه کنند، درحالی که در سمت مقابل، کشورهای خارجی در حال اغوا و دعوت از هنرمندان برای مهاجرت هستند و امروز تعداد زیادی از هنرمندان در حال مهاجرت هستند؛ بنابراین خواهشمندیم که به هنرمندان صنایع دستی و بویژه جوانان این حوزه بیشتر توجه شود، این جوانان را پرورش دهید و دانشگاه های صنایع دستی فعال تر شوند تا نسل جدید و خون تازه به رگ های این صنعت تزریق شود.

او افزود: در برنامه ششم توسعه هیچ نامی از صنایع دستی و حمایت از آن نبوده و امروز از وزیر به عنوان نماینده مردم در هیئت دولت درخواست داریم که در برنامه هفتم توسعه صنایع دستی را به صورت ویژه در نظر بگیرند، همچنین بحث حذف معافیت های مالیاتی هنرمندان به تازگی توسط وزیر اقتصاد طرح شده، مالیات مهم است، اما اول خلق ثروت است بعد مالیات. صنایع دستی و هنرمندان این عرصه نقش مهمی در خلق ثروت و ارزش افزوده دارند و باید کار آن ها را با ارائه تسهیلات آسان کرد، نه اینکه سنگ پیش پای آنها گذاشت.

حافظ پرست با بیان اینکه پیش از این 23 رشته تحت پوشش بیمه بود و بعد 18 رشته حذف شد، تصریح کرد: امروز تنها 5 رشته تحت پوشش بیمه مانده که اینها هم در حال حذف است، در حالی که باید بیمه تکمیلی برای هنرمندان برقرار شود.

او ادامه داد: در دفتر مسئولان وزارت میراث فرهنگی، استانداری و شهرداری باید آثار صنایع دستی و تاریخی شهر وجود داشته باشد تا ارج و اهمیت مسئولان به میراث و صنایع دستی کشور و منطقه خود را نشان دهد، همچنین پیش از این مرسوم بود که وقتی هنرمندی به شهر می آمد کلید شهر به صورت نمادین به او اهدا کنند، اما امروز این رسم از یاد رفته است، در حالی که کار زیبایی بود و خوب است استمرار داشته باشد.