بنای مدور و تاریخی در تهران که 50 ساله شده است

ایسنا/ این خبر پیرامون بنای مدور و تاریخی در تهران که 50 ساله شده است، برای شما مخاطبان گرامی نگارش شد.

باورش سخت است که پدربزرگ ها و مادربزرگ هایی که ساعات تفریح و تفرج خود را در کافه شهرداری می گذراندند، می توانستند پیش بینی کنند ساختمان قشنگی که بعدا به جای این کافه ساخته می شود، یکی از جریان سازترین مکان های کشورمان خواهد شد ولی حقیقت این است که تقدیر برای کافه شهرداری چنین سرنوشتی رقم زده بود.

بنای مدوری که امروزه در هیاهوی دستفروش های چهاراره ولیعصر می کوشد زیبایی خود را به رخ بکشد، بنایی که 50 سال است به اسم تئاتر شهر می شناسیم، زمانی کافه شهرداری بوده و محلی برای سپری کردن اوقاتی خوش.

50 سال پیش به مهندس علیرضا سردار افخم که معماری نوجو بوده، می سپارند که بنایی را به عنوان تئاتر شهر پایه گذاری کند. او نیز برای ساخت این ساختمان، طرحی نو در می اندازد و بنایی را طراحی می کند که گرچه به لحاظ فنی اشکالات و ایرداهایی هم داشته اما از زیبایی و منحصر بفرد بودن چیزی کم نداشته است.

تئاتر شهر در آغاز فقط یک سالن اصلی داشت که روز هفتم بهمن سال 1351 با نمایش «باغ آلبالو» نمایشنامه مشهور چخوف و کار آربی اوانسیان افتتاح شد.

مدتی بعد برای مدیریت این مجموعه علی رفیعی را انتخاب کردند، هنرمندی که در سوربن فرانسه و در مقطع دکترا دانش آموخته تئاتر بود و بجز آن تحصیلات عالیه ای هم در زمینه جامعه شناسی داشت.

این هنرمند تحصیل کرده بدلیل دلتنگی برای خانواده و وطن خویش پیشنهاد تحصیل در دانشگاه میشگیان را رد کرده بود و البته چندان هم سر به راه نبود. او به لحاظ اندیشه های سیاسی با مدیران وقت فاصله ای جدی داشت. با این حال وقتی آنان او را هنرمندی کاربلد و صاحب علم و اندیشه دیدند، بهتر دانستند اختلاف های سیاسی را کنار بگذارند و همه شرایط او را بپذیرند تا تئاتر شهر مدیری به شایستگی علی رفیعی داشته باشد.

آنان در پی این بودند که تئاتری ملی و البته نوین را در این سالن تازه تاسیس پایه ریزی کنند و گروه بازیگران شهر را هم تشکیل بدهند تا مرتب در این سالن نمایش های تازه ای را روی صحنه بیاورند.

اولین نمایشی که علی رفیعی در این سالن اجرا کرد، اثری بود با نام «خاطرات و کابوس های جامه دار از زندگی و مرگ میرزا تقی خان فراهانی». این نمایش با بازی مهدی هاشمی، پرویز پورحسینی، سیاوش تهمورث و ... روی صحنه رفت.

دیر زمانی نگذشت که تئاتر شهر به پاتوق جوانانی تبدیل شد که به دنبال شکل دیگری از تئاتر بودند.

موقعیت جغرافیایی و نوع نمایش هایی که در این سالن روی صحنه می رفت، موجب شد که طی سالیان، چند سالن دیگر هم به آن اضافه شود و این ساختمان زیبا به عنوان مجموعه تئاتر شهر نامیده شود.

تئاتر شهر اما همچون همه ما زندگانی پر فراز و نشیبی پشت سر گذاشته است؛ گاهی در اوج بوده و گاهی ناخوش.

بعد از انقلاب و بدلیل تغییر ساختار سیاسی کشور، تئاتر شهر تا مدتها در سکوت بود و هنوز با روزهای اوج خود فاصله داشت. اما بتدریج و از نیمه دهه شصت با روی کار آمدن مدیری مانند علی منتظری در مرکز هنرهای نمایشی تلاش شد تا دست آشتی به سوی هنرمندانی که از صحنه دور شده بودند، داده شود تا آنان بار دیگر به تئاتر و طبیعتا به تئاتر شهر روشنایی ببخشند.

این روشنایی از نیمه دوم دهه هفتاد و در دهه هشتاد البته به اوج رسید و دیگر بار دورانی طلایی در تئاتر و تئاتر شهر رقم خورد.

با روی کار آمدن دولت اصلاحات، درهای تئاتر شهر به روی جوانانی باز شد که مشتاق کار بودند و تماشاگرانی که شوق تماشا داشتند.

و این چنین است که نسل میانه تئاتر ما در این مجموعه خوش درخشیدند و اغلب آثار به یاد ماندنی خود را در سالن های این مجموعه روی صحنه آوردند.

حالا از آن نسل و آن اجراهای درخشان خاطراتی خوش بر جای مانده و تئاتر شهر با تمام زیبایی هایش در میان ازدحام دستفروش ها و بازارهای مکاره ای که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را پیشکش رهگذاران می کنند، به سختی نفس می کشد.