راز اتاقک سبز راننده تاکسی های لندن!

هنری Henry، راننده تاکسی لندن، راننده ی تاکسی سیاه رنگ در حالی که کلاهش را به روی سرش می کشید، با غرور و افتخار اعلام کرد : "ما یک موسسه ویکتوریایی هستیم." یک صبح ابری در لندن بود و من در یک اتاقک سبز کوچک، پشت یک میز باریک U شکل مچاله شده بودم. اطراف من را جمعی از راننده تاکسی ها گرفته بودند و همگی مشغول هورت کشیدن چای لیوان هایشان و خوردن املت سوسیس تخم مرغ بودند. این اتاقک کوچک در میدان راسل Russell جایی است که راز نگه داران لندن دور هم جمع می شوند. منظور از راز نگه داران، رانندگان تاکسی های سیاه رنگی است که ذهنشان با نقشه هر اینچ از این شهر پر شده است. این اتاقک یکی از 13 اتاقک سبز راننده تاکسی های لندن است که در پایتخت باقی مانده اند و تنها راننده های دارای مدرک که تست The Knowledge را گذرانده باشند (تست مربوط به حفظ بودن همه خیابان ها، بنا ها و مسیر های مهم در لندن) اجازه دارند به درون این اتاقک ها بیایند. برای دانستن راز اتاقک سبز راننده تاکسی های لندن، با این مطلب همگردی همراه باشید:

اولین اتاقک سبز راننده تاکسی های لندن کی و چرا ساخته شدند !؟

ایده ساخت اتاقک سبز راننده تاکسی های لندن در اواخر قرن نوزدهم میلادی برای اولین بار مطرح شد. داستان از این قرار بود که یک روز برفی، در میانه بوران و کولاک، جورج آرمسترانگ George Armstrong، سردبیر روزنامه ، به علت جمع شدن راننده های تاکسی ها (که در آن زمان درشکه های اسبی بودند) در یک بار، موفق به پیدا کردن تاکسی لندن نشد. او با چند انسان نیکو کار و خیر از جمله ارل شفتسبوری Earl of Shaftesbury، تیمی تشکیل داد تا بتواند راهی برای نگه داشتن رانندگان در خیابان و دور نگه داشتن آنها از نوشیدنی پیدا کند. در سال 1875، سازمان Cabmen’s Shelter Fund تاسیس شد و اولین اتاقک مخصوص رانندگان را در بنا کرد. این سازمان هنوز در حال فعالیت است؛ اما بیشتر آن 60 اتاقک ساخته شده برداشته شده اند. اندازه این اتاقک ها طبق قوانین پلیس شهر Metropolitan Police به علت این که در خیابان های اصلی عمومی قرار داشتند، بزرگ تر از یک اسب و درشکه نبود. اتاقک ها پناهگاه و انواع امکانات را برای رانندگان تاکسی لندن فراهم می نمودند و طبق قوانین سختگیرانه ای در ممنوعیت ناسزا گفتن، بازی کردن، قمار و نوشیدن الکل فعالیت می کردند.

جنگ و افول پناهگاه ها

سپس جنگ جهانی اول شروع شد. رانندگان و درشکه های آنها به جنگ فراخوانده شدند و این باعث شد سیستم تاکسی رانی و پناهگاه های راننده ها به پایان خود نزدیک شوند. گری، یکی از راننده هایی که با او در میدان راسل Russell صحبت کردم می گوید : "جنگ باعث شد راننده ها، درشکه ها و اسب های زیادی از دست بروند."
در نتیجه جنگ، پناهگاه های چوبی رانندگان که بدون استفاده، بدون مراقبت و بدون حفاظ مانده بودند دچار پوسیدگی و خرابی شوند. برخی از آنها در طول جنگ جهانی دوم بخاطر بمباران نابود شدند و بسیاری دیگر بخاطر برنامه های تعریض خیابان ها در لندن توسط بولدوزر ها خراب شدند. هم اکنون 13 اتاقک باقی مانده اند که تنها 10 تای آنها در حال کاربری هستند. این اتاقک ها در فهرست Grade II قرار گرفته اند؛ فهرستی که نشان می دهد آنها بناهای خاص هستند و برای محافظت از آنها می بایست همه گونه تلاشی صورت گیرد. تمامی این پناهگاه ها متعلق به کمپانی Worshipful Company of Hackney Carriage Drivers یا WCHCD، اتحادیه کسانی که در این صنعت به کار و زندگی می پردازند می باشند. سازمان Cabmen’s Shelter Fund نیز مسئول نگه داری و به روز کردن این پناهگاه ها و صادر کردن مجوز سالیانه برای گردانندگان آنها است.

لزوم استفاده از پناهگاه ها و حفظ آن ها

کالین اوانز Colin Evans، عضو هیات امنای این سازمان که سابقه 44 سال رانندگی را دارد می گوید : "صنعت تاکسی رانی بسیار غریب و تنهاست. این پناهگاه ها مکان هایی هستند که شما به عنوان یک راننده می توانید به آنجا بروید و با دوستان و همکاران خود به صرف چای و قهوه بپردازید. اگر رانندگان از این پناهگاه ها حمایت نکنند، آنها را برای همیشه از دست می دهند."
گری که اغلب برای نوشیدن چای و خوردن شیرینی به این پناهگاه ها می آید می گوید : "من چند سالی هست که رانندگی می کنم و بتازگی شروع به استفاده از این پناهگاه ها کرده ام. با خودم فکر کردم و تصمیم گرفتم. اگر از آنها استفاده نکنیم، آنها را از دست می دهیم."

خانه دوم راننده های تاکسی لندن و گاهی سایر مشتری ها

بیشتر این (سوسیس، بیکن و تخم مرغ)، انواع ساندویچ و نوشیدنی های گرم سرو می کنند. گاهی نیز یک کیک یا کمی لازانیا که توسط صاحبان اتاقک ها در خانه پخته می شوند و در آشپز خانه های بسیار باریک اتاقک گرم می شوند. کسانی که راننده تاکسی لندن نیستند اجازه داخل شدن و نشستن در اتاقک ها را ندارند (مگر در موارد خیلی خاص که دعوتنامه داشته باشند)، اما می توانند بیرون بایستند و از دریچه اتاقک سفارش بدهند. جود هولمز Jude Holmes، که آشپزخانه میدان راسل Russell را مدیریت می کند می گوید : "به این روش، ما پول بیشتری در می آوریم. وقتی یک راننده با یک فنجان چای در اتاقک نشسته است، من می توانم از صد ها نفر پذیرایی کنم."
در حالی که درون اتاقک نشسته بودیم، باران نم نم شروع به باریدن کرد و باعث شد راننده های بیشتری به داخل اتاقک بیایند؛ آنها وارد می شدند و مانند اعضای یک خانواده با هم احوالپرسی می کردند. هولمز می گوید : "گروه کوچک من هر روز به اینجا می آیند. اگر آنها را نبینم، کمی نگرانشان می شوم. اینجا مثل خانه دوم آنهاست. حتی گاهی خودشان چای درست می کنند." او اضافه می کند : "رانندگان جدیدتر تاکسی لندن اغلب خجالت می کشند به درون اتاقک بیایند و ترجیح می دهند از طریق دریچه، ساندویچ بیکن سفارش بدهند. گاهی فضای اینجا کمی انحصاری می شود."

نشستن پای درد دل و خاطرات راننده های تاکسی لندن

وقتی صحبت با رانندگان ادامه پیدا کرد و موضوع بحث به بزرگ ترین نگرانی های رانندگان رسید، کتری درون اتاقک قل قل می کرد، صدای خوردن قاشق ها به ظرف های چینی پیچیده بود و بیکن های درون ماهی تابه به جلز و ولز افتاده بودند. یکی از نگرانی های آنها این بود که مسافری گولشان بزند و بدون پرداختن کرایه ناپدید شود. نگرانی بزرگ دیگر، جستجو برای پیدا کردن یک توالت عمومی در حین کار بود؛ چرا که این اتاقک ها فاقد توالت بودند.
اغلب راننده ها شغل های دیگری نیز داشتند؛ مثلا نوازنده، هنرمند، تهیه کننده تلویزیون و یا حتی بازیگر بودند. اما همه شان می گفتند وقتی راننده تاکسی لندن شدی باید راننده تاکسی لندن بمانی. گری می گوید : "اگر به عنوان یک راننده بازنشسته شوی، انگار مرده ای."
خاطراتی که راننده ها تعریف می کردند زیاد و زیاد تر شد. مثلا داستان "ری چاق" که آنقدر چاق است که هر روز صبح خودش را به زور پشت فرمان تاکسی جای می دهد و از آنجا تکان نمی خورد تا کارش تمام شود و به خانه برگردد. هنری می گوید : "او هیچ وقت به اینجا نمی آید. چون از در اتاقک رد نمی شود."

بازدید از پناهگاه های دیگر به همراه اوانز

اوانز مرا با تاکسی اش به یک گردش کوتاه برد و در کنار پناهگاه Temple Place در خیابان ویکتوریا Victoria توقف کرد. یک تیم مشغول کار بودند تا قسمتی از این اتاقک را که توسط یک کامیون صدمه دیده بود تعمیر کنند. تعمیر و نگه داری این اتاقک ها بسیار پیچیده است و گران تمام می شود. طبق برآورد اوانز، تغییر و نوسازی وسایل آن نزدیک به 30 هزار پوند خرج بر می دارد و لوازم جایگزین شده می بایست با لوازم اصلی قبلی یکسان باشند. حتی رنگ پناهگاه ها نیز می بایست یک نوع سبز خاص به نام باشد که کاملا شبیه و همرنگ به اولین پناهگاه های ساخته شده در بیاید. این پناهگاه ها همچنین تحت محدودیت های صوتی مناطق مسکونی قرار گرفته اند و هیچ کدام در هنگام شب فعال نیستند. آنها باید حدود ساعت 7 صبح باز شوند و تا ساعت یک بعد از ظهر بسته شوند. یکی از اتاقک ها که در خیابان چلسی Chelsea قرار دارد، بخاطر محدودیت های پارک کردن در آن منطقه، پنج سال پیش بسته شده است و سازمان در نظر دارد آن را به موزه حمل و نقل لندن London Transport Museum اهدا کند. اوانز می گوید : "این اتاقک های کوچک نباید از بین بروند یا تاریخ آنها به فراموشی سپرده شود. بی خیال شدن و به باد دادن این اتاقک ها خیلی آسان است. اما این پناهگاه ها منحصر به فرد هستند و زمانی در گذشته را نمایندگی می کنند."

اتاقک هایی که تاریخ را درون خود نگه داشته اند

این نکته واقعا حقیقت دارد و این پناهگاه ها تاریخ را درون دیوارهایشان نگاه داشته اند. اوانز به من گفت که پناهگاه خیابان Gloucester Road با نام مستعار "کرملین" شناخته می شود؛ چرا که راننده های معتقد به جناح چپ بیشتر در آن اتاقک دور هم جمع می شدند. پناهگاه منطقه Piccadilly که هم اکنون خراب شده است، در دهه 1920، مکان برگزاری پارتی های نوشیدنی بوده و Junior Turf Club نامیده می شده است. و طبق یک افسانه محلی، مردی که ادعا می کرده Jack the Ripper نام دارد، یک بار از پناهگاه Westbourne Grove بازدید کرده است.علائم فیزیکی تاریخی هنوز در این پناهگاه ها موجود هستند. قلاب هایی در کف اتاقک ها وجود دارند که رانندگان قبل از داخل رفتن، اسب هایشان را به آنها می بستند. سقف هر اتاقک هنوز دارای دریچه تهویه با تزئینات کنده کاری شده است که یادآوری برای اجاق های قدیمی استفاده شده برای گرمایش و آشپزی در قدیم محسوب می شود.

داستان یک وابستگی شیرین

سپس به پناهگاه خیابان وارویک Warwick رفتیم که اغلب نوازنده ها و بازیگرانی که در آن نزدیکی زندگی می کنند به آن سر می زنند. خواننده بریتانیایی پل ولر Paul Weller، خواننده اصلی سابق گروه The Jam و The Style Council اغلب به این اتاقک می آید تا یک ساندویچ سوسیس تخم مرغ سفارش بدهد.
تریسی تاکر Tracy Tucker که همسرش یک راننده تاکسی لندن است، برای نزدیک به 14 سال صاحب این اتاقک بوده است. سقف این پناهگاه بتازگی با هزینه 13 هزار پوند پرداخت شده توسط سازمان مورد تعمیر قرار گرفته است. درون این پناهگاه، آشپزخانه کوچک آن دارای یک اجاق، یک یخچال پر از محتویات ساندویچ و قفسه های مملو از لیوان های رانندگان با علامت های تیم های فوتبال مورد علاقه شان است. وقتی تیم یکی از رانندگان در یک بازی مهم می بازد یا در جدول لیگ تنزل می کند، تاکر به نشانه تسلیت یک روبان مشکی به ماگ او می بندد. برای کسانی که دائما به این پناهگاه مراجعه می کنند، تاکر مانند یکی از اعضای خانواده شان است. او می گوید : "آنها مرا به عنوان یک خواهر بزرگ تر می بینند. اگر روزی مریض شوم، باید به حدود 20 نفر پیام بدهم و بگویم که این پناهگاه بسته است. بعضی از آنها آن روز نمی دانند باید چه بکنند."
تاکر قوانین مخصوص به خود را در پناهگاهش وضع کرده است : هیچ کس نباید به گوشی موبایلش خیره شود یا در مورد وجود اوبر Uber (اپلیکیشن تاکسی مانند اسنپ و تپسی) غر بزند. تاکر می گوید : "همه ما می دانیم که کار برای تاکسی ها خیلی کم شده است. این صنعت در حال افول است و من گاهی فکر می کنم اگر قرار باشد شغل دیگری داشته باشم، چه کار باید بکنم. فکر نکنم بتوانم جای دیگری کار کنم."
وقتی با اوانز در حال رفتن از آنجا بودیم او با خنده به من گفت : "چه زندگی هایی به این پناهگاه ها بستگی دارد. موضوع فقط ساختمان آنها نیست. کاراکتر آن نیز هست. اگر ما این پناهگاه ها را از دست بدهیم، بخشی از تاریخ صنعت تاکسی رانی را از دست داده ایم و بخشی از تاریخ لندن را. و این واقعا حیف است."