زمانی اروپایی ها شیفته خوردن و حتی بازی کردن با مومیایی های مصری بودند

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده، زمانی اروپایی ها شیفته خوردن و حتی بازی کردن با مومیایی های مصری بودند.

در گذشته این باور وجود داشت که بقایای دفن شده انسان می تواند هر چیزی را از طاعون گرفته تا سردرد درمان کند. بعدها، مردم دوران ویکتوریا اجساد مومیایی را برای سرگرمی باز می کردند. روند اجساد باندپیچی مومیایی ها از قرون وسطی تا قرن 19 میلادی مورد توجه بود.

«مومیا» محصولی که از اجساد مومیایی شده ایجاد می شود، ماده ای دارویی بود که برای قرن ها توسط فقیر و غنی مصرف میشد و در داروخانه ها موجود بود و از بقایای مومیایی هایی که از مقبره های مصری آورده شده بود، ساخته میشد.

تا قرن دوازدهم، داروسازان از مومیایی ها بخاطر خواص دارویی ماورایی استفاده می کردند و این روند تا 500 سال بعد همچنان ادامه داشت و در زمانی که چیزی به عنوان آنتی بیوتیک وجود نداشت، پزشکان جمجمه، استخوان و گوشت را برای درمان بیماری ها از سردرد و کاهش تورم گرفته تا درمان طاعون تجویز می کردند.

«گای دو لا فونتین» یک پزشک سلطنتی بود که با دیدن مومیایی های جعلی ساخته شده از کشاورزان مرده در اسکندریه در سال 1564، نسبت به فایده دارویی مومیای ها تردید کرد و متوجه شد که این قضیه می تواند عامل فریب مردم باشد؛ چرا که آنها همیشه مومیایی های باستانی واقعی را مصرف نمی کردند.

تقاضای مداوم برای گوشت مردگان مومیایی شده برای استفاده در پزشکی وجود داشت و عرضه مومیایی های واقعی مصری نمی توانست پاسخگوی این حجم از تقاضا باشد. با این وجود داروسازان و گیاه پزشکان تا قرن هجدهم میلادی داروهای مومیایی به مردم تجویز می کردند.

جالب اینجاست که همه پزشکان فکر نمی کردند که مومیایی های خشک و قدیمی بهترین دارو هستند، برخی دیگر از پزشکان آن دوره معتقد بودند گوشت و خون تازه دارای حیاتی است که مرده قدیمی فاقد آن است.

این ادعا که خون و گوشت تازه مردگان بهترین درمان است، حتی نجیب زادگان اشرافی را نیز متقاعد کرد، بطوریکه پادشاه انگلستان، چارلز دوم پس از تشنج، داروهای ساخته شده از جمجمه انسان را مصرف میکرد و تا سال 1909 میلادی پزشکان معمولا از جمجمه انسان برای درمان بیماری های عصبی استفاده می کردند.

برای نخبگان سلطنتی و اجتماعی خوردن مومیایی یک داروی سلطنتی مناسب به نظر می رسید؛ زیرا پزشکان آن زمان ادعا می کردند داروی مومیا از جسد فراعنه ساخته شده است.

در قرن نوزدهم میلادی، مردم دیگر از مومیایی ها برای درمان بیماری استفاده نمی کردند اما ویکتوریایی ها مهمانی های خاصی ترتیب می دادند که در آن سرگرمی شان باز کردن اجساد مومیایی مصری بود.

نخستین سفر ناپلئون به مصر در سال 1798 میلادی کنجکاوی اروپایی ها را برانگیخت و به مسافران قرن 19 به مصر اجازه داد تا مومیایی های کامل را که از خیابان های مصر خریداری کرده بودند، به اروپا برگردانند.

در سال 1834 میلادی، یک جراح به نام «توماس پتیگرو» یک مومیایی را در کالج سلطنتی جراحان باز کرد. در زمان او کالبد شکافی ها و عمل ها در ملاء عام انجام میشد و این رفتار یک رویداد پزشکی عمومی بحساب می آمد اما خیلی زود حتی تظاهر به تحقیقات پزشکی نیز از بین رفت. در آن زمان، مومیایی ها دیگر دارو نبودند بلکه هیجان انگیز بودند. میزبان که می توانست با باز کردن مومیایی حضار را سرگرم کند، آنقدر ثروتمند بود که می توانست یک مومیایی واقعی داشته باشد.

هیجان دیدن گوشت و استخوان های خشک شده که از بانداژها بیرون می زدند، موجب میشد مردم به سمت اینگونه مراسم هجوم آورند، مراسمی که یا به صورت خصوصی در یک آمفی تئاتر یا در یک جمع علمی برگزار میشد.

مهمانی های باز کردن مومیایی با شروع قرن بیستم به پایان رسید و سپس کشف مقبره «توت عنخ آمون» همه چیز از نقوش درهای ساختمان تا شکل ساعت های طراحی شده را تحت تاثیر قرار داد اما مرگ ناگهانی و طبیعی «لُرد کارنارون» ـ کاوشگر مقبره توت عنخ آمون ـ در سال 1923 باعث ایجاد خرافات جدیدی شد و عده ای مرگ او را به نفرین مومیایی نسبت دادند.

در سال 2016 میلادی «جان جی. جانستون» مصرشناس میزبان اولین باز کردن عمومی یک مومیایی از سال 1908 بود تا بازآفرینی کاملی از آنچه باشد که در مراسم دوران ویکتوریایی انجام میشد.

امروزه، بازار سیاه قاچاق آثار باستانی از جمله مومیایی ها ارزشی در حدود سه میلیارد دلار دارد. گرچه هیچ باستان شناسی دیگر مومیایی را باز نمی کند و هیچ پزشکی خوردن آنها را پیشنهاد نمی دهد اما مومیایی ها همچنان جذابیت زیادی دارند، همچنان خرید و فروش می شوند و همچنان مورد استثمار قرار می گیرند و به عنوان یک کالا به آنها نگریسته می شود.