نقش اقامتگاه های بوم گردی در توسعه گردشگری روستایی

میراث آریا/ این خبر پیرامون نقش اقامتگاه های بوم گردی در توسعه گردشگری روستایی برای شما نگارش شده است.

با در نظر گرفتن عرضه، تعریف گردشگری روستایی به سمت خدمات اساسی ارائه دهنده متمرکز می شود. شاید در ذهن مخاطب سؤال شود در اینجا خدمات عرضه و تقاضا به همدیگر می رسند و تفاوت چندانی در تعریف وجود ندارد.

باید گفت که گاهی تعیین خواست و نیاز دقیق گردشگران باعرضه همان خدمات در یک راستا نیست و ممکن است باعث تطابق نداشتن انتظارات گردشگران شود. با توجه به این موارد میتوان گفت گردشگری روستایی به مجموعه فعالیت هایی که گردشگران و ساکنان روستاها در قالب اقامتگاه های گردشگری باهدف یادگیری، خوشگذرانی، لذت از طبیعت و کسب آرامش انجام می دهند، تعریف می شود.

با توجه به تعریف میل و موریسون (1992) میتوان گفت گردشگری روستایی همچون یک سیستم عمل می کند که اقامتگاه گردشگری تنها یک بخش از این سیستم در نظر گرفته می شود و برای عملکرد بهتر بایستی دیگر عناصر را مهم شمرد.

در این سیستم پویا، ضعف در هر بخش باعث تأثیر در دیگر عوامل می شود، چرا که روابط علت و معلولی بین این خدمات وجود دارد.

از آنجا که گردشگری روستایی می تواند باعث بهبود و گسترش اشتغالزایی، افزایش آگاهی و دانش بومی و نگهداری از محیط زیست شود، به نوعی مفاهیم توسعه اقتصادی، اجتماعی و محیطی را به دنبال دارد. از این رو گفته می شود گردشگری روستایی باعث توسعه مناطق روستایی می شود.

اقامتگاه های گردشگری با توجه به اینکه نماینده تاریخ و آداب و رسوم یک منطقه روستایی هستند همچون یک موزه عمل می کنند و می توانند در مدت اقامت یک یا چند روزه، تاریخ چند صد ساله یا هزاران ساله یک روستا را به همگان نشان دهند. اقامتگاه های روستایی مکانی برای نگهداری و احیای فرهنگ بومی روستایی هستند.

اگر براساس تعریف تایلور، فرهنگ را شامل ارزش ها، باورها و دانش مردم بدانیم، میتوان گفت که اقامتگاه های بومگردی عاملی برای معرفی ترانه های بومی، پوشش های روستایی و خوراک های محلی هستند که از عناصر مهم فرهنگ یک منطقه بحساب می آیند.

با این حال توسعه گردشگری روستایی بایستی با در نظر گرفتن پایداری عمومی منطقه روستایی باشد. در گذشته، مقاصد گردشگری تنها به دنبال افزایش درآمدهای گردشگری خود بودند. از سال 1972 با برگزاری کنفرانس محیط استکهلم توجه ها به محیط زیست بیشتر شد و صنعت گردشگری نیز از این نشست تأثیر پذیرفت.

با توجه به تعریف پایداری که بر حفظ منابع و دارایی ها و نگهداشت آنها برای نسلهای آینده تأکید می کند، توسعه گردشگری پایدار نیز در روستاها بر استفاده مناسب و ارزیابی شده از منابع و جاذبه ها توجه دارد و حق آیندگان می داند تا آنها نیز از جاذبه های طبیعی و انسان ساخت و تاریخی باارزش در سالهای آینده بهره ببرند.

با توجه به ادبیات گردشگری، پایداری سه جنبه مهم دارد که با در نظر گرفتن و همپوشانی این سه عامل میتوان گفت پایداری در روستا وجود دارد، پایداری اقتصادی که برافزایش منفعت اقتصادی ساکنان محلی توجه می کند، پایداری اجتماعی که بر رفاه اجتماعی و افزایش تبادل نظر مردم روستا و گردشگران و درنتیجه افزایش آگاهی آنان و نگهداری آداب و رسوم تأکید دارد و درنهایت پایداری زیست محیطی که بر کاهش صدمات زیست محیطی اشاره می کند. اگر هرکدام از این بخش ها رشد کند ولی دیگر ابعاد پایداری کاهش پیدا کند، نمیتوان گفت روستا دارای پایداری گردشگری است.

بعنوان مثال اگر مدیر اقامتگاه بومگردی به درآمد اقتصادی سرشاری برسد ولی ورود گردشگران باعث تخریب و فرسایشِ محیطی روستا شود نمیتوان گفت پایداری ملاحظه شده است. از این رو میتوان گفت پایداری نوعی «هم پیوندی» بین شاخص های پایداری ایجاد می کند. در اینجا اقامتگاه های بومگردی می توانند نیرو محرکه افزایش آگاهی ساکنان از طریق برگزاری نشست های مختلف باشد.

در راستای اهمیت نقش مردم محلی، بامگارتنر از اصطلاح هرم پایداری نام می برد که نقش فرهنگ اصیل و سلامتی و رفاه اقتصادی مردم محلی را پررنگ تر نشان می دهد. تجربه نشان داده است بزرگترین تغییرات اجتماعی دولت ها از خواست مردم بدست آمده است.

اگر مدیریت اقامتگاه بومگردی مردم پیرامون خود را جدای از ساکنان محلی بداند و در تصمیم گیری ها از نظرات آنان استفاده نکند و اگر منافع آنان را در نظر نگیرد، بزودی مردم محلی بی تفاوت خواهند شد و اقامتگاه گردشگری ضرر خواهد دید.

براساس بازاریابی گردشگری، هر محصول گردشگری از یک چرخه پیروی می کند تا به بلوغ برسد. مشارکت ندادن مردم محلی و بی توجهی به خواست آنان باعث می شود اقامتگاه گردشگری به سمت زوال و درنتیجه شکست برود. مدیران اقامتگاه های گردشگری بایستی مسئولیت اجتماعی خود را درک کرده و با مشارکت دادن مردم در کسب سود حاصل از ورود گردشگر به توزیع درآمدهای روستائیان کمک کند.