سیاوش طهمورث: بد اخلاق و خشن نیستم + عکس

برترین ها/ سیاوش طهمورث در گفتگو با «ایران» از بازیگری و «زخم کاری» گفته است.

از همکاری با محمدحسین مهدویان بگویید. نقش خان عمو چطور پیشنهاد شد؟ چه شاخصه هایی ترغیب تان کرد تا با «زخم کاری» همکاری کنید؟

شناخت نزدیکی با آقای مهدویان نداشتم. دوست قدیمی ام آقای کیومرث مرادی کارگردان تئاتر (انتخاب بازیگر سریال) تلفن کرد و توضیح داد که کار بر مبنای مکبث نوشته شده است؛ چون خودم حدود هفت، هشت کار از شکسپیر اجرا کرده بودم کاملاً متن را می شناختم اما خواهش کردم فیلمنامه را بفرستند. از متن خوشم آمد اگرچه تفاوت های زیادی با «مکبث» داشت اما نوع قدرت طلبی از همان متن می آمد. گریم و کارگردانی آقای مهدویان در کار تأثیر داشت اما من تا خودم کاراکتر را پیدا نکنم و با آن اخت نشوم و نشناسمش، جلوی دوربین نمی روم. همیشه بعد از قبول کار می روم سراغ اینکه کاراکتر را بهتر پیدا کنم، ببینم کیست و شناسنامه اش چیست. درباره این نقش هم اول به شکل جدی تر شخصیت را در «مکبث» پیدا کردم و بعد در خودم به دنبال آن گشتم.

به خاطر ابهت و جذبه خاصی که دارید اغلب نقش های شما ضدقهرمان است. این دست نقش ها تأثیرگذاری بیشتری دارند اما قبول آنها هم جرأت می خواهند. هیچگاه نگرانی بابت اصرار به ایفای نقش های منفی نداشته اید؟

اول اینکه من این نقش ها را منفی نمی بینم. هیچ انسانی مثبت و منفی یا سفید و سیاه نیست. همه خاکستری هستند. برخی اوقات از سمت و سویی که دیگران هستند، می روند و مثبت دیده می شوند و گاهی همه چیز را برای خود می خواهند و منفی می شوند. درست است که اغلب نقش های ضد قهرمان به هر دلیلی به من پیشنهاد شده و من هم پذیرفته ام؛ اما هیچکدام از این نقش ها با هم یکی نیست.

نمی توانید بگویید نقش من در «گرگ ها» شبیه «زیر تیغ» یا «فکر پلید» و «زخم کاری» است. در نگاه اولیه ممکن است همه نقش ها ضدقهرمان یا منفی به نظر بیاید اما باید دید این آدم از کدام خانواده و جامعه آمده، به چه دلیل منفی است، با کدام ژن بزرگ شده که منفی است. بر این اساس همه اینها آدم هایی متفاوت از هم و خاص می شوند، در نتیجه وقتی به عنوان بازیگر آن را زندگی می کنی باید همان آدم بخصوص شوی. در عالم هستی هیچکس مثل شما نیست، تک هستی، هر نقش برای هر بازیگر همین است. باید این تک بودن را پیدا کند.

به نظر می رسد بلندی و کوتاهی نقش برایتان اهمیتی ندارد. همان طور که در «اجاره نشین ها» ساخته داریوش مهرجویی نقشی کوتاه را درخشان و به یادماندنی اجرا کرده اید، در «زخم کاری» هم با اینکه طول عمر نقش نعمت ریزآبادی کوتاه و فقط دو قسمت است سایه سنگین آن روی قصه احساس می شود. این حس فقط به خاطر قصه نیست بلکه از تأثیرگذاری جنس بازی شماست، در نگاه شما چیزی وجود دارد که معلوم نیست از سر تمسخر است یا همدلی یا شیطنت آن و... چطور می توان به جادوی جزئیات رسید؟

ممکن است این حرف من حمل بر خودستایی شود اما مسلماً تجربه و دانش می خواهد. اگر بخواهید یک انسان را خوب بشناسید باید روانشناسی خوانده باشید. اگر قرار باشد یک انسان را در جامعه بشناسید باید جامعه شناسی خوانده باشید. اگر قصد دارید مفهوم کلی زندگی را از نگاه او ببینید باید فلسفه بدانید. بدون اینها نمی توانید به شناخت درست برسید. هنرپیشگی راحت است؛ خودشان هستند، 4 تا دیالوگ می گویند همیشه هم با همان لحن، پول شان را می گیرند و می روند سر کار بعدی. فیلم ها را که کنار هم بگذاریم حس و لحن و بازی همان است هیچ فرقی نکرده انگار فقط لباس ها عوض شده است. بازیگری اما فرق می کند، باید مطالعه کنی، بدن خودت را بشناسی، میمیک صورت و نگاهت را بشناسی. آن وقت برای القای یک مفهوم دیگر نیازی به ادا درآوردن نیست چشم ها حرف می زند، صورت حرف می زند بدون اینکه ادا در بیاوری و چهره ات را پایین و بالا بکنی.

خودتان از خروجی «زخم کاری» راضی هستید؟

چون مشغول کار بودم متأسفانه فرصت نکردم همه قسمت ها را ببینم، بر اساس اقبال و بازخوردی که از مخاطب دریافت می کنم مشخص است نتیجه کار رضایت بخش بوده و این طور به نظر می رسد که «زخم کاری» جزو موفق ترین سریال های یکی، دو سال اخیر باشد؛ اما با این موفقیت نباید بر کارگردان و بازیگر و نویسنده این امر مشتبه شود که کار تمام شده و به اکمال رسیده است، تازه بعد از موفقیت کار سخت تر می شود. موفقیت کار بعدی اگر بیشتر نمی شود نباید کمتر شود. این توقع کار را سخت می کند و لازم است تأمل و مطالعه بیشتر شود.

همه فکر می کنند طهمورث همیشه بد اخلاق و خشن است و... نه این طور نیست. طهمورث در خودش آدم هایی را دارد که مهربان هستند و اگر شما بخواهید آن را بروز می دهد.