روستای قوهیجان یکی از روستاهای پلکانی و خوش آب و هوای طارم است

میراث آریا/ براساس آخرین اخبار بدست رسیده، روستای قوهیجان یکی از روستاهای پلکانی و خوش آب و هوای طارم است.

قوهیجان نام روستایی بکر و زیبا در شهرستان طارم بوده که حدودا بیست کیلومتر با شهرستان طارم فاصله دارد. نام این روستا در زبان محلی تاتی قجون تلفظ می شود و بقعه متبرک امامزاده اسماعیل علیه السلام در آن واقع شده است. این روستا را میتوان به علت داشتن طبیعت بکر و بافت روستایی خشت و گلی و معماری پلکانی آن بعنوان یکی از مکانهای دیدنی شهرستان طارم معرفی نمود.

اهالی خونگرم و مهمان نواز روستای قوهیجان از شیعیان اثنی عشری بوده و ارادتی خاص به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام دارند و هرساله در ایام شهادت سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به نوحه خوانی و عزاداری و سینه می پردازند و اینگونه ارادت خود را به اهل بیت علیهم السلام ابراز می کنند.

این روستا از جمله روستاهای پلکانی طارم است که دارای بافت ارزشمند خشت و گلی است و معماری خاص آن انسان را به یاد ماسوله و ابیانه می اندازد.

اهالی این روستا از طریق دامداری، کشاورزی و باغداری ارتزاق می کنند. مردم این روستا درگذشته بصورت ییلاق و قشلاق زندگی می کردند؛ در تابستان ها در روستای کوهستانی با چشمه جوشان از دامنه کوه که در بالادست روستا قرار دارد و جویبار جاری از آن روستا را به دونیم تقسیم کره است و درختان مختلف سر به فلک کشیده و میوهای متنوع از جمله گردو، گلابی، سیب، سنجد و… زندگی می کردند و زمستان ها به روستای گرمسیر سرخ سنگ در 5 کیلومتری درام از راه کوهستانی و پیاده کوچ می کردند. این روستا بعد از زلزله سال 68 کاملاً تخریب و در چند کیلومتر پایین تر بنا شد.

روستای قوهیجان یکی از روستاهای نادری است که دارای بهترین آب معدنی ناب است که بصورت خودجوش از دامنه کوه خارج واب مشروب روستا و حتی باغ های روستا را تأمین می کند. اکثر افراد ساکن آنجا باهم قرابت دارند. بزرگترین خاندان آن روستا باقری ها هستند که سالها قبل عده ای از آنجا کوچ کرده و در شمال غربی آنجا تشکیل روستایی بنام چنار داده و در آنجا ساکن شدند.

از آنجاکه عموم مردم این منطقه گله دارند، همیشه یک طرف دادوستد آنها با پشم، پنیر، روغن حیوانی و جوراب های پشمی است که زنانشان از پشم گوسفندان می ریسند و می بافند. بافت جوراب های پشمین از قدیمی ترین دست بافته ها و هنرهای سنتی این منطقه است که هنوز هم ادامه دارد و گاهی منبع درآمد مناسب برای خانوارها محسوب می شود و در آنجا جوراب های متنوع و رنگارنگی بافته می شود. زنان روستا میراث دار هنرهای دستی و بومی این منطقه هستند. نقش مایه های جوراب های بافتنی نمود اشیا و عناصر طبیعی با فرم های پیچیده و ساده بوده و نمایانگر دیدگاه خلاقانه و تیزبین بافنده است. نقوش انسانی بندرت در دست بافت ها دیده شده، ولی نقش حیوانات و پرندگان و درختان و گیاهان کارکرد بهتری دارد. نخ ریسی و پشم ریسی توسط زنان به وسیله چرخ دستی چوبی یا دوک انجام می شود. بافتن کلاه پشمی، شال پشمی، انواع ژاکت پشمی برای افراد خانواده به وسیله مادر یا دختر انجام می شود.

با توجه به اینکه مردم روستا در قدیم به آباد کردن زمین اهمیت خیلی زیادی می دادند زمین های کشاورزی بسیار زیادی را آباد کرده اند. مزارع و زمین های کشاورزی روستا بسیار گسترده است و تا داخل روستا های اطراف نیز کشیده شده است. مردمان این روستا بسیار باهوش، با استعداد، زحمتکش، مهربان، دلسوز و میهمانواز هستند. مردم روستا برای حق نان و نمک و افراد مسن و بزرگتر از خود احترام خاصی قائلند.