سنگ تمام محمدحسین مهدویان در زخمی کردن بازیگران زخم کاری + عکس

سلام سینما/ در زخم کاری جدا از داستان و نوع روایت، پای یک کارگردانی حساب شده در میان است.

حالا می توان با خیالی راحت تر درباره اش حرف زد. سریال پرحاشیه و مهمی که با وجود گیروگرفت هایش موفق شد تا قسمت های روبه پایان همچنان سرزبان ها باشد و به گواه آمار و ارقام (که با خوش بینی فراوان، فرض می کنم واقعی هستند) مخاطب را پای خودش نگه دارد و حتی باعث شود کتاب منبع اقتباسش هم مورد توجه اهالی کتاب خوان قرار بگیرد. باید قبول کرد که این فرایند چیز کمی نیست. حتی سانسور فراوان یا نمایش سریال های جدید هم نتوانست سروصدای «زخم کاری» را خاموش کند. جدا از داستان و نوع روایت، پای یک کارگردانی «فضاسازانه» و تقریباً حساب شده هم در میان است.

دنیای سیاهی که «زخم کاری» ترسیم می کند، هضم شدنی نیست. تلخی آدم هایش آزاردهنده است. لحظه های رویارویی شخصیت هایش اذیت کننده است. محمدحسین مهدویان، در فیلم هایش نیز ثابت کرده بود که بلد است لحظه های عصبی کننده و تاریک بسازد. حالا «زخم کاری» اوج این «تاریک سازی» است. یکی از رویکردهای فضاسازانه ی مهدویان، دوربینی ست که به شکل نامحسوس و ذره ذره به سمت شخصیت های درون کادر زوم می کند. انگار می خواهد زیر پوست آن ها برود. این زوم نرم و نامحسوس، تمهیدی ست که مهدویان در فیلم هایش نیز به فراخور صحنه استفاده کرده بود. حالا در این سریال، این زوم های آرام و روبه جلو، پوست شخصیت های داستان را زخمی می کند تا خونریزی کنند.

تمهید دیگر مهدویان که احتمالاً هنگام تدوین به آن فکر شده، قطع های ناگهانی صحنه ها و پرتاب کردن مخاطب به سیاهی مطلق است. این تمهید غافلگیرکننده که حتی در قسمت های اول مخاطب را دچار اشتباه می کند، نکته ی زیرکانه ای ست که برای فضاسازی هر چه بیش تر به کار می آید؛ مخاطب هم همراه شخصیت ها به سیاهی پرت می شود تا در آن دست وپا بزند. هر چه از زمان سریال می گذرد این دست وپازدن بی ثمر، مخاطب را هم مانند مالک (جواد عزتی) خسته و تکیده می کند. کافی ست به تفاوت چهره ی عزتی بین قسمت های اولیه و قسمت های رو به آخر دقت کنید تا متوجه شوید این شخصیت تا چه حد فرسوده شده است. حتی موهای رو به سفیدی رفته اش این فرسودگی را بیش از پیش نمایان می کند. همین فرسودگی به مخاطب نیز منتقل می شود.

محمدحسین مهدویان در «زخم کاری» مخاطبش را به خفقان می رساند. او نه تنها به شخصیت ها، بلکه به مخاطب هایش هم زخم می زند.

با وجود حرف وحدیث های پیرامون مهدویان، باید پذیرفت او یکی از معدود کارگردان هایی ست که «فضاسازی» را خوب بلد است.