روایت هنرمند ایرانی از اشک ریختن خارجی ها در کنسرتش + عکس

نوازنده شناخته شده ساز تنبور درباره کنسرت های آنلاین خود و بازخوردهایی که از اجراهای بداهه نوازی اش می گیرد صحبت کرد.

رضا علی آبادی، نوازنده تنبور در ششمین سری از کنسرت های آنلاین «ماه و نوا» حضور داشته است.

در همین راستا تصمیم گرفتیم با این هنرمند درباره نخستین تجربه اجرای آنلاینش که به صورت تک نفره و بداهه نوازی تنبور برگزار شد، صحبتی داشته باشیم.

او در ابتدا درباه تجربه برگزاری کنسرت آنلاین به ایسنا می گوید: این تجربه برای من بسیار سخت بود؛ زیرا در 10 سال اخیر بارها در تالار وحدت و رودکی در حضور مخاطبان به روی صحنه رفته بودم. از آنجایی که همیشه جریان کنسرت هایم به صورت بداهه نوازی بوده است، حس و جریانی که باید را از تماشاچی ها دریافت می کردم و آن حس را از طریق صدای سازم به آنها بازمی گرداندم.

این هنرمند درباره علت سخت بودن کنسرت آنلاین توضیح می دهد: خالی بودن سالن به این صورت بود که گویا انرژی تنها در مسیر رفت بود. به طور کلی این اجرا به علت جای خالی تماشاگران یکی از سخت ترین کنسرت های من به لحاظ احساسی بود.

«آیا می توان گفت که یکی از دلایل سخت بودن این کنسرت برای شما، تک نفره بودن اجرا بوده است؟ زیرا گاهی در اجراهای گروهی آنلاین انتقال انرژی حداقل در بین نوازندگان صورت می گیرد و خلا نبود مخاطب را تا حدی پر می کنند!»

علی آبادی تصریح می کند: بله با این امر موافق هستم. دو سال گذشته هم که اجرایی به صورت تک نفره و بداهه نوازی داشتم؛ چون تماشاگران در سالن حضور داشتند، خلائی احساس نمی کردم ولی در این اجرا به علت اینکه تنها خودم بودم، بار روانی خیلی بیشتری برایم ایجاد شد.

چرا بداهه نوازی و اجراهای تک نفره؟

همچنین از او سوال می کنیم که چرا کلیه اجراهایش را به صورت تک نفره و بداهه نوازی به روی صحنه می برد؟ اظهار می کند: از سال 88 که در مقابل 2000 نفر کنسرت بداهه نوازی تنبور و دف را در کاخ سعدآباد به روی صحنه بردیم، گویی جرقه داستان بداهه نوازی در ذهن من خورد و به این نتیجه رسیدم که شاید توانایی خلق در لحظه را داشته باشم. البته این مسئله پس از اجرا در کاخ سعدآباد برای دو سال متوقف شد، تا زمانی که یک کنسرت دو نوازی تنبور و کوبه ای در سالن رودکی داشتم که با استقبال مخاطبان رو به رو شد. پس از حضور در این اجرا به این نتیجه رسیدم که شاید در این نوع از اجراها که به صورت بداهه نوازی برگزار می شوند بتوانم موفق تر از کنسرت های گروهی و ارکسترال عمل کنم.

این نوازنده ادامه می دهد: در همین راستا برای مدتی اجراهایی دو نوازی به صورت ترکیب تنبور و عود، تنبور و کوبه ای، تنبور و کمانچه و ... برگزار می کردم. این اتفاق به نقطه ای رسید که به آن علاقه مند شدم و خود را در این جریان می دیدم تا حدی که گاهی خودم بیشتر از تماشاچی ها از اجرا لذت می بردم. این جریان ادامه داشت تا جایی که در سال 97 تصمیم گرفتم از اجرای دو نفره کار را سخت تر کنم و به اجراهای تک نفره بپردازم و این کار را کردم. در این اجراها برگه هایی به مخاطبان می دادم و از آنها می خواستم که احساس خود را برای من بنویسند. خیلی از آن نامه ها را هنوز دارم که پر از انرژی و حال و هوای خوب هستند؛ به عنوان مثال فردای یکی از اجراهایم سه خانم نامه ای به بنیاد رودکی فرستاده بودند که در آن نوشته بودند ماشین خود را در پارکینگ بنیاد جا گذاشته و پیاده تا خانه رفته بودند.

علی آبادی تصریح می کند: برگزاری کنسرت های 10 سال اخیر، بازخوردهایی که از مردم گرفته ام و حس و حالی که آنها از بعد اجرا به صورت مکتوب به دستم رسانده اند، به من کمک کرد که در این اجرا بدانم چه باید انجام دهم. موسیقی ما، سطحی یا عامه پسند نیست بلکه جدی است. این موسیقی اگر به درستی اجرا شود می تواند روی آنها تأثیرگذار باشد. بارها پیش آمده افرادی که در کنسرت هایم حضور پیدا کرده اند اصلا این نوع از موسیقی را نمی شناختند ولی با آن ارتباط برقرار می کردند. مثلا دو سال گذشته دو نفر که ایرانی نبودند در کنسرتم حضور داشتند و بعد از اجرا به من گفتند که پس از لمس جریان انرژی که در سالن بود ناخودآگاه اشک می ریختند، بدون اینکه حتی بدانند سازی که نواخته می شود چیست.