تجربه عجیب هنگامه قاضیانی از همراهی با نوجوانان مجرم + عکس

ایران/ هنگامه قاضیانی یکی از بازیگرانی است که با تمرین و گفت وگو با نوجوانان مجرم به آنها کمک می کند تا مواجهه روان شناختی با خود داشته باشند و در بستر آماده سازی برای اجرای تئاتر، تجربه درمان برای آنها اتفاق بیفتد.

او که بدون دریافت دستمزدی با این مستند همکاری داشته، از نحوه ارتباط گرفتن با این گروه نوجوان گفته است. روایت هنگامه قاضیانی را از این همراهی می خوانید.

گریم نمی خوام

شب قبل از رفتن به جمع بچه ها، عجیب پریشان بودم. روح خودم را می شناسم، می دانستم تا روزها پریشانم و این بی قراری ادامه دارد. همین هم شد. گفته بودند بچه ها همگی کمتر از 18 سال دارند و قتل انجام داده اند و نکته مهمتر اینکه پیش از من هیچ زنی از گروه تولید حتی به عنوان مهمان در جمع شان حاضر نشده است. وارد ندامتگاه شدم. پیش زمینه ای برای خودم نساخته بودم تا رها باشم. از بازرسی عبور کردم و به سمت ساختمانی که تیم تولید در آن بود روانه شدم و آنجا هم با دری قفل زده مواجه شدم. در توسط نیروهای حفاظتی باز شد با احترام به سمت پله هایی راهنمایی شدم که به طبقات بالا می رسید. به اتاق گریم دعوت شدم اما گفتم گریم نمی خواهم، دو نفر از همان جوان های قربانی را آنجا دیدم، در حالی که گریم می شدند.

من هنگامه ام، استاد کجا بود

پشت در پر از کفش بود و سرو صدای بچه ها هم شنیده می شد. توماج دانش بهزادی و فرزاد خوشدست هر دو نگران موقعیت زن بودن من بودند؛ نگران از اینکه مبادا حرفی، رفتاری و عکس العملی اتفاق بیفتد و من پا پس بکشم. چهره نگران آنها را که دیدم همان پشت در گفتم «بسپارید به خودم» و داخل اتاق شدم. اولین واکنش سکوتی وحشتناک و سنگین بود. پی بردم که نسبت به ورود یک زن گارد دارند و حسی به من گفت لابد ریشه خشم آنها کمبود یا نبود یا بدسرپرستی یک مادر، یک زن است. توماج دانش بهزادی از سر لطف بلافاصله گفت استاد هنگامه قاضیانی.... با احترام حرفش را قطع کردم و گفتم «من هنگامه ام! استاد کجا بود (با لبخند و رها) من کوچیک و مخلص همه شمام. امروز اومدم ازتون یاد بگیرم.» همچنان فضا زیر سایه سنگینی سکوت بود، کم کم پچ پچ بچه ها شروع شد اما همچنان حس می کردم گارد سنگینی نسبت به حضور یک زن وجود دارد. به فرزاد خوشدست و توماج دانش بهزادی گفتم «خواهش می کنم نگران نباشین حتی اگر بی احترامی و کل کلی با من شد، من خودم امور رو پیش می برم.» همین شد، رفتم وسط دایره شان و گفتم: «ببینین بچه ها من اینجا کنار شما هیچ کس نیستم، استاد هم نیستم، اومدم امروز ازتون یاد بگیرم.» همچنان سکوت بود و نگاه هایی که هرکدام بیانگر یک چیزی بود؛ عدم اطمینان، اطمینان، تردید و بی حوصلگی.

چرخیدم و برای بچه ها لالایی خواندم

واحد «تربیت حس» در بازیگری بچه ها با من بود. فوری سراغ دستگاه پخش را گرفتم و گفتم «ضبط دارین؟ می خوام موسیقی بذارم.» یکهو پسرها به وجد آمدند، گاردشان شکسته بود و برخی موسیقی دلخواه شان را پیشنهاد می دادند. با همراهی توماج و فرزاد به آرامی نشستند و من ترانه فیلم «یک قناری یک کلاغ» را پلی کردم. موسیقی که تمام شد، آرام شده بودند، یکی پرسید «خودتون بودین؟» گفتم اره. گفتن «بخونین برامون». حس کردم همه چیز از طرف هستی دارد چیده می شود. گفتم «دراز بکشید، دایره بشید و چشماتون رو ببندین تا براتون بخونم.» بی مخالفت و مقاومت به صورت دایره دراز کشیدند. حالا چرا دایره؟ چون روح شکل دایره است، عقاب در دایره خانه می سازد و چادرها در دایره برپا می شوند؛ دایره انرژی محض است. وسط دایره ایستادم و شروع کردم به لالایی خواندن. آرام می چرخیدم و برای بچه ها لالایی می خواندم؛ لالایی فیلم «من مادر هستم» را. دیگر آرام آرام شده بودند. دلم می خواست جانم را بدهم تا آنها لحظه ای آرام باشند. لالایی تمام شد اما بچه ها همچنان چشم شان را بسته بودند. به قول استاد عزیزم عزت الله خان انتظامی «حس رو نمیشه تعریف کرد». جزئیات بیشتر در مستند هست.

از خودشان شده بودم

تجربه غریب بعدی این بداهه، مربوط به اتودهای دونفره بود. من نقش خودم، مادر را و آنها نقش خودشان را. در این تمرین، چند نفری از بچه ها که می گفتند از سنگ شده اند، به گریه افتادند و احساسات شان را بیان کردند. اگر سعادت مرگ همان دم می رسید من خوشبخت بودم چون به رهایی آنها رسیده بودم. وقت ناهار شده بود. گریم ها پاک شده و بچه ها لباس خودشان را پوشیده بودند. من حال عجیبی داشتم، توان غذا خوردن نداشتم. از پله ها که پایین می آمدم، بچه ها دوره ام کردند، ظرف غذایشان را بالا گرفته بودند و اصرار که «میشه با ما غذا بخوری، بیا با ما غذا بخور، میشه غذای من رو بخوری.» همان بچه هایی که گارد داشتند حالا پذیرای من شده بودند. من از خودشان شده بودم. این شگفت انگیزترین لحظه ای بود که تجربه کردم. کار تمام شد اما من از آنها رها نشده بودم، به خانه نرفتم، ساعت ها اشک می ریختم و در خیابان ها سرگردان بودم.