کشتی های تابوتی ایرلند | قحطی بزرگ در کشتی ایرلندی مبتلایان تیفوس

در طول قحطی بزرگ ایرلند در اواسط قرن 19، دهها هزار نفر از خانواده های ایرلندی گرسنه از کشور فرار کرده و به کانادا وایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند. بسیاری از قایقهای کشتی ایرلندی مبتلایان تیفوس که در طول سال های قحطی تردد می کردند، جمعیت زیادی را در خود داشتند، به لحاظ ساختاری در سطح استاندارد نبودند ولی در عین حال مشهور بودند .قحطی بزرگ ایرلند تلفات زیادی بر جای گذاشت.

قحطی زدگان ایرلندی : شجاع یا بیچاره؟

عبور از اقیانوس اطلس، که تا شش هفته به طول می انجامید ، آزمایش سختی برای افرادی بود که در کشتی ایرلندی مبتلایان تیفوس قرار داشتند و به اندازه کافی شجاع یا بی چاره بودند که بخواهند آن را امتحان کنند. وب سایت موزه کشتی قحطی Dunbrody در نیوراس ایرلند را ببینید.تنها تعداد کمی از مسافرانی که به خاطر قحطی به تعداد زیاد و خیلی نزدیک به هم نشسته بودند، روشنایی روز را دیدند. به آن ها اجازه داده شده بود که تنها به مدت کمتر از یک ساعت و آن هم در گروه های کوچک روی عرشه باشند. سپس برای پختن غذا دور اجاق ها جمع شدند تا هنگامی که زمانشان تمام شد، دوباره به مکان های تنگ و تاریکشان بازگشتند. در طول طوفان های منظم، با یک پارچه کرباسی و عایق از کشتی حفاظت می شد و مسافران می بایست در مکان های امن باقی می ماندند.

مرگ خاموش

بهداشت تقریبا روی تمام کشتی ها وضعیت مطلوبی نداشت. به دلیل قحطی با وجود سطل هایی برای دستشویی و نیز آب دریا که برای شستشو وجود داشت، بیماری در حال شیوع بود. وبا و تیفوس عامل مرگ تعداد زیاد افراد در کشتی ایرلندی مبتلایان تیفوس گزارش شد. براساس اطلاعات تاریخی، بسیای از مسافران حتی قبل از آنکه سوار کشتی شوند، مبتلا به تیفوس بودند. قبل از سوار شدن، پزشکان که معمولا هیچ کسی را از سفر منع نمی کردند، حتی روی آن هایی که ظاهرا در خطر مرگ بودند، یک بررسی نهایی انجام دادند. کشتی های بریتانیایی نیازی به حمل دکتر نداشتند. هر کس که در طول سفر دریایی می مرد، خیلی راحت و بدون هیچ گونه تشریفات مذهبی، توی آب انداخته می شد و این مشکل اصلی کشتی ایرلندی مبتلایان به تیفوس بود.

نبود بهداشت در اوج سختی

در سکوهای پایین تر، صدها مرد، زن و بچه در تاریکی و روی سطوح چوبی بدون پوشش و بدون هیچ تهویه ای یکدیگر را در آغوش گرفتند، در حالی که بوی زننده استفراغ و اسهال را در میان هیچ نوع امکانات بهداشتی استشمام می کردند. در کشتی هایی که خوابگاه داشت، هیچ بالشتی نبود و خوابگاه ها هم هرگز تمیز نمی شدند. بسیاری از افراد بیمار در اثر قحطی، به خصوص آن هایی که آنقدر بیمار بودند که نمی توانستند بلند شوند، در خوابگاه های چوبی در کثافت خود، دراز کشیده باقی می ماندند. برخلاف شرایط سخت، مهاجران ایرلندی همچنان سوار این کشتی ها می شدند تا از قحطی موجود در کشور خود خلاص شوند. روزنامه نگار Irish Times مشاهده کرد که مسافران فقط از یک نوع مرگ به نوع دیگر مبتلا می شدند و این از اثرات قحطی بزرگ ایرلند بود.

کشتی تابوتی

بسیاری در طول سفر به خاطر بیماری و سوء تغذیه و قحطی از بین رفتند. آن هایی که مردند در دریا دفن شدند. بسیاری از اجساد در دریایی انداخته می شدند که کوسه های زیادی در آن وجود داشت و کشتی را تعقیب می کردند. آن زمان قایق ها، به عنوان "کشتی های تابوتی" شناخته شدند که نام دیگر کشتی ایرلندی مبتلایان تیفوس است.

نجات از مرگ

کشتی هایی که از عبور از اقیانوس اطلس جان سالم به در می بردند، به بخش قرنطینه در جزیره گراس می رسیدند. جزیره ای کوچک در سی مایلی شهر کبک در کانادا. اولین کشتی که 430 مورد تب دار را در خود حمل می کرد، در 17 می 1847 رسید و روز بعد از آن، هشت کشتی دیگر هم رسیدند. یک هفته بعد، هفده کشتی دیگر در جزیره گراس پدیدار شدند و تنها دو روز بعد از آن، تعداد کشتی ها به سی تا رسید با 10,000 مهاجری که همچنان منتظر بودند به آن ها رسیدگی شود. تا اواخر می، چهل کشتی حاوی 14,000 مهاجر یک صف دو مایلی در پایین رود سنت لورنس را تشکیل دادند.

انتظاری مرگ آور

دو هفته زمان برد تا دکترها بتوانند به همه رسیدگی کنند. بسیاری از ایرلندی های سالم که در انتظار ورود به جزیره بودند به تیفوس مبتلا شدند و در حالی که مجبور شده بودند در مکان های پر از شپش باقی بمانند، در برابر این بیماری تسلیم شدند که این خود اثر قحطی بزرگ ایرلند بود. یک کشتی با 427 مسافر به جزیره رسید ولی تنها 150 نفر از آن ها در دوره انتظار برای رسیدگی، دوام آوردند. از 100,000 ایرلندی که در 1847 به آمریکای شمالی رفتند، به خاطر قحطی بزرگ ایرلند، یک نفر از هر پنج نفر از بیماری و سوء تغذیه مردند که این بیش از پنج هزار نفر در جزیره گراس را شامل می شود.