کشیدن دندان عقل موجب بهبود عملکرد چشایی می شود

بر اساس نتایج مطالعه جدید دانشگاه پنسیلوانیا آمریکا، بیمارانی که دندان عقل خود را کشیده اند، در واقع توانایی چشایی خود را چندین دهه پس از عمل جراحی بهبود می بخشند. یافته های تحقیق، این تصور را به چالش می کشند که درآوردن دندان های عقل که به عنوان دندان های آسیای سوم شناخته می شوند، فقط عامل بالقوه تاثیرات منفی بر چشایی هستند.

به گزارش نیوزوایز، محقق ارشد، دکتر ریچارد ال. دوتی، مدیر مرکز حس چشایی و بویایی در دانشگاه پنسیلوانیا گفت: «نتایج مطالعات قبلی فقط بر اثرات سوء کشیدن دندان بر چشایی اشاره کردند و به طور کلی اعتقاد بر این بوده است که این اثرات با گذشت زمان از بین می روند. مطالعه جدید به ما نشان می دهد که عملکرد چشایی می تواند بین زمان جراحی بیماران و تا 20 سال بعد کمی بهبودی ایجاد کند. این یک یافته شگفت انگیز اما جذاب است که برای درک بهتر علت این بهبودی و این که از نظر بالینی چه معنایی دارد باید تحقیقات بیشتری انجام شود.»

دوتی و کمک محقق وی، دان کیم، دانشجوی سال سوم دانشکده دندانپزشکی دانشگاه پنسیلوانیا، داده های 1255 بیمار طی 20 سال آزمایش حساسیت به مواد شیمیایی در مرکز حس چشایی و بویایی را ارزیابی کردند. در بین آنان، 891 بیمار، دندان های آسیای سوم خود را کشیده و 364 بیمار، این دندان ها را نکشیده بودند.

شرکت کنندگان تحت آزمایش «شناسایی کامل دهان» قرار گرفتند. این آزمایش ترکیبی از پنج غلظت مختلف ساکارز، کلرید سدیم، اسید سیتریک و کافئین است. هر محلول به صورت جرعه جرعه نوشیده و در دهان چرخانده و سپس بیرون ریخته می شود. سپس آزمودنی ها نشان می دهند که مزه محلول شیرین، شور، ترش یا تلخ است.

گروهی که دندان های آسیای سوم خود را کشیده بودند، عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل برای هر مزه داشتند و در همه موارد، زنان از مردان بهتر بودند. این مطالعه برای اولین بار نشان می دهد افرادی که در گذشته های دور تجربه کشیدن دندان عقل داشته اند، به طور متوسط (به طور معمول 3 تا 10 درصد بهبود) افزایش در توانایی چشایی دارند.

کیم گفت: «این مطالعه به طور قوی نشان می دهد که درآوردن دندان آسیای سوم در درازمدت، تاثیر مثبت و اندکی بر عملکرد مسیرهای چشایی زبانی برخی افراد دارد.»

به گفته محققان، دو احتمال می تواند این پیشرفت را توضیح دهد. ابتدا آسیب کشیدن دندان به اعصابی که جوانه های چشایی جلوی دهان را عصب رسانی می کنند می تواند باعث مهار اعصابی شود که جوانه های چشایی عقب دهان را تامین می کنند و حساسیت کل دهان را افزایش دهند.

دوم، حساسیت زیاد پس از آسیب عصب محیطی ناشی از جراحی مانند کشیدن دندان ثابت شده است. برای مثال، شواهدی از مطالعات حیوانی وجود دارد که نشان می دهد ساییدگی خفیف مکرر که ممکن است هنگام جویدن رخ دهد، به تدریج بر پاسخ های عصبی از بافت تحریک شده متمرکز می شود و می تواند منجر به افزایش حساسیت طولانی مدت شود. البته این که آیا این مورد برای حس چشایی اتفاق می افتد هنوز مشخص نیست.

دوتی گفت: «برای تعیین مکانیسم یا مکانیسم های بهبود عملکرد مربوط به درآوردن دندان در عملکرد چشایی، مطالعات بیشتری لازم است.»

وی افزود: این تاثیرات اندک است اما ممکن است بینشی در مورد چگونگی بهبود عملکرد عصبی در طولانی مدت ناشی از تغییر محیطی که در آن اعصاب گسترش می یابند، فراهم کند.»

نتایج این تحقیق در مجله Chemical Senses منتشر شده است.