نادیده ترین بزرگ سینمای ایران + عکس

سینما دیلی/ سعید پورصمیمی، از قدرنادیده ترین بزرگان تاریخ سینمای ایران است. بازیگر درجه اولی که حتی هنوز، در دورانِ سلطنتِ سلبریتی ها، آرام و بی حاشیه، و به دور از هیاهو و ابتذالِ قالب و مسلّط، به زیستِ شخصی و هنری اش ادامه می دهد.

🔹دو- از سعید پورصمیمی چه باید گفت؟ از بازیگری مهم و بی ادعا که در کارنامه ی سینمایی اش، به اندازه ی انگشتان دو دست، شاهکار دیده می شود. همچون این فیلم؛ «آبادانی ها»ی کیانوش عیاری. یک فیلم اروپایی تمام عیار، با اجرایی ساده اما دقیق، به غایت تلخ، سیاه و سنگین، پیرامون اثراتِ ویران گر و هولناکِ جنگ، بر زندگی مردمانِ طبقه ی متوسط و فرودست.

🔹سه- سعید پورصمیمی، استادِ درآوردن کاراکترهای روزمرّه و خاکستری، به ساده ترین شکل ممکن است. او حتی در دهه ی 60 و 70، یعنی در دورانِ سیطره ی بازیگرانِ اگزجره و گلدرشت، کاریزماهای «تیپیکال» را، بر مختصاتِ «شخصیت» بنا می کرد. همان شخصیت هایی که هر روز و هر زمان، در کنارمان پرسه می زنند و از بس ساده اند، به چشم نمی آیند.

🔹چهار- سکانس دزدیِ لاستیک ماشین، فصلِ سقوطِ درونی و بیرونیِ کاراکتری است که پورصمیمی در سکوتِ مطلق، مناسکِ فروپاشی اش را اجرا می کند. مناسکِ اضمحلالِ مَرد آبادانیِ مقیم تهران، که از سر فقر و فلاکت، تن به ذلتِ دزدی می دهد. در نیمه ی اول این سکانس، پورصمیمی را در حال کلنجارِ ذهنی با خود می بینیم که آیا به دزدی تن دهد یا نه. بنگرید که او چگونه در سکوت، افکارِ پریشانِ ذهنی اش را با فرم و استایلِ مردّد و مچاله ی بدن، بالانس میکند. «بازی در سکوت»ی که از «درون» به فعلیّت می رسد و چه در خطوطِ حسّیِ صورت و چه در نوع استفاده از ابزار و امکاناتِ بدن، هیچگونه نوسانِ اگزجره ای یافت نمی شود. در نیمه ی دومِ سکانس، در لحظه ی تن دادن به دزدی، پورصمیمی همچنان بدون هیچگونه اکت و واکنشِ غلیظ، حتی پس از لو رفتن، تنها به درونِ خود می خزد. تصویرِ تحقیرِ عظیمِ یک مَردِ محترم، در مقابل چشمان فرزندِ بهت زده.

🔹پنج- پورصمیمی در «آبادانی ها» و به خصوص در این سکانس، کامل کننده است و این کامل کنندگی، با ترسیمِ رئالیسمِ خاکستری و روزمرّگیِ زندگی، در لحظات مختلف، دگرگون و دیگرگون می شود و در انتها، بیش از تکمیلِ فضا و ترسیمِ مختصاتِ کاراکتر، موجودیّت و مغزِ درام را به فعلیّت می رسانَد. کاری که تنها، از پس بازیگران بزرگ برمیاید.