مهاجرت چهره های معروف به دامن روستا + عکسها

آشنایی با چند چهره معروف که زندگیشان را از شهر به روستا منتقل کردند و گفت و گو با «پروانه معصومی» که به ما از تجربه 27 سال زندگی در یکی از روستاهای شمالی کشور می گوید.

عده ای خواهان زندگی شهری اند و دوستدار غوغا و هیاهویش، بعضی هم با سکونت در روستاها احساس زندگی بهتری دارند و استشمام رایحه روح بخش عطر روستا را به امکانات نامحدود و مهیای شهری ترجیح می دهند و از ترافیک، هوای آلوده و آلودگی صوتی اش پا به فرار می گذارند. دل کندن از زندگی شهری و تجربه زندگی در محیط روستا، آدم مشهور و غیرمشهور نمی شناسد و در میان اهالی هنر و سیاست هم هستند کسانی که این روزها اثاث زندگی شان را در روستاها پهن کرده اند. از جمله هنرمندانی که سال هاست خانه و آشیانه خود را در روستا بنا کرده اند، می توان به «پروانه معصومی» هنرپیشه با سابقه سینما و تلویزیون اشاره کرد. بازیگر سریال های «یوسف پیامبر» و «ملکوت» نزدیک به 30سال پیش عزم مهاجرت به یکی از روستاهای استان گیلان، به نام «مناره بازار» می کند و تجربه ای خاص از زندگی را در اطراف شهرستان صومعه سرا و محصور در کوه های جنگلی سربه فلک کشیده و با شکوه برای خودش رقم زده و مشغول پرورش گل وگیاه و باغبانی است. در پرونده امروز به سراغ این بانوی پیش کسوت رفتیم و از دلایل مهاجرت، عشق وعلاقه اش به بافت روستا و تجربیاتش پرسیدیم. علاوه براین به معرفی چندین شخصیت هنری و سیاسی دیگر که ساکن روستاها هستند، خواهیم پرداخت. چهره هایی مثل امیرحسین صدیق، عماد افروغ و ... . با ما همراه باشید.

کدام چهره؟ کدام روستا؟

آشنایی با شخصیت های سرشناسی که این روزها، سبک زندگی روستایی را انتخاب کردند

زندگی در روستا، شاید از لحاظ امکانات نسبت به زندگی شهری کیفیت پایین تری داشته باشد اما نمی توان به سادگی از کنار مزایای آن هم گذشت. نکات مثبتی که شاید هر فرد شهرنشینی را به این فکر بیندازد تا یک روزی، خانه و کاشانه اش را به روستا ببرد. در ادامه به معرفی شخصیت های سرشناسی می پردازیم که همچون پروانه معصومی بنا به دلایلی ساز زندگی در روستا را نواختند و دلایل قابل تاملی برای این تصمیم شان دارند.

9 سال دوری

بابای زی زی گولو از شهر

چه کسی؟ امیرحسین صدیق، بازیگر

کدام روستا؟ «کمرد» در طالقان

«امیرحسین صدیق» که بیشتر ما او را با نقش «آقای پدر» در سریال «قصه های تا به تا» به خاطر می آوریم، یکی از اهالی هنر هفتم است که به روستا رفته و اول چهل چهلی اش به یکی از روستاهای اطراف شهرستان پردیس استان تهران در ابتدای جاده هراز به نام «کمرد» مهاجرت کرده است. او از سن 30 سالگی بر این تصمیم بوده که با شروع چهل سالگی از تهران خارج شود و حالا 9 سال می شود که طعم زندگی روستایی را می چشد و خانه ای در دل باغ ساخته است. در توضیح دلایل مهاجرتش به روستا گفته که تهران از همه نظر، یعنی شلوغی، ترافیک و آلودگی ،شهر غیرقابل تحملی شده است و در دهه های اخیر بر اوضاع نامناسبش افزوده شده و به خاطر فرار از این مسائل آزاردهنده و کسب آرامش تصمیم به سکونت در روستا گرفته ام. او همچنین گفته که وقتی از زرق و برق، شلوغی و هیاهوی شهری به دور هستم حس خوبی دارم و در روستا و خانه باغم به گل وگیاهان رسیدگی می کنم. او حتی بیان کرده اگر محل کارم در تهران نبود به روستاهای دورتر پناه می بردم و بیشتر از کلان شهر تهران فاصله می گرفتم. بنا به گفته خودش اوقات فراغتش را علاوه بر باغبانی، به ساخت مجسمه، نقاشی کشیدن و نگهداری از حیوانات اختصاص می دهد.

توضیح :عکس امیر حسین صدیق تزیینی بوده و ربطی به زندگی اش در روستا ندارد

از تهران و اتریش تا یک روستای شمالی

چه کسی؟ اسماعیل شنگله، بازیگر

کدام روستا؟ یکی از روستاهای شمالی کشور

یکی از بازیگرانی که سال ها پیش آهنگ سفر به روستا را کوک کرد، «اسماعیل شنگله» پیش کسوت سینما و تلویزیون است که مردم با بازی او در سریال هایی همچون «مدرس»، «رعنا»، «عطر گل یاس»، «آوای فاخته» و ... در دهه های 60 و 70 خاطره دارند. وی متولد و بزرگ شده تهران است و در برهه ای از زندگی اش به منظور تحصیل عازم اتریش می شود و مدرک کارشناسی کارگردانی اش را از آکادمی هنرهای نمایشی وین دریافت می کند. سال ها پیش بر اثر بیماری قلبی و به دنبال آن جراحی ، بنا به توصیه پزشکان از تهران خارج می شود و مانند پروانه معصومی یکی از روستاهای استان های شمالی ایران را برای زندگی انتخاب می کند. او زندگی در روستا را از نظر سلامتی بهتر و خودش را از جار و جنجال تهران دور می داند. او گفته که آدم نمی تواند همیشه همه چیز را با هم داشته باشد، باید یک چیزهایی را از دست بدهد تا چیزهای دیگری به دست آورد، منظور این که خیلی ها دوست دارند چنین تصمیمی بگیرند و از تهران و مشکلاتش خلاص شوند، اما هیاهو، دادوقال و جذابیت های تهران نمی گذارد. همچنین گفته که اوقاتش را با مطالعه، دیدن زیبایی ها و تجربه هوای سالم و باطراوت در کنار همسایگانش در روستا سپری می کند.

سکنی گزینی در روستا به دعوت یک همکلاسی مازندرانی

چه کسی؟ عماد افروغ، سیاستمدار

کدام روستا؟ روستایی در منطقه لفور

از جامعه سیاستمداران ساکن در روستا هم می توان به «عماد افروغ» نماینده سابق مجلس، جامعه شناس و تحصیل کرده انگلیس اشاره کرد. ماجرای آشنایی و سکنی گزیدن در روستا به دوران دانشجویی اش و آشنایی با یک دوست و همکلاسی مازندرانی برمی گردد که به دعوت او چندین بار به شمال سفر می کند و در نهایت با پیشنهاد وی، قطعه زمینی 340 متری را از مادر همسر دوستش خریداری و شروع به ساختن خانه می کند. به عقیده وی هر کسی طعم زندگی در روستا را نچشیده باشد، اصل لذت زندگی را درک نکرده است. او گفته از وقتی با لذت و زیست طبیعی روستا آشنا شدم و طعم گوارایش را چشیدم، دیگر حاضر به ترک آن نیستم و امیدوارم بار زندگی ام را برای همیشه در روستایی که اکنون بیشتر اوقاتم را در آن می گذرانم، روی زمین بگذارم. بنا به گفته خودش کتابخانه اصلی و محل مطالعه اش هم در یک محیط زیبا و جنگلی قرار دارد.

منابع این بخش پرونده: جام جم آنلاین، فارس

پروانه معصومی: 19 ماه است به تهران نرفتم

پروانه معصومی از سبک زندگی روستایی، دلایل مهاجرتش از شهر به روستا، شیرینی ها و سختی هایش و ... می گوید

در شروع گفت وگو از پروانه معصومی که حالا 27 سال از سکونتش در روستا می گذرد، از دلایل تصمیم اش مبنی بر مهاجرت به روستا می پرسم که می گوید: « دوران بچگی را در چهارراه دانشگاه تهران و در خانه ای با یک حیاط بزرگ گذراندم. از همان بچگی دوست داشتم که شب به شب آسمان را ببینم، یعنی اگر شب ها به آسمان نگاه نکنم، دیوانه می شوم. از سویی زندگی آپارتمان نشینی برایم خیلی سخت بود و نیاز داشتم که در فضای بازتری باشم و به همین دلیل روستا را برای زندگی انتخاب کردم که در کنارش می توانستم به کارهای مورد علاقه ام مانند کشت وکار، پرورش گل وگیاه و باغبانی بپردازم. حسم این بود که با یک طبقه آپارتمان در شهر هیچ چیزی ندارم و از طبیعت و آسمان زیبایش محروم هستم. سرسام آورشدن اجاره خانه ها هم در این تصمیم گیری خیلی نقش داشت. دوست همسر مرحومم از قدیم ساکن روستای «مناره بازار» است و حدود 30 سال پیش یک روز که پسر و همسرم برای تفریح به آن منطقه رفته بودند، با من تماس گرفتند که پیش شان بروم. وقتی که رفتم، دیدم چه منطقه زیبا، بکر و بی نظیری دارد. به علاوه این که تازه باران هم باریده بود و نمی دانستم وقتی باران می بارد، هوا خنک می شود. به طوری که در مرداد ماه مجبور شدم با پتو بخوابم. اتفاقا زمان برداشت برنج هم بود و بیشتر جذب محیط آن جا شدم. دوست همسرم گفت اگر بخواهید یک قطعه زمین برای تان پیدا کنم و من هم موافقت کردم. بعد از چند روز یک قطعه زمین کاملا بایر برای مان پیدا کرد که گویا صاحب قبلی اش داخل آن توتون و باقالی می کاشت. بالاخره 27 سال پیش دو هکتار زمین را به مبلغ چهار میلیون تومان خریدیم.»

خانه ام اوایل نه آب داشت، نه برق و نه گاز

در ادامه معصومی از برنامه هایی که در زمین کشاورزی اش پیاده کرده، می گوید: «اوایل این جا خبری از آب، برق و گاز نبود. زمین مان هم شکل و شمایل کنونی اش را نداشت، من و خانواده ام سختی زیادی کشیدیم تا به این مرحله برسد. از آن جایی که پسرم معمار است، نقشه احداث خانه را کشید و بعد از ساخت خانه هم یک گلخانه راه انداختیم. این را هم بگویم که گل ها برایم هیچ جنبه مادی و انتفاعی ندارند، یعنی هیچ گلی را نمی فروشم و فقط هدیه شان می دهم. یکی از دوستانم که هفته گذشته گلی را به او هدیه دادم، گفت چرا این ها را نمی فروشی؟ گفتم برای این که لذتی ندارد، اما حالا که به عنوان هدیه می بری، لذتش برایم صد برابر است. چون می دانم دوستش دارید و مراقبت بیشتری می کنید.»

از زیبایی های طبیعت انرژی می گیرم

از معصومی می پرسم ،محیط روستا را به لحاظ زیبایی شناختی چطور توصیف می کند که می گوید: «به نظر من هر روز زندگی در روستا زیبایی خاص خودش را دارد، یعنی یک روز زنبق های زرد می رویند و یک روز گلی دیگر و مدام چشمان مان به انواع گل وگیاه می افتد. البته بستگی به انسان هم دارد که آیا از دیدن گل ها و درختان لذت می برد یا نه؟ به نظر من زیبایی های طبیعت به انسان انرژی می دهد و اصلش هم همین است که از طبیعت کسب انرژی کنیم. من به شخصه زمانی که گل ها شروع به رشد و روییدن و برگ های درختان شروع به بازشدن می کنند، انرژی زیادی می گیرم و با دست کشیدن روی برگ ها احساس خوبی پیدا می کنم، گویی که لطافت شان به من منتقل می شود و چه از این بهتر؟»

از سال 53 در فکر مهاجرت به روستا بودم

وی درباره انتخاب روستای «مناره بازار» از میان این همه روستای مناطق شمالی هم می گوید: «از همان قدیم منطقه اسالم را در نظر گرفته بودم، از طرفی چون خودم سال 53 این جا کار می کردم، دوست داشتم زمانی که درس پسرم تمام شد، به این منطقه مهاجرت کنیم. البته این را هم بگویم اول یک قطعه زمین هزارمتری در نزدیکی روستای مناره بازار به من پیشنهاد شد، اما با خودم گفتم با هزار متر، کار خاصی نمی شود کرد، اما با 20 هزار متر دست آدم برای کارهای زراعی بازتر است. خوب است بدانید روستا یک مناره دارد که دقیقا رو به روی منزل من است. در زلزله سال 1368 کمی آسیب دید، اما بعدها بازسازی و مرمت شد.»

19 ماه است به خاطر کرونا به تهران نرفتم

معصومی که در روستا با پسرش زندگی می کند، درباره تحمل فراق و دوری از اعضای فامیل و بعد مسافت هم می گوید: « تا قبل از کرونا هیچ سختی حس نمی کردم، این را هم بگویم که من فقط با اعضای فامیل معاشرت می کنم. هر وقت دلم برای خواهرانم تنگ شود، سریع سوار ماشین می شوم و به سمت تهران حرکت می کنم. اما الان به خاطر کرونا و رعایت دستورالعمل های بهداشتی 19ماه است که به تهران نرفته ام. دلم هم خیلی دلتنگ شده، نه آن ها می توانند سفر کنند و نه ما می توانیم برویم. تا زمانی هم که وضعیت کرونا سر و سامان نگیرد دوست ندارم جایی بروم. از لحاظ امکانات رفاهی هم مشکلی نداریم. فقط شاید سرعت اینترنت مان از شهر کمتر باشد. برای خرید بیشتر به خود صومعه سرا می روم که حدود 10 کیلومتر از روستای مان فاصله دارد، گاهی هم خریدم را از یک روستای نزدیک تر به نام طاهرگوراب انجام می دهم.»

خانه ام در محاصره یک رودخانه و مانند شبه جزیره است

«از آن جایی که عاشق گل گیلیسین و خوشه های بنفش آن هستم که در فصل بهار از دیوار آویزان می شود، به محض آمدنم به روستا در بیشتر نقاط باغم گیلیسین کاشتم»، وی با این مقدمه می افزاید: «البته منهای باغ گلیسینم، در شالیزار برنج کاری هم می کنم. یک هکتار هم به جنگل مصنوعی و کاشت درختان صنوبر اختصاص دادم. برای این که «صومعه سرا» بهترین منطقه ایران از نظر کاشت و پرورش صنوبر است و آدم اگر روزی نیاز مادی داشته باشد، می تواند آن ها را بفروشد. داخل زمینم یک جنگل طبیعی به نام «کوجی» هم هست که درختانش را حفظ کردم. یعنی اگر به انتهای باغم بروید، به باغ کوجی می رسید که در کنار یک رودخانه است. در حقیقت زمینم در محاصره رودخانه و مانند یک شبه جزیره است. درختان میوه زیادی از پرتقال، گلابی، نارنج تا درخت های جنگلی دارم که الان هر کدام برای خودشان سالاری شده اند و آدم از دیدن شان حظ می کند و لذت می برد. در کنار همه این ها کشت و زرع تابستانه هم دارم و معمولا خیار، گوجه فرنگی و صیفی جات می کارم. این را هم بگویم خودم از میان کارهای باغبانی به قلمه گرفتن علاقه زیادی دارم.»

هوای بارانی اینجا، گاهی خیلی دلگیرکننده می شود

او از حس وحالش راجع به فضای جنگل و ابرناکی آسمان هم می گوید: «با آن که تجربه هوای ابری و رطوبت مناطق شمالی را داشتم، باز هم اوایل زندگی برایم خیلی سخت بود. یادم هست زمانی دو ماه پشت سر هم باران می بارید و اصلا چشم مان به خورشید نیفتاد. به پسرم گفتم واقعا خسته شدم و دلم نور آفتاب می خواهد. برویم جایی که خورشید را ببینم و برگردیم. خوشبختانه از فردای آن روز آفتاب زد و هوا کمی بهتر شد، در مجموع وقتی که پشت سر هم باران می بارد، فضای دلگیرکننده ای حاکم می شود.»

نویسنده: صادق جهانی | روزنامه نگار