داربست های پل تاریخی کن چشم انتظار مرمت گرانند

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، داربست های پل تاریخی کن چشم انتظار مرمت گرانند.

اگر باران زودتر برسد...

سیل 12 فروردین سال گذشته که بناهای تاریخی زیادی را در سراسر کشور با آسیب های جبران ناپذیری مواجه کرد، پل تاریخی کن را هم بی نصیب نگذاشت و نه تنها یک دهانه را به طور کامل که یکی از مهمترین راه های مواصلاتی روستاهای این منطقه از تهران را هم از بین برد و مردم کن و روستاهای اطراف ماندند و عادت مسیری چنددقیقه ای که برای جبرانش باید یک ساعت راه خود را دورتر می کردند. اتفاقی که در طول 19 ماه گذشته هر روز تکرار می شود و هنوز قول و قرارها در حد حرف و عملی نشده باقی مانده اند.

بخشی از کف رودخانه و زیر پل سیمان شده، آجرها در گوشه ای از رودخانه به نظم قرار گرفته اند و بانکه سیمان در کناره پل جا خوش کرده، خرواری از خاک و ماسه روبه روی کارگاه چشم انتظار مجوز ریخته شده و داربست ها به جداره پل چسبیده اند، شاید هم منتظر بارش باران و قدرت گرفتن بیشتر آب در کف رودند، اما مهمترین چیز یعنی نبود هیچ کارگر و مرمتگری پای پل بیش از پیش بچشم می آید.

حالا مردم محلی کن هم معترض شده اند، گویا قبلا و زمانی که هیچ نشانه ای از آغاز کار مرمت پل نبود، می دانستند هیچ خبری نیست، ولی حالا که نشانه آمده و هنوز دستی برای آغاز کار بالا نرفته گویا کاسه صبرشان لبریز شده است.

هر چند هستند افرادی که همین وضعیت پل را وسیله ای برای تفریح می بینند و از روشن کردن آتش روی آجرهای قدیمی پل هم ابایی ندارند.

مسعود محمدی اهل کن است و اصلا از نوادگانِ خیّر کنی است که پل را برای عبور و مرور مردم روستاهای اطراف به کن ساخته است.

او که تخریب پل کن را با چشم خود دیده، بعد از گذشت 19 ماه از آن اتفاق می گوید: «روزی که سیل آمد یعنی ساعت هشت شب به بعد در 12 فروردین سال 1398، به مرور باران زیاد شد، تصمیم گرفتم در کنار پل بمانم، تا صبح پای رودخانه ماندم، ساعت 11 شب رودخانه طغیان کرد، به مرور آب از بخش غربی نفوذ و دو دهانه سمت جنوبی پل را تخریب کرد، این تخریب تا ساعت پنج صبح طول کشید.»

او با اشاره به استفاده مردم منطقه از این پل برای کارهای همیشگی و ضروری خود، ادامه می دهد: مردم از این پل برای رفت و آمد شهری استفاده نمی کردند، بلکه معمولا برای عبور بار باغداران مورد استفاده بود و عبور و مرور مردم محلی که با توجه به ماشین رو نبودن پل، آنها بار خود را با فرغون و حیوانات، یا کول کردن از پل عبور داده و آن را به ماشین می رساندند. اما از زمان تخریب پل دیگر این کار برای باغداران شدنی نیست و برخی مواقع آن ها مجبور به عبور از رودخانه حتی در زمانی که آب زیاد بوده شده اند که تا کنون نیز آب دو کارگر را با خود برده است.

وی با بیان اینکه بودجه اختصاص داده شده برای مرمت پل، توسط شورای شهر تامین شده و میراث فرهنگی نظارت کار را بر عهده گرفته است، می افزاید: متاسفانه به نظر می رسد هماهنگی این اقدامات خود یک پروسه بسیار سنگین بوده که بعد از دو سال و با انجام پیگیری های زیاد تازه به نصب داربست رسیده و گفته می شود قرار است بزودی چند اکیپ برای مرمت پل بیایند.

محمدی اما به اعتراض های مردم محلی اشاره می کند و می گوید: چون پدربزرگ این پل را ساخته بود، مردم حرف های خود را به ما می زنند، در واقع حرف زیاد دارند، اما از مسئولان کسی نیست که به حرف آنها گوش کند.

او به حضور چهارماهه پیمانکار مرمت پل در ملکِ شخصی خود اشاره و اظهار می کند: داربست ها را نیز حدود 20 روز قبل نصب کرده اند و پیمانکار و کارگرانش چند ماه است منتظر یک دستورند تا کار خود را شروع کنند. نمی دانیم متولیانِ مرمتِ پل منتظر چه هستند، که در طول چهار ماه گذشته هنوز مجوز آغاز کار را امضا نکرده اند، با وجود اینکه «بانکه سیمان» و داربست های نصب شده را کرایه کرده اند.

مهدی آجرلو که کارگاهش در طرف دیگر پل قرار دارد و هر روز باید از این مسیر عبور کند، می گوید: از زمان تخریب پل، ما با چالش های زیادی روبه رو شده ایم. این پل، مسیر رفت و آمدمان بود، امروز راهی را که از طریق پل پنح دقیقه زمان می برد باید در یک ساعت طی کنیم.

وی با تاکید بر اینکه بعد از گذشت حدود دو سال از آسیب دیدن پل، مسئولان هنوز یک انتظار معمولی مردم منطقه را براورده نکرده اند، ادامه می دهد: کارگران برای مدتی کار کردند، اما نه به صورت مستمر، بلکه برای انجام اقدامات اولیه یک هفته کار می کردند و یک ماه تعطیل بودند، اما با توجه به تعطیلی این مدت کارگاه مرمت و کند بودن کار، مشخص نیست چه زمانی مرمت پل به سرانجام می رسد.