طلایی شدن روستای 1000 ساله دولاو

ایسنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست رسیده، طلایی شدن روستای 1000 ساله دولاو مشاهده می شود.

داستان چیست؟

شاید کسی نمی دانست که روزی خزیدن ساقه های باریک درخت مو در دل یک بوستان قدیمی و تبدیل آن توسط اهالی فهیم روستا به دانه های سرخ کشمش در سالهای بسیار دور، به محصولی طلایی و پر آوازه در کردستان تبدیل شود و بار میراث 1000 ساله منطقه «دولاو» را به دوش بکشد.

"بولاو" اصطلاحی بومی است که از آن برای مراحل تولید کشمش طلایی کردستان استفاده می شود و نامی به قدمت طولانی حیات روستا دارد؛ روستایی با کمتر از 500 خانوار، 70 تاکستان و 100 تن انگور که تنها 600 کیلو کشمش حاصل آن می شود اما نمونه آن در هیچ کجای ایران یافت نمی شود.

آنچه کشمش های طلایی منطقه تاریخی دولاو را منحصر بفرد کرده، روش تولید آن است؛ روش تولیدی که در سال 94 به خاطر تک بودنش به عنوان آثار ناملموس میراث فرهنگی کشور به ثبت رسیده است.

آوازه کشمش های ارگانیگ و مرغوب دولاو در کشور پیچیده و دلیل آن تقدس و بکارگیری روش سنتی آن در میان اهالی است؛ هر ساله با دعوت از فامیل و خانواده، انگور تاکستان ها بوسیله "چنگله" که از درخت ارغوان ساخته شده حمل می شود و به کوره رسانده می شود، سپس یک حلب 18 کیلویی خاکستر درخت چنار یا انگور را داخل دیگ بزرگ پر از آب، حدود 10 ساعت می جوشانند.

بعد از آن زنان و دختران خیلی با سلیقه و با حوصله انگورها را روی هم و دور دیگ می چینند و آب زلال تیزابی که قبلا تهیه شده را داخل دیگ می ریزند و می جوشانند و دو نفر که در طرفین دیگر نشسته اند به نوبت انگورها را داخل دیگ می برند و سریع بیرون می آورند.

سپس آنها را به پشت بامی که قبلاً گل اندود شده می برند و دو تا سه نفر از مردان با تجربه آنها را رو به سمت آفتاب روی بام می چینند و پس از تقریباً 10 روز کشمش های قشنگ و طلایی آماده مصرف می شوند.

این روش جالب و خاص برای تولید کشمش را یکی از برادران خانواده داوودی که از باغداران منطقه دولاو بوده، تشریح کرده است.

او پتانسیل های این روستای تاریخی خود را ناب توصیف کرد و از مسئولان خواست توجه بیشتری به این روستا شود، چرا که معتقد است کشمش های ارگانیگ و مرغوبی در دولاو با روشهای سنتی و کمترین امکانات تهیه می شود که در کشور آوازه دارد و باید بیشتر به آن رونق بخشید.

او در عین حال از کمبود امکانات و زیرساخت های توسعه ای این روستای باارزش از جمله نبود جاده و برق در این روستا گلایه مند است و گفت، روستای دولاو حدود 30 سال پیش 500 خانوار داشته که اکنون بیشتر آنها به دلیل کمبود امکانات به شهر مهاجرت کرده اند.

وی از دولاو به عنوان روستای هدف گردشگری در کردستان یاد و اضافه کرد: علاوه بر برداشت انگور، 70 خانواده در این روستا مشغول زنبورداری هستند و از جمله دختر او که زنبور دار نمونه ایران شده است و از این راه کسب درآمد می کند.

یکی دیگر از برادران باغدار داوودی پیرامون طلایی شدن روستای 1000 ساله دولاو افزود: روستای گردشگری دولاو قدمتی 930 ساله در منطقه دارد و اکنون با 70 باغ، سالانه حدود 100 تن انگور از سطح روستا برداشت می شود و سالانه 600 کیلو کشمش به روش سنتی در این منطقه تولید و به فروش می رسد، ضمن آنکه خاکستر تولید شده در منطقه نیز بسیار ارزشمند است.

مراسم تهیه کشمش از تقدس خاصی برخوردار است

جمشید قاسم حسنی، محقق و پژوهشگر در کردستان پیرامون طلایی شدن روستای 1000 ساله دولاو می گوید: مراسم تهیه کشمش که نزد دولابیان از تقدس خاصی برخوردار است و به آن (بولاو) می گویند؛ هرساله در دهه سوم شهریور آغاز و با دعوت اقوام و آشنایان زیادی از سایر مناطق و شهرها انجام می شود.

به گفته وی، باغداران انگورها را به وسیله (چنگله، به زبان هورامی در دولاب) و یا (سه وه ته در سایر مناطق کردستان) که از چوب درخت ارغوان ساخته می شود حمل می کنند و آن را به کوره های سنتی می رسانند. برای هر 30 چنگله معادل یک تغار تقریباً یک حلب 18 کیلویی خاکستر درخت چنار یا انگور را داخل دیگ بزرگ پر از آب که به آن (قازان) می گویند حدود 10 ساعت می جوشانند.

او تاکید می کند: نوع خاکستر و مقدار جوشاندن آن بسیار حساس است که تنها از عهده پیرزنان و پیرمردان باتجربه روستا برمی آید.

به عقیده قاسم حسنی، برای تهیه «بولاو» در روستا رسم براین است که جمعی از مردان با تجربه صبح زود انگورها را می برند و داخل چنگله می گذارند و جوانترها هم یکی یکی یا دو تا دو تا طناب دور چنگله می اندازند و آن ها را به محلی که (یاگه کوره) می نامند می برند و زنان و دختران هم خیلی با سلیقه و حوصله آن ها را روی هم و دور دیگ می چینند؛ اصولاً بعد از نهار کوره را آتش می زنند.

او ادامه می دهد: آب زلال تیزابی که قبلا تهیه شده و داخل یک بشکه جداگانه ته نشین شده را خیلی با احتیاط به طوری که رسوب آن مخلوط نشود، داخل دیگ می ریزند و می جوشانند و دو نفر که در طرفین دیگ نشسته اند به نوبت انگورها را داخل دیگ می برند و سریع بیرون می آورند.

این پژوهشگر می گوید: کسانی که به اصطلاح بولاو می کنند باید از مهارت و تجربه کافی برخوردار باشند، چرا که انگورها احتمال دارد که بسوزند یا گاهی اوقات قسمت هایی از آنها خشک باشند و به کشمش تبدیل نشوند. بعد چنگله ها را کنار می گذارند تا مقداری آب آنها گرفته شود سپس آن ها رابه پشت بامی که قبلاً گل اندود شده و در محل به آن (هیله ساو یا ناویایی) می گویند می برند و دو تا سه نفر از مردان باتجربه آنها را رو به سمت آفتاب روی بام می چینند و پس از تقریباً 10 روز شاهد کشمش های قشنگ و پرنوری می شوند که دل رهگذران را نوازش می کند.

او قشنگ ترین خاطره مراسم بولاو را که هرگز فراموش نمی شود و هرساله در روستا از آن یاد می شود، دور هم جمع شدن، خندیدن مردم روستا و تقدیر از زحمات باغداران می داند و یادآور می شود: باغداران انگور درهمان سرخرمن مقدار زکات آن را حساب کرده و به مستحق آن می رسانند.

"بولاو" در سودای برند سازی

جعفری، مسئول امور باغبانی شهرستان سنندج، غالب محصول روستای دولاو را انگور ذکر می کند و می گوید: علاوه بر مصرف تازه خوری و عرضه در بازار، غالب این محصول به صورت کشمش فرآوری می شود.

به گفته وی، این کشمش، محصولی برگرفته از دانش بومی منطقه بوده و افراد روستا تبحر خاصی در تهیه بولاو دارند و در واقع هر خانه در این روستا خود یک کارگاه محسوب می شود.

جعفری، تهیه «بولاو» را نیازمند حمایت و برندسازی می داند و می افزاید: ایجاد کارخانه صنایع تبدیلی، کارگاه های بسته بندی و بازار فروش از جمله عوامل موثر بر تحقق برندسازی بولاو در این منطقه است و هنوز اقدام خاصی در این زمینه صورت نگرفته است. کشمش طلایی این منطقه به صورت فله ای به فروش می رسد و اگر تولید کشمش و فروش آن به اسم دولاو برندسازی شود، به قیمت مناسب تری به فروش می رسد.

جعفری، سطح زیر کشت انگور در دولاو را 150 هکتار عنوان کرد و افزود: سالانه 100 تا 150 تن کشمش در دولاو تولید می شود و امسال نیز از وضعیت مطلوبی برخوردار است.