بی محلی مسافران و گردشگران به ورود ممنوع روستاها

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، بی محلی مسافران و گردشگران به ورود ممنوع روستاها مشاهده می شود.

داستان چیست؟

انگشت اتهام کرونا، مردم را نشانه گرفته که بی توجه به هشدارها، این ویروس را در سراسر کشور منتشر کرده اند. وزیر بهداشت پیش از فرارسیدن تاسوعا و عاشورا که آخرین تعطیلات نیمه بلند تابستانی بود، به مردم هشدار داد، بار سفر را نبندید و عامل اوج گرفتن دوباره ویروس کرونا نشوید. سعید نمکی گفت: «برخی اظهارنظرها را می شنوم که می گویند سفر در اشاعه بیماری، نقش نداشته است. اگر سفر در انتقال بیماری نقش نداشت، ویروس ووهان چین در نیوزیلند چه کار می کرد؟ چطور به آنجا رفت؟ به دورترین نقاط کشور از چه راهی رفت؟ چه کسی به جز مسافر، این ویروس را منتقل کرد؟»

ستاد کرونا از اواخر اسفند برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا در کشور دستور تعطیلی بسیاری از اماکن گردشگری را صادر کرد، بیشتر مجموعه های رفاهی و رستوران ها بسته شدند، هتل ها و اقامتگاه های محلی به خاطر نداشتن مسافر تعطیل شدند و آژانس های هوایی و جهانگردی مسافرانشان را از دست دادند. اما سفر متوقف نشد، بلکه رفتار مسافران تغییر کرد.

آمارها نشان می دهد در تعطیلات نوروز سال 99 حدود 2 میلیون و 700 هزار خودرو در جاده ها تردد داشتند که این عدد در 15 روز خرداد، پس از آنکه محدودیت های تردد در جاده ها برداشته شد، با حدود 12 درصد افزایش به 3 میلیون و 300 هزار خودرو رسید. بر پایه اطلاعات اداره راه ها و حمل و نقل جاده ای در سه استان کشور و چهار محور پرتردد منتهی به قزوین، زنجان، قم و مرکزی، نزدیک به چهار میلیون خودرو فقط در تعطیلات تاسوعا و عاشورا جابه جا شده اند. با این وجود دست اندرکاران گردشگری می گویند این حجم از سفر هیچ تاثیری در کسب و کار آنها نداشته و همچنان در دوران تعطیلی به سر می برند. جمشید حمزه زاده، رئیس جامعه هتلداران ایران گفت که این روزها بیشتر مردم به استانهای شمالی کشور سفر می کنند. آنها مسافران هتل رو نیستند. بیشتر این افراد به ویلاهایی می روند که یا متعلق به خودشان است، یا اجاره می کنند. برخی هم ترجیح می دهند کمپ بزنند و در چادر اقامت کنند. او گفته که درصد اشغال هتل ها در کل کشور به 5 درصد رسیده است.

از سوی دیگر، تعطیل کردن برخی مراکز گردشگری در شهرها و مناطق قرمز ظاهرا کمک چندان به توقف سفرهای غیرضروری نکرد. در محدوده دریاچه اوان، با آنکه شرکت تعاونی روستا به دستور ستاد استانی کرونا، در ورودی دریاچه خاکریز ایجاد کرده بود، اما مسافران همچنان بدون توجه به این مانع راه خود را برای رسیدن به دریاچه اوان پیدا می کردند. اهالی روستا می گفتند مسافران شبانه خاکریز را خراب کرده و ماشینهایشان را تا لب تالاب برده اند. در شرایط عادی هر خودرو برای ورود به محدوده دریاچه باید 5 هزار تومان بدهد که این روزها گیت فروش بلیت بسته است، درهای سرویس بهداشتی هم قفل شده و چایخانه مستقر در محدوده دریاچه هم تعطیل شده است، در روستاهای اطراف هم خانه ای به مسافران کرایه داده نمی شود. همه این کارها را انجام داده اند تا مسافر پشیمان شود و برگردد. اما برعکس این قضیه اتفاق افتاده است.

اهالی روستای اوان پیرامون بی محلی مسافران و گردشگران به ورود ممنوع روستاها می گویند این تعطیلی ها و خارکریز ساختن ها مانع مسافران نشده است. آنها می آیند و کنار دریاچه چادر می زنند. هر روز هم چند نفر از اهالی می آیند و خاکریزی را که شب گذشته خراب شده، دوباره می سازند. یکی از مردان جوان روستا می گوید که به دهیار و شرکت تعاونی گفته ایم قفل کردن سرویس بهداشتی یا متوقف کردن خدمات رسانی، نه تنها راه علاج نیست که باعث شده آلودگی مسافران بیشتر از گذشته باشد، اما آنها توجهی ندارند و ابلاغیه ستاد کرونا را بهانه می کنند. ما می بینیم که فضولات انسانی و زباله ها در اطراف دریاچه بعد از هر تعطیلی و حتی آخر هفته ها بیشتر می شود. این آلودگی ها به دریاچه نفوذ می کند.

به نظر می رسد نسخه های ورود ممنوع در همه مناطق کارآمد نیست و راه حل ها و مراقبت های دیگری را می طلبد. مصداق مشابه، قله دماوند است. با آنکه فدراسیون کوهنوردی چندین بار صعود به این قله را ممنوع کرد اما کوهنوردان همچنان راه دماوند را پیش گرفتند. تصاویری از انباشت زباله در ارتفاعات بالای 4 هزار متر منتشر شده است. از طرفی حجم کوهنوردان به حدی زیاد بوده که نگرانی ها از بابت خطرات فاضلاب انسانی برای روستاهای پایین دست را بیشتر کرده است. ممنوعیت بخشنامه ای در قله دماوند و از مدار خارج کردن خدمات در شرایط حساس کرونا نه تنها راهگشا نبوده که حجم آلودگی را بیشتر کرده است.

در نزدیکی روستای ارنگه در جاده چالوس آبشار هفت چشمه وجود دارد که به نوعی پاتوق مسافران آخر هفته است. در مسیر آبشار بنری نصب شده که نشان می دهد ورود به این منطقه ممنوع بوده اما حوالی آبشار مملو از مسافر است. روستانشین های منطقه چندان دل خوشی از مسافران ندارند و ترجیحشان بر این است که خدماتی به آنها ندهند. یکی از مسافران که تازگی به این آبشار رفته می گوید: روستایی ها مسیر چشمه را به مسافران نشان نمی دادند. پلیس هم بود اما جلو مسافران را نمی گرفت ولی توصیه می کرد سمت روستا نرویم.

روستای آهار که پیاده روی از آن تا روستای بعدی در برنامه های تابستانه بیشتر تورهای گردشگری قرار دارد، در این روزها که کرونا اوج گرفته بود، همواره شاهد حضور طبیعتگردان و گردشگران بوده است. نه از پلیس خبری است و نه مانعی در ورودی روستا ایجاد شده، بنر اطلاع رسانی هم نصب نشده است، اما رستوران ها و کافه های روستا اغلب تعطیل شده اند، یکی از روستاهایی می گوید تا چند وقت پیش هیچ موردی از ابتلا به کرونا نداشتیم اما از آنجا که روستا نزدیک تهران است و رفت و آمد هم زیاد، تازگی ها چند نفر مبتلا شده اند. چند هفته پیش در این روستا مسابقه اسکای رانینگ هم برگزار شده بود.

از خیلی قبل تر نگرانی ها از بابت تردد مسافران به مناطق روستایی ابراز شده بود. محمد جمالیان، رئیس دانشگاه علوم پزشکی اراک در مصاحبه ای گفت: «براساس رصدهای صورت گرفته، مسافران مقصد خود را از شهرها به روستاها تغییر داده اند و به خیال اینکه روستاها به دلیل اقلیم و شرایط آب و هوایی پاک بوده و عاری از هر گونه آلودگی هستند در این مناطق حضور پیدا می کنند». غافل از اینکه اقدام مسافران تبعات خطرناکی دارد. در اغلب روستاها تنها زیرساخت درمانی، خانه بهداشت است. برخی از مناطق روستایی حتی مجهز به چنین امکانی نیستند. فاصله روستاها به ویژه در مناطق مرکزی و جنوبی ایران تا شهر و یا بیمارستانی مجهز، زیاد است از این رو دسترسی به امکانات درمانی برای روستایی ها دشوارتر است و هزینه بیشتری هم دارد، در نتیجه برای سفر به مناطق روستایی به مدیریت هوشمندانه تری نیازمند است و تنها با ابلاغ یک بخشنامه استانی، ایجاد خاکریز یا نصب بنر، سفر و شیوع این ویروس را نمی توان کنترل کرد.