لاله صبوری: خیلی هم موفق هستم + عکس

جام جم/ لاله صبوری می گوید، از 12سالگی کتاب خوانده و این طور نبوده که یک شبه صاحب دانش شود، بلکه از نوجوانی اهل مطالعه آزاد بوده و علاقه مند بوده که از هر چیز بداند.

او با وجود داشتن دو بچه در کنکور هنر شرکت می کند و صاحب رتبه دورقمی می شود. صبوری قبل از بازی در جنگ77 و شهره شدن در میان مخاطبان در سریال های تهران 11 مرضیه برومند و بگذار آفتاب برآید حسین مختاری به ایفای نقش پرداخت، اما جنگ77 مهران مدیری او را در میان مخاطبان به معروفیت رساند. او در این جنگ همراه با مدیری نقش مریم را بازی می کردند. ویژگی های رفتاری خاص آن دو در این جنگ باعث شده بود که حرف هایشان تکیه کلام مردم در کوچه و خیابان شوند و مردم این دو هنرمند را به نام های مریم و رامین بشناسند. صبوری بعد از این مجموعه دیگر با مهران مدیری کار نکرد و تجربه بازی با دیگر کارگردانان همچون داریوش یاری، مسعود آب پرور، سیروس مقدم و ... را کسب کرد و همیشه در طول این سال ها در یک مسیر حرکت کرده است. گرچه گاهی هم تجربه نویسندگی و اجرا و حتی کارگردانی داشته است. از آنجا که این شب ها سریال کمربندها را ببندیم با بازی صبوری از شبکه آی فیلم پخش می شود، سراغ او رفتیم تا با او به گفت وگو بنشینیم.

رزومه شما نشان می دهد که در کنکور هنر رتبه دورقمی 26 را از آن خود کردید. معمولا کسانی که رتبه تک یا دورقمی می گیرند، بقیه انتظار یک آینده بسیار درخشان را از آنها دارند، اما در طول سال های هنری شما خیلی نقش های خاص نصیب تان نشده است که بتوانید هنرتان را نشان دهید. فکر می کنید دلیل این مساله چیست؟

با این سؤال موافق نیستم. منظور شما این است که من می توانستم آینده درخشانی داشته باشم، اما حالا این آینده را ندارم.

نه. منظور این است که می توانست اتفاق های بهتری در بازیگری برایتان رخ بدهد؟ و با گرفتن شاه نقش ها بدرخشید.

خوشبختی، موفقیت، درخشان بودن و ... از دیدگاه هر فردی مفاهیم متفاوتی است و معنای خاص خودش را دارد. بنابراین شما نمی توانید در این باره قضاوت کنید که چرا فردی هدفش از خوشبختی، موفقیت و ... چیز دیگری است. مثلا یک نفر الماس را درخشان می داند و فرد دیگری یک شمع را در یک اتاق تاریک، درخشان تصور می کند. به هرحال شرایط اجتماع، زمان و ... موثر است.

یعنی شما معتقدید این اتفاق از دست شما خارج بوده و شرایط اجتماع مانع رسیدن تان به نقش های خاص بوده است؟

نه، من چنین چیزی نگفتم. کاملاً هم دست من بوده و خودم آینده ام را ساختم. نگاهم به زندگی متفاوت است و در طول زندگی هم این موضوع را ثابت کرده ام. ضمن این که کنکور هنر به ویژه در بخش تئاتر هم مصاحبه دارد و هم این که کنکور تخصصی محسوب می شود و از شما اطلاعات هنری می پرسند که قطعاً اطلاعات شخصی کمک زیادی به شما خواهد کرد، زیرا از شما اطلاعات عمومی از هنر، فیلم، تاریخ هنر و ... می پرسند. همان زمان که من رتبه دو رقمی کنکور هنر را گرفتم یک پسر هفت ساله و یک دختر چهار ساله داشتم و در مراحل جدایی به سر می بردم و در خانه پدری ساکن بودم. اما تلاشم را کردم و موفق شدم در کنکور رتبه دو رقمی به دست بیاورم.

این خیلی کار سختی بوده که هم مادر بودید هم بازیگری می کردید و در جایگاه خودش با ارزش.

این اشتباهی است که برای همه و حتی خود شما پیش می آید. ما با کتاب، موسیقی، فیلم و... بزرگ می شویم. لازم نیست شما بچه در بغل باشید و کتاب بخوانید و بگویید می خواهم کتاب بخوانم. من در17 سالگی فرزند اولم به دنیا آمد، اما از 12 سالگی کتاب می خواندم.

در زمینه رشته هنر از 12 سالگی کتاب می خواندید؟

نه. کتاب های مختلف به ویژه ادبیات روز را مطالعه می کردم. مادرم یک فرهنگی بود و کتاب های گوناگونی را به این دلیل مطالعه می کردم. اما امروز که بچه ها می خواهند کنکور هنر بدهند، یک سال وقت می گذارند و فقط نام کتاب ها را حفظ می کنند بدون آن که آنها را بخوانند. در ادامه حرف های قبلی ام درباره کنکور باید بگویم کنکور تئاتر یک مصاحبه دارد و بعد از این که فرد قبول می شود، باید مصاحبه کند. کسانی که با من مصاحبه کردند مرحوم کشن فلاح، آقای فلاحیان، آقای عادل و... بودند. در همان جلسه مصاحبه به من گفتند قدری بازی کن تا ببینیم چقدر استعداد بازیگری داری، به آنها گفتم من نیامدم بازیگر شوم که بخواهم تست بازیگری بدهم! آن عزیزان تعجب کردند و گفتند پس چرا اینجایی؟

و شما چه جوابی به این استادان دادید؟ پس برای چه در کنکور هنر شرکت کرده بودید؟

گفتم می خواهم بنویسم و نویسندگی و نمایشنامه نویسی را دوست دارم. در ادامه استادان گفتند حالا چه خواندی؟ گفتم همه چیز! یک جوری نگاهم کردند و فکر کردند منم مثل دانشجوهای دیگر فقط نام کتاب ها را حفظ کردم و به خاطر همین کلی سوال پیچ شدم، اما آن قدر این گفت وگوی ما پیش رفت که حتی در مورد شخصیت های کتاب ها هم سوال کردند و من به راحتی قصه کتاب ها را به آنها می گفتم، چون از کودکی با این آثار مانوس بودم. بعد هم که وارد کار شدم.

خب با تمام این مسائل آیا معتقدید انتخاب های هر فردی، موفقیت هایش را در حرفه اش تضمین می کند؟

انتخاب های هر آدمی باعث موفقیتش می شود و این بحث خیلی مفصل است و تصور می کنم الان جای پرداختن به آن نیست. خلاصه بگویم کاملا با این عبارت شما که من موفق نبودم، کاملاً مخالفم.

البته منظورمان موفقیت در عرصه بازیگری و بازی در آثار مهم تلویزیونی یا سینمایی است و نه موفقیت در سایر ساحت های زندگی؟!

من نمی خواهم وارد این بحث شوم که انتخاب ها و سیستم انتخاب بازیگر چطور است ،ولی در این حد باید بگویم خیلی از بازیگران نهایتا یک فرزند دارند اما من سه تا بچه داشتم. خیلی وقت ها ایران نبودم و همه اینها در انتخاب کارهایم تاثیر داشته است.

فکر نمی کنید بهتر بود در انتخاب های تان کمی سختگیرتر بودید؟

از همان روز اول که وارد کار شدم، همه می دانستند در انتخاب نقش بسیار سختگیرم و این را کارنامه هنری ام نشان می دهد. اگر جلوی دوربین نبوده ام دلیل نمی شود که بیکار بوده ام. در تمام این سال ها نوشته ام و کارگردانی برنامه هایی مانند رنگین کمان را کرده ام.