اتفاقی جالب در جریان کاوش باستان شناسی

براساس آخرین اخبار بدست آمده، در جریان کاوش در تپه ریوی مانه و سملقان، باستان شناسان ایرانی و آلمانی موفق به پیدا کردن مهرهای هخامنشی و اشکانی شدند.

مهرهای هخامنشی و اشکانی در تپه ریوی مانه و سملقان

دکتر محمد جواد جعفری اظهار داشت: این مهرها در کنار خمره هایی در یک سالن بزرگ پیدا شده، که هر یک از این مهرها منقوش به یکی از اشکال مختلف هندسی، گیاهی، حیوانی و انسانی است که مطالعه آن می تواند اطلاعات بسیار مهمی در خصوص اقتصاد، فرهنگ، هنر و پدیده های اجتماعی جوامع تاریخی را بازگو کند. وی افزود: این مهرها نشان از وجود روابط اقتصادی گسترده و پیچیده مردم آن دوران با دیگر جوامع است که آنان را نیازمند ذخیره و انبار کردن کالاها می کرد. جعفری بیان کرد: از ظواهر امر در تپه ریوی مانه و سملقان چنین برمی آید که ساکنان این منطقه بعد از ذخیره سازی کالاها در خمره ها، آن را با اثر این مهرهای گلی مهر و موم و به نوعی امضا کرده و سپس خمره ها را به وسیله طناب می بستند. وی یافتن این مهرها را کشفی مهم برای تاریخ خطه شمال خراسان خواند و اظهار داشت: هر یک از نشان های حک شده بر روی مهرها، یک اثر خیلی شاخص بوده که می توان از روی آن ها شبکه اقتصادی آن دوران را مورد مطالعه قرار داده و مراتب اجتماعی را از روی امضاها بازشناسی کرد. دکتر جعفری ابراز امیدواری کرد که کاوشگران این محوطه تاریخی در روزهای آینده به منابع نوشتاری این گل مهرها نیز دست پیدا کنند. رئیس موسسه باستان شناسی آلمانی نیز در خصوص این کشفیات گفت: کشف این مهرها و خمره های گلی در جریان فصل هفتم کاوش بین المللی باستان شناسی در محوطه تاریخی ریوی مانه و سملقان، در یک ساختمان خشتی بزرگ نشان از وجود شبکه انبارداری و تبادلات اقتصادی گسترده میان ساکنان محوطه ریوی با سایر سکونتگاه های تاریخی منطقه است. خانم تومارسکی اظهار داشت: در قسمت مرکزی این محوطه با سالنی بزرگ روبه رو شدیم که محل انبار و خزانه بوده و خمره های بزرگ آذوقه را در آنجا نگهداری می کرده اند. وی افزود: خود گل مهرها که ما امروزه صورت توسعه یافته آن را به عنوان مهر و موم برای مهر کردن و مراقبت از برخی اسناد مهم و بسته های پستی استفاده می کنیم، در واقع ریشه در اتفاق پیش از تاریخ تا امروز برای طبقه بندی کالاها دارد. محوطه تاریخی ریوی که در سال 1346 با شماره 720 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، یکی از مهمترین استقرارگاه های تاریخی شمال شرق کشور بوده که بقایای باستان شناسی از دوره های مفرغ، آهن، هخامنشی، اشکانی، ساسانی و اسلامی را در خود جای داد. این محوطه تاریخی واقع در 3 کیلومتری غرب شهر آشخانه و یک کیلومتری غرب روستای نجف از توابع شهرستان مانه و سملقان، براساس پژوهش های باستان شناسی یک استقرارگاه کهن در دشت سملقان با قدمت حدود 3500 سال است. مهمترین دوران استقراری این محوطه مربوط به دوران های هخامنشی، اشکانی و ساسانی بوده که در این دوره ها سکونتگاه شهری و مرکز استقرار مردمان دشت سملقان بود. نزدیکی این محدوده تاریخی به جاده ارتباطی گرگان - مشهد، فرصت مناسبی را برای ایجاد سایت موزه گردشگری و رشد صنعت توریسم دشت سملقان فراهم کرد.

منبع: ایرنا