آبشار ترز، دیدنی باشکوه در قلب مازندران

کشور عزیز ما ایران که در منطقه خاورمیانه به عنوان یک کشور چهار فصل نام خود را بر سر زبان ها انداخته، دارای زیبایی های طبیعی بیشماری است که هر بیننده ای را محو تماشای خود می کند. این زیبایی ها چنان متنوع و خارق العاده بوده که نمی توان نمونه ای از جاذبه های طبیعی را که در شرق ایران دیده اید در غرب نیز رویت کنید یا اگر پوشش گیاهی خاصی را در شمال کشور شناسایی کردید، در جنوب نیز یافت کنید. همین تنوع حیرت آور سبب شده تا علاوه بر گردشگران داخلی، گردشگرانی با ملیت های دیگر نیز شیفته طبیعت ایران شوند و برای گردشگری کشور ما را برگزینند. یکی از این جاذبه ها که به شدت برای طبیعتگردان نیز جذاب و تماشایی است، اکوسیستم منطقه را تحت تأثیر خود قرار داده و در سال های اخیر از تعداد میهمانان قابل ملاحظه ای نیز پذیرایی به عمل آورده، آبشار ترز سوادکوه است. این آبشار که دل کوه های سوادکوه شمالی قرار گرفته، بقدری تماشایی بوده که توصیه می کنم حتما یک بار هم که شده دسترسی به آبشار ترز سوادکوه را بیابید و خود را بدان برسانید. به شما این اطمینان را می دهم که حتی اگر ذره بین نیز به دست بگیرید، نمی توانید مشابه این آبشار 18 متری را که از نوع دم اسبی بوده، روی نقشه جغرافیایی جهان بیابید، آبشاری که از میان صخره ها و سنگ های سرد و سخت رشته کوه البرز جریان گرفته و با عبور از پوشش گیاهی دیدنی که متعلق دوره سوم زمین شناسی است، خود را به محل ریزش خود رسانیده و صدای دلنشینی را در محیط اطراف می گسترد.

تماشای شکوه ترز لفور

حدود 5 سال پیش بود که برای اولین بار برای تماشای آبشار ترز سوادکوه پای در جاده گذاشتم و از میان جنگل های ترز عبور کردم. آن سال ها تازه وارد دانشگاه شده بودم و بعد از اینکه تیم طبیعتگردی دانشگاه شکل گرفت، به عضویتش در آمدم و به عنوان اولین مکان گردشگری، آبشار ترز سوادکوه را پیشنهاد دادم که با استقبال تیم همراه شد. به خاطر دارم برای اینکه نظر مثبت هم تیمی هایم را جلب کنم، با مردم محلی مازندران تماس گرفتم و اطلاعاتی از آن ها کسب کردم که به دوستانم ارائه دادم. از یکی از افرادی که اطلاعات طبیعتگردی و تاریخی خوبی نیز داشت، شنیدم که این آبشار در منطقه ای واقع شده که تا حدی دارای دسترسی محلی دشواری است و باید برای رسیدن به مقصدمان از مسیر مالرویی که پیشتر مورد استفاده مردم شیرگاه قرار می گرفته، استفاده کنیم. او افزود: این مسیر در دوره حکومت مازیار بر طبرستان یکی از مسیرهای استراتژیک و مهم به شمار می آمد و بعدها حتی به عنوان یکی از مسیرهای زمستانی جاده ابریشم نیز شناخته می شد. همین اطلاعات سبب شد تا علاوه بر وجه طبیعتگردی، وجه تاریخی نیز به سفرمان افزوده شود و علاقمندان به تاریخ نیز مشتاق دسترسی به آبشار ترز سوادکوه شوند. حدود ساعت 4 صبح یک روز پاییزی بود که از تهران به قصد رسیدن به آبشار ترز سوادکوه خارج شدیم. پیش از سفر، شرایط آب و هوایی مقصدمان را چک کردیم و از آفتابی بودن هوا مطمئن شدیم، چرا که در روزهای بارانی به دلیل لغزنده بودن جاده منتهی به آبشار این امر با سختی های بسیار ممکن بود. بعد از طی مسافت حدود 230 کیلومتری و بعد از عبور از شهرهای فیروزکوه و پل سفید خود را به شهر شیرگاه رساندیم. راننده به داخل شهر رفت و بعد از پرس و جو از مردم محلی آگاه شدیم که باید ایستگاه راه آهن این شهر را پشت سر بگذاریم و در میسر جاده گنج افروز به طرف بابل قرار گیریم تا بعد از طی چند کلیومتر به سه راه لفور برسیم. طبق نقشه راهی که به ما اعلام شده بود را عمل کردیم و پس از رد کردن فرعی سه را لفور و پشت سر گذاشتن ده کیلومتر دیگر در ساعت 7:30 صبح به ابتدای جاده فرعی منتهی به ترز لفور رسیدیم. از قبل می دانستیم که این مسیر نیاز به حدود سی تا چهل دقیقه پیاده روی دارد و به همین منظور، ابزارهای لازم برای قدم زدن در جنگل چون کفش کوهپیمایی، عصای کوهپیمایی، قمقمه و جعبخ کمک هوای اولیه را به همراه داشتیم. پس از صرف صبحانه و ترک اتوبوسی که کرایه کرده بودیم تا ما را به ابتدای جاده فرعی برساند، با شور و نشاط غیر قابل وصفی به صف شدیم و به دنبال بلد راهی که از پیش با او هماهنگی های لازم را انجام داده بودیم، راه افتادیم. بعد از طی چند متر به یک رودخانه رسیدیم که در دل جنگل به آرامی حرکت می کرد. راهنما به ما گفت که نام این رود، بابلرود بوده و از یکی از شاخه های آبشار تشکیل شده و در واقع آب های جاری در ترز لفور بعد از ریزش به این رودخانه ملحق می شوند. به جریان آب درون رود خیره شدیم و با دیدن آب زلالی که درون رود در جریان بود، دانستم که به آبشار بسیار نزدیک شده ایم. این نوید را به سایر هم تیمی هایم نیز دادم و همین باعث شد که شور شعفی مضاعف در تیم در راه دسترسی به آبشار ترز سوادکوه ایجاد شود. برخی از بچه های تیم هیجان زده از قسمت کم عمق رود عبور کردند و خود را به طرف دیگر آن رساندند و برخی دیگر نیز به آرامی از روی پل چوبی زیبا و قدیمی معلق بر روی رودخانه عبور کردند تا به اعضای دیگر ملحق شوند. برخی از بچه ها که به شدت منتظر دیدن آبشار از نزدیک بودند، دیگر انتظارشان به سر آمده بود و سریع تر از سایرین قدم بر می داشتند، اما برخی دیگر با حواسی جمع به دور و اطراف نگاه می کردند و سعی داشتند که با نگاه های کاوشگرانه خود هر آنچه که نیاز است را از پیرامون خود کشف کنند. برای این افراد دیدن پوشش گیاهی خاصی که در منطقه گسترده شده، به شدت حیرت آور بود. از دیدن سنجاب ها و پرندگان نغمه خوانی که با صدا دلنشین خود فضا را دلچسب تر کرده بودند، سر کیف آمده بودند و از هر نقطه ای که به نظرشان جذاب بود، عکس تهیه می کردند. بعضی دیگر همچون من به دلیل عدم آمادگی جسمانی لازم برای پیاده روی هر از چند گاهی به زیر درختانی چون ازگیل و ممرز و انجیلی و راش و لیلکی می رفتند تا در زیر سایه این درختان کهنسال خستگی را از تن خارج کنند و کمی نیز آب بنوشند و از هوای بسیار مطبوع و دلچسب جنگل ترز لذت ببرند. با همه این تفاسیر بالاخره تمام اعضای تیم طبیعتگردی در ساعت 9:30 به آبشار ترز سوادکوه رسید و به محض رسیدن به نقطه ریزش آبشار با گروه طبیعتگردی دیگری مواجه شدیم که در آنجا مستقر شده و چادرهای مسافرتی نیز برپا کرده بودند. اکثر گردشگران این گروه، گردشگران خارجی بودند که در تورهای طبیعتگردی ثبت نام کرده بودند و قصد داشتند که هر آن چیزی که در وصف زیبایی های این استان آمده را از نزدیک مشاهده کنند. هر چند که دوست داشتم با آن ها صحبت کنم و طبیعت ایران را از دیدنشان نگاه کنم، اما صدای شرشر آبی که از ترز لفور به پایین سرازیر می شد، قلب مرا ربود و نگاه من را بر روی خود ثابت کرد. از دیدن این همه زیبایی سرمست شده بودم. ریزش آب از روی صخره های آهکی که بر اثر رسوب آهک درون آب ساخته شده و بستر عمودی زیبایی را برای آبشار پدید آورده بود، صحنه چشم نوازی را پیش چشم میهمانان و بازدیدکنندگان ایجاد کرده که نمی شد از کنار آن به سادگی عبور کرد. از همان نقطه که ایستاده بودم، سعی کردم که چندین عکس تهیه کنم. عکس هایی که اگرچه کیفیت قابل ملاحظه ای ندارند، اما هر وقت به آن ها نگاه می کنم، خاطره آن روز به یاد ماندنی که در دل استان مازندران رقم خورد را برایم زنده می کنند. روزی که با هم تیمی هایی پر انرژی به دل جنگل رفتیم و هوایی تازه کردیم، از مناظر طبیعی بکر منطقه سواد کوه مازندران لذت بردیم، با گردشگران خارجی هم صحبت شدیم و در دل جنگل چادر مسافرتی برپا کرده و تا نزدیک های غروب به گشت و گذار پرداختیم. از آن سال ها زمان زیادی گذشته، اما این منطقه همچنان بکر باقی مانده است، به نحوی که شنیده ام هنوز هم در این مکان هتلی افتتاح نشده تا منطقه دست نخورده باقی بماند. با این همه شرکت مخابرات ایران تلاش کرده تا با قرار دادن دکل های مخابراتی، ارتباط شبکه را در این منطقه حفظ نماید تا گردشگران داخلی و خارجی بتوانند زیبایی های این بهشت گم شده را به صورت زنده به اشتراک بگذارند.