تاثیر پیلاتس بر کمردردهای مزمن

گاهی وقتی از خواب بیدار می شوید، ناگهان درد شدیدی در ناحیه کمر احساس کرده و نمی توانید حرکت کنید. این اتفاق ممکن است برای هر کسی پیش بیاید، اما راه چاره چیست؟

کمردرد یک سندرم رایج است و به چهار نوع کمردرد حاد، تحت حاد، مزمن و راجعه تقسیم می شود. مداخلات فیزیکی جهت بهبود تعادل و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی با رویکردهای مختلفی در محیط های آب و خشکی اجرا شده اند که در این میان ورزش پیلاتس به عنوان روش تمرینی مبتنی بر افزایش قدرت عضلانی و با تاثیرات مستقیم بر افزایش سلامت عمومی به روشی موثر در مدیریت کمردرد و توانبخشی آسیب ها تبدیل شده است. پژوهشگران در مقاله ای به نام " تأثیر 8 هفته تمرینات منتخب پیلاتس در دو محیط آب و خشکی بر بیماران زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی " تاثیر پیلاتس را بر کمردرد مزمن بیماران زن بررسی کردند.

در این پژوهش که علی یلفانی، دانشیار دانشگاه بوعلی سینا، زهره کوماسیان، کارشناس ارشد دانشگاه بوعلی سینا و زهرا رئیسی، استادیار دانشگاه اراک انجام داده اند، آمده است: «در مطالعه نیمه تجربی حاضر 24 دانشجوی زن که به کمردرد مزمن غیراختصاصی مبتلا بودند با پر کردن فرم رضایت نامه، به صورت داوطلبانه شرکت کردند. معیارهای ورود به تحقیق برای هر دو گروه داشتن کمردرد مزمن و ناشناخته بودن علت درد با تایید پزشک و سابقه ابتلا بیش از سه ماه بود. شرایط خروج شامل اختلال ساختاری در ستون فقرات، داشتن سابقه جراحی یا شکستگی یا داشتن هرگونه بیماری دیگری که می توانست در متغیرهای مورد مطالعه موثر باشد، بود.»

شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه 12 نفره تمرینات پیلاتس در آب و خشکی تقسیم شدند. در هر دو گروه ترمینات یکسان و منتخب پیلاتس به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه به مدت 75 دقیقه اعمال شد.

در گروه آب، تمرینات در استخر در آبی به عمق 150 سانتی متر و دمای 1±29 درجه سانتیگراد و همچنین تمرینات خشکی در سالن و بر روی تشک انجام شدند. در کل، پیلاتس شامل 500 حرکت کششی و تقویتی است. در این تحقیق از 14 تمرین منتخب به صورت ایستاده که قابل انجام در هر دو محیط بود، در سه سطح استفاده شد.

محققان در این پژوهش می گویند:« کلیه ارزیابی ها و اندازه گیری ها در یک جلسه قبل و یک جلسه بعد از انجام برنامه تمرینی انجام شد. درد افراد با استفاده از مقیاس بصری سنجش درد که ابزاری معتبر در سنجش میزان درد مزمن بیماران است، اندازه گیری شد.»

بر اساس آنچه در این مقاله آمده نتایج نشان داد، آزمودنی ها در هر دو گروه، کاهش معنی داری در میزان درد و ناتوانی نشان دادند، در عین حال بین دو محیط تمرینی تفاوت معنی داری از نظر بهبود درد و ناتوانی یافت نشد. پیلاتس روش مناسب و محبوبی برای افزایش ثبات تنه است که بیشترین تمرکز را بر عضلات مرکزی دارد و با کمترین احتمال آسیب، توسط هر فردی به راحتی قابل اجراست.

در این پژوهش آمده است:« با توجه به نتایج حاصل، احتمالا انجام تمرینات منتخب توانسته با تقویت عضلات ناحیه مرکزی، کاهش درد و ناتوانی بیماران را به همراه داشته باشد. با این حال به نظر می رسد که افزایش قدرت عضلانی تنها دلیل موجود برای بهبود کمردرد نیست، بلکه ممکن است پیلاتس با اصلاح الگوی به کارگیری عضلات و بهبود کنترل عصبی عضلانی موجب کاهش درد و همچنین کاهش ناتوانی بیماران شده باشد.»

یلفانی و همکارش در بخش دیگری از این پژوهش می گویند:« با توجه به اثرگذاری بیشتر محیط آب بر کاهش درد و از طرفی تاثیر بیشتر محیط خشکی بر بهبود و کاهش میزان ناتوانی به نظر می رسد ترکیبی از انجام تمرینات در آب و خشکی در درمان این بیماران جهت بهره مندی هرچه بیشتر از مزایای دو محیط می تواند بهترین انتخاب باشد. در واقع با توجه به مزایای روانی زیاد محیط آب و همچنین کم خطر بودن این محیط هنگام انجام تمرینات، می توان در ابتدا و به عنوان فاز اول درمان از محیط آب برای شروع تمرینات در بیمارانی که شدت درد بالاتر و همچنین عملکرد ضعیف تری دارند استفاده کرد سپس در فاز بعدی درمان، تمرینات در محیط خشکی انجام پذیرد. در نهایت روش درمانی می تواند طبق ترجیح و نظر بیمار انتخاب شود.» این پژوهش در شماره اول بیست و یکمین جلد فصلنامه علمی پژوهشی ابن سینا منتشر شده است.

منبع: ایسنا