با تفاوت های بین دو مفهوم گردشگر و مسافر آشنا شوید

بعضی مفاهیم در گفت و گوها و اخبار روزمره بارها و بارها تکرار می شوند و آنقدر کاربردشان عادی شده که چندان به اشتباهاتی که ممکن است در کاربرد این مفاهیم داشته باشیم، فکر نکنیم. اما گاهی تفاوت ها در مفاهیم ظرافت هایی دارند که کاربرد درست آن ها در جایگاه درست می تواند، نگاه ها را به مسائل مرتبط با این مفاهیم تغییر دهد. در دنیای گردشگری هم همین ظرافت ها در تفاوت بین مفاهیم وجود دارد. تعاریفی که در سطح بین المللی و مجامع علمی از مفاهیم پرکاربرد حوزه گردشگری وجود دارد، گاهی در مناسبات و مکالمات غیر رسمی و حتی خبری ممکن است که تبدیل به یک غلط مصطلح شده باشند که مدام تکرار شوند.

تفاوت بین مفهوم «گردشگر» (Tourist) و «مسافر» (Traveler) در منابع علمی و غیررسمی مورد بررسی قرار گرفته و اختلاف نظرهای زیادی هم درباره اثر هر کدام وجود دارد. فارغ از قضاوت هایی که درباره بد یا خوب بودن این تاثیر می شود، یادآوری تعریف هر یک شاید کمک کند تا نقشی که در هنگام سفر کردن برای خود مشخص کرده ایم را بیشتر دریابیم و بر آن اساس متوجه مسئولیت ها و رفتارهای خود شویم.

سازمان جهانی جهانگردی در ساده ترین تعریف، گردشگر یا «توریست» را کسی می داند که به محلی غیر از شهر محل سکونت خود و با هدفی به غیر از کار و کسب درآمد سفر کند، دست کم یک شب در آن اقامت داشته باشد و هدف از این ماندگاری «کسب درآمد» نباشد و انگیزه سفر هم بیشتر گذراندن اوقات فراغت باشد. بیشتر کشورها به «توریست» ها نگاه تجاری دارند و آن ها را منبع کسب درآمد می دانند.

اما «مسافر» (Traveler) در تعریف ساده تری شخصی است که بین دو یا چند مکان و بیشتر به انگیزه ماجراجویی و کسب تجربه سفر می کند و تفاوت آن با توریست بیشتر در نوع مدیریت و برنامه ریزی سفر است. مسافر به خاطر نوع برنامه ریزی بلند مدتی که دارد، به کسب درآمد در جریان سفر نیز روی می آورد. کاشفان و ماجراجویان قدیمی که امروزه سفرنامه هایی از خود به جای گذاشته اند، بیشتر در این دسته قرار داده شده اند.

وب سایت راهبردهای گردشگری (Stratourism) نیز در بیان ساده تری درباره تفاوت توریست و مسافر نوشته است: «توریست مقصد را با یک برنامه ریزی از قبل تعریف شده انتخاب می کند، به طوریکه هدف از آن ارائه اطلاعات کافی و علمی به همراه بهترین تجربه در تمام فعالیت های اصلی گردشگری به مخاطب خواهد بود، اما در مورد مسافر برنامه ای از قبل تعریف شده ای وجود نداشته و همه چیز می تواند اتفاقی و بدون برنامه ریزی باشد، به همین خاطر یک مسافر می تواند یک تجربه بد را به همراه داشته باشد و یا اینکه تجربه ای را کسب کند که در هیچ برنامه تور از قبل تعریف شده ای وجود نداشته باشد.»

مسافر (traveller) از نگاه شاخص های توسعه پایدار خصوصیاتی دارد که سازمان جهانی جهانگردی آن را این گونه تعریف کرده است: «یک مسافر فردی است که مواد غذایی را هدر نمی دهد، اگر خلاقیت یا نوآوری در حین سفر دید، درباره آن تبلیغ می کند، با افراد بومی ارتباط مناسبی برقرار می کند، از جایی خرید می کند که محصولات آن به محیط زیست آسیب نزند، به جای کاغذ از نسخه های دیجیتال استفاده می کند و کدهای اخلاقی گردشگری را تبلیغ می کند و رواج می دهد.»

کدهای جهانی اخلاق گردشگری را سازمان جهانی جهانگردی در سال 1999 تصویب کرد که شامل 10 اصل اساسی که اجزای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سفر و گردشگری را در برگرفته که به این شرح است:

ماده 1: مشارکت گردشگری در درک متقابل و احترام بین مردم و جوامع

ماده 2: گردشگری به عنوان ابزاری برای تحقق اهداف فردی و جمعی

ماده 3: گردشگری، یک عامل توسعه پایدار

ماده 4: گردشگری، برای حفظ میراث فرهنگی بشر و مشارکت در حفظ آن

ماده 5: گردشگری، یک فعالیت مفید برای کشورهای میزبان و جوامع

ماده 6: وظایف مشارکت کنندگان در توسعه گردشگری

ماده 7: حق گردشگری

ماده 8: آزادی حرکت گردشگری

ماده 9: حقوق کارگران و کارآفرینان در صنعت گردشگری

ماده 10: اجرای اصول اخلاق جهانی گردشگری

آگاهی پیدا کردن از نوع سلیقه و نقشی که در سفر داریم به انتخاب مقصد، برنامه ریزی و خرید خدمات متناسب با نیازی که داریم کمک زیادی می کند. آگاهی پیدا کردن تصمیم گیران و سیاست گذاران از این نقش ها در برنامه ریزی های جامع و تأمین زیرساخت در مقصد، متناسب با نیازی که مخاطب آن منطقه دارد، مؤثر است.

منبع: ایسنا