منطقه حفاظت شده گنو

منطقه حفاظت شده گنو با وسعت در حدود 43 هزار هکتار یکی از سیزده ذخیره گاه زیست کره یونسکو در ایران است که در شمال غربی بندرعباس قرار دارد و با آب و هوای مطبوع از جمله مناطقی بوده که کمتر شناخته شد. منطقه حفاظت شده گنو توسط کوه گنو احاطه شده و در سال 1351 به عنوان پارک ملی ثبت شد و پنج سال بعد و در 1355 هم به عنوان ذخیره گاه زیست کره ارتقاء یافت. بعدها و در سال 1362 خورشیدی به دلیل برخی ملاحظات مدیریتی درجه اش تا سطح منطقه حفاظت شده پایین آمد.

منطقه حفاظت شده گنو با مساحت 42356 هکتار و ارتفاع متغیر 50 تا 2 هزار و 374 متر از نظر تنوع گیاهی و جانوری بی نظیر است. منطقه از انواع درختان جنگلی و بوته های دارویی پوشیده شده و درختان انگور، سیب، زردآلو، انار، انجیر، نارنگی، لیمو ترش، نارنج، انبه و خرما هم طبیعت زیبای منطقه را زینت بخشیده اند. گنو از نظر زیست محیطی نیز برای زندگی انواع حیوانات گوشت خوار و علف خوار مانند پلنگ، کفتار، گرگ، شغال، قوچ، میش، بز و آهو مناسب است.

گنو به دلیل قرارگیری در دروره پالئاریک و گذر اورینتال دارای تنوع بالای گونه های پرندگان است که از گونه های شاخص آن میتوان یه هما یا مرغ استخوان خوار و تیهو اشاره کرد. همچنین چشمه آب گرم گنو نیز محل زیست ماهی آفانیوس گینوئیس (کپور دندان) است. وزغ بلوچی، وزغ بی گوش معمولی، وزغ سبز کرمانی، قورباغه مردابی بلوچی و قورباغه مردابی هم از دوزیستان منطقه به شمار می روند.