- ورود به گالری
- افزودن تصویر
درباره روستای ابیانه
ابیانه روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است. این روستا در تاریخ 30 مرداد 1354 با شماره 1088 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. این روستا در 38 کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنه کوه کرکس و یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران واقع شده است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا 2160 متر بوده و دارای آب و هوایی سرد و معتدل است. گویش ابیانه ای یکی از گویش های مرکزی ایران به شمار می رود و مانند دیگر گویش های مرکزی دارای ویژگی های منحصر بفرد آوایی، صرفی (ساخت واژی) و نحوی است و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار متفاوت و قابل بررسی هست. براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال 1395، جمعیت آن 301 نفر (147 خانوار) بود.
در حال حاضر اسنادی که دقیقا قدمت تاریخی ابیانه را معلوم کند، در دست نیست ولی پیشینه چهار هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین می زنند و آن را از کهن ترین زیستگاه های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می دانند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود داشته، مربوط به دوره های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال 1360 برابر با 500 واحد برآورد شد. این خانه ها به طور کامل بر روی دامنه شیب دار شمال رودخانه برزرود بنا شده اند.
ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به نظر می آید که در بعضی موارد تا چهار طبقه آن را میتوان مشاهده کرد. اتاق ها به پنجره های چوبی ارسی مانند مجهز هستند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه های تنگ و تاریکند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده است. نمای خارجی خانه ها با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد، پوشیده شده است. در ساخت خانه ها غالبا از آجر قزاقی استفاده شده و از آنجا که در دامنه های شیب دار فضای کافی برای ساختن خانه های مورد نیاز وجود ندارد، در این روستا چنین رسم شده که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه های یک کیلومتری روستا ایجاد نماید.
این غارها که در دل تپه ها حفر شده اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمایان است، برای نگهداری دام و نیز آذوقه زمستانی و اشیای غیرضروری مورد استفاده قرار می گیرد. ابیانه روستایی در دامنه کوه با نماهای کاهگلی قرمز با زیر طاقی های سفید و پنجره های مشبک زیبا و چوبی است که هر چه در آن دیده می شود، جلوه های از گذشته های دور دارد. مردم ابیانه به سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراکز پرجمعیت و راههای ارتباطی، قرنها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه قدیم را حفظ کرده اند.
پوشش سنتی هنوز هم میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تاکید و تعصب از خود نشان می دهند. برای مردان شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه (دوید یا همان دبیت) و برای زن ها پیراهن بلندی از پارچه های گلدار و رنگارنگ وجود داشته و زن های ابیانه معمولا چارقدهای سفید رنگی هم بر سر دارند.
با ما در این مقاله خواندنی همراه باشید تا بدانید روستای ابیانه کجاست و با آب و هوای روستای ابیانه آشنا شوید.
نمایش بیشتر
ورود به همگردی
ابیانه و نطنز جفتشون زیبان مخصوصا فصل بهار که بارونیه هواشون
من اومدم اینجا در مورد کاشان و اطرافش اطلاعات کسب کنم ، خودمم برنامه نویس موبایلم ، نرم افزارتون واقعا کلافه ام کرده ، هر ده ثانیه یه بار می ره کروم رو باز می کنه ، یه بار باز کنه کافیه خوب ، اینو درستش کنید خواهشاً بخاطر خودتون
سلام. بنده به شخصه چیز خاصی تو این روستا ندیدم! متاسفانه حتی خونه های فعلی هم دیگه با گل قرمز نیست! با رنگ قرمزشون کردن! به نظر من فقط اتلاف وقته!
بسیار جای دیدنی و زیبا.در ضمن رفتار مردم اونجا هم خوب بود.
متاسفانه علی رغم زیبایی ک ابیانه داره....اخلاق اهالی من و خونوادم رو خیلی ناراحت کرد و این برخوردشون ارزش این مکان رو میاره پایین
من سال گذشته با خانواده رفتم روستای زیبایی است ولی متاسفانه مرد بد برخوردی دارد.ضمنا این روستا را در صورتی میتوان گفت زیباترین روستای ایران که روستاهای دیگر ،ایران را ندیده باشیم.این روستا صرف تبلیعات صورت گرفته مشهور شده که درامد سرشاری هم برای روستاییانش دارد وبی انصافیست که دیگر روستاهای زیبای ایران عزیزمان را که بعضا زیباتر ، با پتانسیل تر و مردمانی اصیل تر از ابیانه دارند را نادیده بگیریم...این روستاها در ایران کم نیستند
بهترین روستا ایران شاید جواهر ده رامسر باشه
سلام من بچه بادرود هستم حدود چهل کیلومتری ابیانه...دقیقا با نظری که دادی موافقم اهالی بداخلاقی داره که به خاطر شهرت الکی روستاشون خدای خودشون بندن نیستن...لایکککک
سلام یه روستایی در شهر عجب شیر در استان آذربایجان شرقی با اسم تپیک دره هست که مردمش مخصوصا خانوماش نارنجی و قرمز می پوشند و خونه هاشم گلش قرمز رنگه. مردمش نسلشون به مردم عشایر اربیل عراق بر میگرده و برای خودشون زبان مخصوصی دارند. بنظرم اونجاهم میتونه برای نگارنده متن جذاب باشد
زیبا است
اینم چند عکس از روستای ابیانه
من از روستا خیلی خوشم اومد، مخصوصا نم نم بارون هم میزد،