اروندرود

اروندرود رودی پهناور در مرز ایران و عراق بوده که از پیوستن رودهای دجله، فرات و سپس کارون پدید آمده است. دجله و فرات پیش از پیوستن به کارون در شهر قرنه، در 375 کیلومتری جنوب بغداد به هم می پیوندند. درازای اروندرود از قرنه تا ریزشگاه آن در خلیج فارس 190 کیلومتر است. ریزشگاه اروندرود در میان شهر ایرانی اروندکنار و شهر عراقی فاو هست. بصره، خرمشهر، آبادان، خسروآباد و فاو از جمله بندرهای مهم این آبراه هستند که نقش چشمگیری در رونق بازرگانی منطقه دارند.

ایران و عراق پیشینه درگیری های دیرپا بر سر مالکیت و حق بکارگیری از این رودخانه دارند. این درگیری ها پیشینه ای 400 ساله داشته و از زمان همجواری امپراطوری عثمانی با مرزهای غربی ایران آغاز شده است. در طول این مدت هم قراردادهای بیشماری برای چگونگی بهره برداری از رودخانه میان دو کشور به امضاء رسیده است. مهمترین این پیمان ها پیمان 1975 الجزایر بوده که بخشی از آن درباره تعیین مرز رودخانه هست. این قرارداد تا امروز پابرجا مانده است.

در ساحل رودخانه اروند پوششی از چولان (بوته های بلند) و نی وجود دارد که هر چه رودخانه به سمت دهانه اروند نزدیک تر می شود، عمق چولان آن افزایش می یابد. همچنین، در قسمت های پیچ دار رودخانه، آن قسمت از ساحل که فشار اصلی آب به آن وارد می شود، فاقد پوشش های ساحلی است. در ساحل ارتفاع چولان ها حداکثر 5/1 متر و ارتفاع نیزارها 3 الی 4 متر هست به گونه ای که فردی پیاده به راحتی می تواند در میان آن خود را مخفی کند. عمدتا زمین این قسمت ها سست بوده و به سختی قابل تردد است به گونه ای که در برخی از مواقع انسان تا زانو در گل فرو می رود. گذشته از چولان و نیزار، نخلستان بزرگی در ساحل ایران و عراق که عمق آن بین 2 تا 5 کیلومتر متغیر است، وجود دارد. این نخل ها به وسیله کانال و نهرهای مصنوعی عمود بر اروند در حالت مد آبیاری می شوند.