موزه آبنبات در استان خراسان شمالی راه اندازی می شود

ایسنا/ براساس آخرین اخبار بدست آمده، موزه آبنبات در استان خراسان شمالی راه اندازی می شود.

علی مستوفیان، مدیر کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خراسان شمالی با اشاره به برگزاری جلسه مشترک با فعالان تولید آبنبات در خراسان شمالی گفت: با توجه به اینکه آبنبات به عنوان سوغات شاخص مرکز استان شناخته می شود و سابقه تاریخی دارد، معرفی آن در سطح ملی ضروری است.

وی اظهار کرد: ضرورت پرداختن به موضوع آبنبات به عنوان یکی از سوغات های اصلی استان که در سال های گذشته در فهرست میراث ناملموس ملی به ثبت رسیده است، ایجاب می کند تا با مشارکت بخش خصوصی نسبت به راه اندازی موزه آبنبات در مرکز استان اقدام شود.

وی تخصصی شدن موزه ها را یکی از راههای مهم معرفی و شناخت ظرفیت های استان در حوزه های مختلف ارزیابی و بیان کرد: امیدوارم با مشارکت بخش خصوصی از جمله تولید کنندگان و پیشکسوتان صنعت آبنبات سازی به زودی موزه آبنبات راه اندازی شود.

مردم بجنورد مانند دیگر ایرانیان از دیرباز با خواص گیاهان آشنا بوده و از دم کرده و جوشانده آنها نوشیدنی های دارویی تهیه می کرده اند. پس از سال 1258 شمسی، برای اولین بار توسط یکی از خویشان سردار مفخم بجنوردی دو سماور از روسیه به این شهر آورده شد و دیری نگذشت که این پدیده جدید مورد استقبال واقع شد و با ورود انواع سماور آتشی و قوری و وسایل مربوطه از عشق آباد و روسیه نوشیدن چای با قند رواج گرفت.

در عصر قاجار مردم بجنورد مانند دیگر شهرهای مرزی شمال خراسان در ازای صدور محصولات کشاورزی از عشق آباد کشور ترکمنستان انواع کالاها از جمله سماور، چای و قند کلوخه ای و شکر وارد می کردند.

در دوره محمد علیشاه قاجار و حدود سال 1284 شمسی، نوعی قند به نام مام پزه از عشق آباد به بجنورد وارد شد که مورد پسند عموم قرار گرفت، دیری نپایید که چند تنی از اهالی بجنورد با آوردن استادکار از عشق آباد چگونگی تهیه مام پزه را که در حقیقت آبنبات اولیه بود را آموختند و نخستین کارگاه های محلی ساخت مام پزه در این شهر تأسیس شد.

در آن زمان، قند کلوخه ای و شکر مصرفی در قنادی ها با شتر از عشق آباد به بجنورد حمل میشد و از انبار تجار توسط باربر یا چهارپا به کارگاه ها انتقال می یافت و کار پخت آبنبات آغاز میشد. پس از آماده شدن کار، خمیر آبنبات نیمه گرم را کارگران با دست به شکل لوله باریک می کشیدند و با قیچی های بزرگ دستی به سرعت می بریدند. آبنبات های تولید شده در آن دوره به آبنبات قیچی معروف بود.