مرتضی رضوانفر درباره یادگار نوشته ها در کتیبه های تاریخی سخن گفت

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده، مرتضی رضوانفر درباره یادگار نوشته ها در کتیبه های تاریخی سخن گفت.

مرتضی رضوانفر گفت: برخی کتیبه های فارسی در بناها، مزارها و انتهای نسخه ها پیدا می شود که هدف از نوشتن این کتیبه ها، یادگاری و جاودانگی، طلب آمرزش و یا ثواب خصوصا در کتابت نسخه ها ذکر شده است.

عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری افزود: البته یادگاری نوشتن روی دیوارها، تنه درختان و حتی روی آثار باستانی باارزش از دوره های مختلف تاریخی وجود داشته است، نه تنها در میان افراد عادی و تخریب گر بلکه در میان پادشاهان و یا حتی دیپلمات های سیاسی در ایران این مسأله وجود داشته است. دلیل این کار شاید به نوعی اقدام برای جاودانگی است اما استفاده از جملات یادگاری در کتیبه ها از اقدامات نادری است که در برخی از نقاط دیده می شود.

به گفته رضوانفر، «کتیبه مزار» مربوط به عهد «اورنگ زیب» پادشاه گورکانی که در موزه ملی بنگلادش نگهداری می شود و همچنین کتیبه فارسی اما به خط کوفی که در آرامگاه زیبای مومنه خاتون در جمهوری نخجوان نگهداری می شود، دو نمونه از کتیبه هایی هستند که جملاتی به منظور یادگاری روی آنها آورده شده است.

این عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی در ادامه چند جمله یادگاری را که در کتیبه ها و نسخ ذکر شده، به این ترتیب روایت کرد:

این نوشتم تا بماند یادگار، من بمیرم خط بماند ماندگار

نوشتم یادگار از بهر یاری که یادآور بود در روزگاری

یادگار این قدر تمام بود، غرض از یادگار نام بود

هر آن عاقل که این خط را بخواند، بداند که جهان با کس نماند

این نبشتم از برای آخرت، بوک (بود که) باشد ذنبها را مغفرت

نهایتا شعر زیبای سعدی برای بیان هدفش در تصنیف گلستان:

غرض نقشی است کز ما باز ماند که هستی را نمی بینم بقایی