گوردخمه فخریگاه یکی از جاهای دیدنی آذربایجان غربی است

جاذبه ها/ براساس آخرین خبرهای منتشر گشته، گوردخمه فخریگاه یکی از جاهای دیدنی آذربایجان غربی است.

گوردخمه فخریگا در استان آذربایجان غربی، 10 کیلومتری شهرستان مهاباد و در نزدیکی روستای ایندرقاش روی صخره ای از جنس رسوبات آهکی قرار دارد. گوردخمه فخریگا که با نامهای فخریگاه، فخریکا، فقره قا، فقره گاه نیز شناخته می شود، از جمله آثار تاریخی دوره مادها بشمار می آید. دخمه فخریگاه فاقد مدخل ورودی بوده و در ایوان آن دو ستون سنگی ایجاد شده که پاستون ها شبیه گلدان وارونه هستند. ستون های جلوی این ایوان و داخل مقبره به مرور زمان از بین رفته و تنها پاستون های و سرستون ها باقی مانده اند. داخل مقبره نیز یک سالن به اندازه عرض ایوان وجود دارد که با 2 پله جرزدار از هم جدا می شوند.

اطاق جلویی احتمالا مخصوص انجام مراسم تدفین بوده و در اطاق بعدی 3 قبر مستطیل شکل بچشم میخورد که یک قبر بزرگ به صورت افقی و دو قبر کوچک به شکل عمود بر ایوان در آن تراشیده شده است. عمق قبرهایی که در این گور دخمه در دل سنگ تراشیده شده اند، حدود 50 سانتیمتر است. کف اتاق مقبره سه قبر به عمق 50 سانتیمتر کنده شده که قبر بزرگتر در سمت چپ و با ابعاد 265 در 140 سانتیمتر عمود بر ورودی گوردخمه قرار گرفته و در سمت راست آن دو قبر دیگر در جهت ورودی گوردخمه و به ابعاد یکسان 140 در 90 سانتیمتر کنده شده است. این گوردخمه دارای دو جفت ستون در مدخل و میان آن است. ستون ها استوانه کامل نبوده و قطر آنها در بالا کمتر از قسمت تحتانی هست.

ستون های داخلی ضخامت کمتری از ستون های بیرونی دارند. هر چهار ستون دارای پایه و سرستون هایی مربع شکل هستند. ارتفاع گوردخمه از لب ایوان تا پایین ترین قسمت تراشیده شده 530 سانتیمتر و تا دامنه کوه نیز حدود 10 متر است. دخمه سنگی فخریگاه که شمالی ترین گوردخمه منتسب به دوران ماد بوده، به همراه گوردخمه شیرین و فرهاد واقع در شهر صحنه و دکان داوود در نزدیکی سرپل ذهاب از جمله زیباترین گوردخمه های ایران بحساب می آیند.

ساکنین اندرقاش برخلاف مورخین درباره دخمه مزبور نظر دیگری دارند و میگویند این دخمه بزرگ که در دل کوه کنده شده، مدتی اقامتگاه فرهاد بوده است. این عاشق شوریده حال مدت زمانی که در این محل اقامت کرده، به یاد معشوق حجاری هایی انجام داده و احتمالا کلمه فقرگاه مخفف فرهادگاه باشد. گوردخمه فخریگاه در سال 1316 توسط وزارت فرهنگ و هنر با شماره 288 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.