حسین رفیعی از علت بازی در سریال نارگیل می گوید + عکس

فیلیموشات/ حسین رفیعی بازیگر و مجری شناخته شده ای است. او کلی سابقه در تولیدات مربوط به کودکان و نوجوانان دارد. وقتی با او گپ می زنی متوجه می شوی که در این حوزه هم تحصیلات دارد و هم دغدغه. رفیعی در سریال نارگیل ایفاگر نقش «بابک راستگو» است که از یک سو چالش هایی با پدرش دارد و از سوی دیگر به واسطه ماجراهایی، تبدیل به دغدغه 3 فرزند نوجوانش می شود تا او را از طلسم جادوگر رها کنند.

سریال نارگیل یکی از معدود سریال های ویژه کودکان و نوجوانان در شبکه نمایش خانگی است، چرا نارگیل را انتخاب کردید؟

همین اول باید از سازندگان این سریال تشکر کنم. از آقای عامریان به عنوان سرمایه گذار، تهیه کننده و کارگردان و همچنین حمزه صالحی در مقام کارگردان که در این آشفته بازار محصولات نمایشی، این شجاعت را داشته اند تا سراغ کار کودک و نوجوان بروند. این تصمیم علاوه بر جسارت و شجاعت، نشان از یک دغدغه مندی دارد. رشته تخصصی من سال هاست که آموزش هنر برای کودکان است و همواره گفته ام که در سینما، تلویزیون، تئاتر و شبکه نمایش خانگی آن هایی که در حوزه کودک و نوجوان فعالیت می کنند، موفق تر خواهند بود چرا که می توانند مخاطبانی را جذب خود کنند که سال های طولانی تری آن ها را همراهی می کنند. ما در سال های قبل تر هم فیلم های موفقی مانند کلاه قرمزی و مدرسه موش ها را داشته ایم اما در سال های اخیر گویی سرمایه گذاران کمتر اهل ریسک در این حوزه هستند. شاید هم تیم مناسبی برای سرمایه گذاری پیدا نمی کنند. در این شرایط سریال «نارگیل» یک اثر فکر شده و مجموعه ای یک دست است که آقای عامریان با نگاهی حرفه ای و حتی سینمایی به آن پرداخت. نسخه سینمایی این اثر هم ساخته شده که هنوز به اکران نرسیده اما در همین نسخه سریالی هم کارها باری به هر جهت نبود و همه چیز کاملا حساب شده پیش رفته است. نگاهم به این مجموعه نگاه مثبتی بود و خودم هم با انرژی بسیار مثبتی در این مجموعه حضور داشتم. همه در این پروژه با نگاه کودکانه انرژی گذاشتند.

از این منظر فکر می کنید «نارگیل» به فضای ذهنی کودک و نوجوان امروز که سخت گیرتر هم شده، نزدیک است؟

اجازه دهید به نکته ای اشاره کنم. اشکالی که وجود دارد این است که معمولا در فرآیند تولید محصولات فرهنگی، ما افرادی را داریم که با سلیقه، تحصیلات و نوع تفکر خودشان برای جامعه ای به وسعت ایران تصمیم می گیرند. ایران کشوری پهناور با گویش ها، زبان ها و اقلیم های مختلف است. شما نمی توانید بگویید در این شرایط کودک امروز چه ویژگی های مشخصی دارد. کودک، فقط کودک تهران نشین نیست.

به تعبیری سلیقه کودکان و نوجوانان را یک دست نمی دانید…

بله دقیقا. سوال من این است؛ زمانی که آقای چاپلین فیلم های خود را می ساخت، آیا به مخاطب امروز فکر می کرد؟ شما همین امروز هم اگر فیلم های چاپلین را روی پرده سینما اکران کنید، مطمئن باشید به صورت معمول مخاطب امروز از آن استقبال می کند. در سینمای کودک هم مطمئن باشید اگر امروز فیلم «کلاه قرمزی» و یا «مدرسه موش ها» اکران شود، مخاطب به تماشای آن می رود. می دانید چرا؟ چون در زمان ساخت این آثار به این فکر نکرده اند که مخاطب کودک و نوجوان آن روز چگونه فکر می کرده است. به همین دلیل خیلی از تولیدات 20 سال پیش ما، اگر مجدد پخش شوند، باز هم مخاطب خواهند داشت. فکر می کنم برای کار کردن درباره کودکان و ورود به دنیای کودکان، ابتدا باید کودک شویم. بچه هایی که درباره شان صحبت می کنیم، چارچوب ها و قواعدی که ما مدنظر می گیریم در دنیای کودکانه خود ندارند. در دنیای آن ها محبت، عشق، دوستی و حتی دعوا، مهمان چند ساعت است و هیچ کس بابت هیچ چیز کدورت به دل نمی گیرد. در دنیای بچه ها، قهرما ن ها قهرمان هایی واقعی هستند و دشمنانشان به گونه ای نیستند که از آن ها بترسند. «نارگیل» این قرابت را با دنیای بچه ها دارد. آقای حمزه صالحی سال هاست در حوزه کودک و نوجوان می نویسد و در کارهای مختلف در این سال ها با او همکار بوده ام. جلسات خیلی زیادی در گروه های کودک و نوجوان داشته و با روان شناسی کودکان آشناست. با این نگاه مجموعه «نارگیل» خیلی یکدست جمع شده بود و تیمی که پای کار بودند براساس معیار تأثیر بر فروش یا عدم فروش انتخاب نشدند. همه سر جای خود هستند و کار خود را انجام داده اند. فکر می کنم در سال های اخیر «نارگیل» یکی از کارهایی است که نگاهی درستی به دنیای کودکان داشته است.

یکی از ویژگی های «نارگیل» کاراکترهای عروسکی آن است. این ویژگی مشترک بسیاری از آثار ماندگار کودک و نوجوان است. درباره ارتباط خود با این 3 عروسک بگویید.

من پیش از این هم تجربه کار با عروسک ها را داشته ام. خیلی از بازیگران و حتی مجریانی که در کنار عروسک ها کار می کنند می دانند که کار کردن با عروسک ها بسیار سخت است. شما باید ابتدا عروسک را یک موجود زنده فرض کنی تا در کنارش بتوانی حضور موفقی داشته باشی. پیمان فاطمی عروسک گردان سریال «نارگیل» هم سال ها در این حوزه تجربه داشته و شخصا پیش از این در شبکه قرآن مجموعه ای را کارگردانی می کردم که پیمان فاطمی عروسک گردانی آن کار را بر عهده داشت. در این کار هم آن قدر همه چیز درست بود که همه بازیگران حضور این عروسک ها را پذیرفته بودند.

با صداپیشه های حرفه ای و درجه یکی که حتما در کیفیت نتیجه خیلی تأثیر داشته اند.

بله. شاید جالب باشد بدانید ما با صداپیشه هایی با عروسک ها سر صحنه بازی می کردیم که صداپیشه های اصلی نبودند و بعدها این صداها دوبله شدند. درمجموع کار در فضای خیلی خوبی پیش رفت و آقای عامریان به رغم شرایط کرونایی، وضعیت خوبی را برای گروه فراهم کرده بودند. بچه ها همه امنیت خاطر داشتند و هرچند روز یک بار همه تست می شدند تا نگرانی ای وجود نداشته باشد، خوشبختانه هم در طول کار هیچ کس آسیب ندید. به خصوص که ما بازیگران نوجوانی هم داشتیم که خانواده هایشان نگرانی هایی داشتند اما همه چیز به خوبی پیش رفت.

در سریال شما ایفاگر نقش «بابک» هستید که همزمان هم «پدر» است و هم «پسر». کمی درباره جایگاه این نقش در کارنامه خود بگویید.

سال 72 که وارد تلویزیون شدم یک جوان 24 ساله بودم و نقش هایی بازی می کردم که غالبا بچه بودند. بعدها در مجموعه «نیم رخ» هم همین نقش پسربچه ها را بازی کردم. سال ها نقش بچه ها را داشتم اما بعد از گذشت این همه سال، امروز به سنی رسیده ام که در چند سال اخیر، همواره نقش «پدر» را ایفا کرده ام! این اواخر در مجموعه ای به نام «محرمانه» در شبکه 3 نقش پدر داشتم و خودم احساس می کنم این یک پوست اندازی در کارنامه هنری ام محسوب می شود. انگار جای تازه ای را دارم پیدا می کنم. کمی آرام تر هستم و کمتر فضاهای طنز را تجربه می کنم. کمی جدی تر شده ام و این ها نشانه های همان پوست اندازی است که شاید در کارهای بعدی کاراکتر تازه ای را برای من ایجاد کند. در این سریال پدر 3 بچه هستم و همسرم هم باردار است. همزمان نقش پسر آقای مهدی فقیه را هم دارم که حضور در کنار ایشان در این مجموعه برایم افتخار بود. سرنوشت این کاراکتر در داستان گره خوبی به وجود آورده که فکر می کنم بچه ها باید ببینند و این گونه نیست که با دیدن چند قسمت ابتدایی بدانند قرار است چه اتفاق هایی در ادامه رخ دهد.

چه توصیه ای به مخاطبان بالقوه «نارگیل» که با پیشنهاد شما می خواهند به تماشای این سریال بنشینند دارید؟

ابتدا باید از مجموعه فیلیمو و همه کسانی که از تولیداتی از این دست حمایت می کنند تشکر کنم. از آنجایی که خودم دغدغه دارم در حوزه محصولات ویژه کودک و نوجوان، همواره به خانواده ها گفته ام که همان طور که در زمینه کالری خورد و خوراک بچه های تان وسواس دارید، در حوزه محصولات فرهنگی هم باید این گونه باشد. خواهش می کنم پیش از آنکه هر فیلمی را برای خانواده و بچه ها انتخاب کنید و به تماشای آن بنشینید، به انتخاب خود فکر کنید. ما باید به این نتیجه برسیم که دیدن برخی سریال های امروز برای برخی گروه های سنی مناسب نیست و نباید این گونه باشد که وقتی روی محصولی محدودیت سنی 18 سال درج می شود، با تأسف همه خانواده به تماشای آن بنشینند. متأسفانه در برخی محصولات این درج رده بندی سنی تبدیل به ابزار تبلیغاتی هم شده است! محتوای برخی از این آثار واقعا می تواند منجر به آسیب هایی در آینده بچه ها شود. در این شرایط وقتی گروهی مانند فیلیمو کارهای ویژه کودکان تولید می کند، نشان از یک دغدغه دارد. اگر آینده بچه های مان برای مان مهم است، باید به انتخاب فیلم ها و سریال هایی که قرار است به تماشای آن بنشینند بیشتر اهمیت دهیم.