گزارش فرشته حسینی از کمپ پناهجویان + عکسها

فرشته حسینی بازیگر افغانستانی با انتشار این عکس ها نوشت:«

صربستان کمپ پناهجویان

در حومه ی شهر.سکوت.کانکس های بزرگ چند اتاقه.هر اتاق برای یک خانواده.خانواده ی 4نفری.خانواده ی5 نفری.بیشتر.کمتر. پنج سال زندگی در این کمپ.بیشتر.کمتر.خانواده های افغانستانی،ایرانی،سوری و.. یک سالن غذا خوری.حمام و دستشویی مشترک.عفونت زنان. غذای بد مزه. بدون حقِ کار.

ترکِ دیار. ترکِ خانواده. آرزوی زندگی بهتر. اینجا.کمپ.بی پولی.دل مُردگی.افسردگی.گریه.خستگی.نا امیدی.گریه. غصه. نا امیدی. نا امیدی..

با بچه ها وسطی بازی میکنم. باهم میخندیم.باهم عکس می گیریم. بچه ها. تعدادشان زیاد است.

حالا باهم صحبت میکنیم. نوبتی. تک به تک. در اتاقی که جز تک اتاق های آموزشی ست که تلویزیون دارد.

در میان حرف هایمان از هر کدام یک سوال مشترک پرسیدم.”چه آرزویی داری؟”

کودک1:از این کمپ بریم بیرون. “گریه میکنه”.برم بیرون بازی کنم، از اینجا بدم میاد. برم مدرسه .دوست دارد مثل من بازیگر بشود. “در پنج سالگی به این کمپ آمده اند.اکنون 10 ساله است.زبان انگلیسی و صربی میداند.افغانستانی.

کودک2:دلم میخواد برم بیرون از اینجا. برم مدرسه.من عاشق درس خوندنم.”گریه میکند طولانی” خسته شدم.تا کی باید اینجا بمونیم.”گریه میکند” نمی تواند ادامه بدهد صحبت کردن را. “ 16 ساله است.زمانی که به این کمپ آمدند 11 ساله بوده.بسیار باهوش است.و به دلیل سن بیشتر و درک بیشتر از شرایط افسرده تر و غمگین تر از دیگر بچه هاست.زبان انگلیسی و صربی میداند.افغانستانی.

کودک3:آرزو دارد که از کمپ بروند بیرون.دلش برای پارک تنگ شده است.دلش برای درس خواندن تنگ شده است. زبان صربی نمی داند خیلی و این در یادگیری آنلاین دچار مشکلش کرده.به یاد پدرش می افتد.پدرش از آنها جداست.به گریه می افتد. دوست دارد فوتبالیست بشود.زبان انگلیسی میداند و کمی صربی.ایرانی.

کودک4:دلم میخواد از اینجا بریم بیرون.اینجا هیچی نداره. حوصله م سر رفته. دلم میخواد درس بخونم. برم مدرسه. با دوستام بریم بیرون بازی کنیم. دوست دارم خواننده بشم.

ولی اول از همه دوست دارم از اینجا بریم بیرون.

10 ساله است.پنج سال است که در این کمپ هستند.صدایش عجیب و زیباست.انگلیسی و صربی میداند.ایرانی.

و تعداد زیادی کودک دیگر:

“دلمان میخواهد از اینجا برویم بیرون”

دلمان میخواهد برویم مدرسه.

چرا آمدیم اینجا؟

از این زندگی خسته شدیم.

اینجا همه ی روزها شبیه هم هستند..

خسته.

مادر ها ، پدر ها، کودکان، چهره های خسته. چهر های خسته. خسته.

هیچ کس در دنیا به اندازه ی آنها خسته نیست.»