مشکلات آقای بازیگر، از اجاره نشینی تا سکته چشم + عکس

تسنیم/ عزت الله مهرآوران بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون مشکل سریال های امروز را در نداشتن قصه می داند و می گوید آن قدر حواشی اضافه می کنند که آن قصه زیر این حواشی پنهان می شود.

بخش هایی از گفتگو با عزت الله مهرآوران را مرور می کنیم.

وقتی بازیگران کاربلدِ ما مثل شما در کارهای ضعیفی حضور پیدا می کنند بسیاری برایشان سؤال به وجود می آید، همچون سریال "پدرپسری" که البته موقعیت های خوبی هم داشت اما به طورکلی آن طور که باید و شاید نظرِ مخاطب را جلب نکرد، چرا در این نوع کارها حضور پیدا می کنید که برخی می گویند شأن بازیگرانی مثل شما نیست؟

من شخصاً برای هیچ کاری شأنی ندارم به جز هنر؛ من نمی توانم انتخاب کنم، به خاطر اینکه من در برزخ بازیگری ام؛ نه پیرم و نه جوان، بنابراین انتخاب می شوم، وقتی که انتخاب می شوم اولین چیزی که به ذهنم می آید که آن نقش هنوز می تواند لبخندی به روی لب های تماشاگر بیاورد یا نه. دوم برایم دستمزد اهمیت دارد چون خانه ندارم.

کرایه خانه برایم سخت است؛ بازنشسته ام و در این سن وسال باید کار کنم تا بتوانم زندگی ام را پیش ببرم. اگر خانه داشتم کارهایم را می نوشتم چون من خودم را هنرپیشه نمی دانم.

بگذارید بروم سراغِ "وضعیت سفید" که برای چندمین بار از تلویزیون پخش می شود و مخاطب با این سریال ارتباط خوبی برقرار می کند، چه اتفاقی در این سریال ها افتاده است که چنین مخاطبان پروپاقُرصی دارد و چرا این اتفاقات در سریال های امروزی نمی افتد؟

این سؤالی است که باید از سیاست گذاران فرهنگی پرسیده شود چرا که سؤال من هم هست، اگر من خوب بازی می کنم کار خوب به من بدهند. در هر صورت مردم علاقه مند به قصه اند، چون ادبیات ما مملو از قصه است. ما در کارهای امروزی کمتر به سراغ قصه می رویم. آن قدر حواشی به متن اضافه می کنیم که اگر آن متن قصه خوب هم داشته باشد زیرِ این حواشی پنهان می شود.

فارغ از همه مسائل فنی، نویسندگی، فیلمنامه خوب، کارگردانی و بازیگری خوب، در این سریال ها چه نکته ای وجود دارد که مخاطب را بعد از چند بار پخش هنوز جذب می کند؟

قطعاً صداقت در روایت. درست است که می گویند این سریال نوستالژی جنگ بوده است. هیچ کس دوست ندارد جنگ را دوباره ببیند یا حتی به یاد بیاورد اما این نوستالژی و یادواره جنگ چقدر زیبا و دلخواه مردم بود که مردم بعد از چند بار پخش، هنوز می بینند و این اتفاق ما را بسیار خوشحال می کند.

آیا غیر از نقش هوشنگ، نقش دیگری را در سریال دیدید که با خودتان بگویید ای کاش حمید نعمت الله این نقش را به شما می داد؟

واقعاً نه. نگاه حمید نعمت الله برای بازیگر نگاه ارزشمندی است؛ گویی همه وجود بازیگر را در بازی هایش می شناسد.

نکته ای گفتید که 72 سال تان است و نقش اول به شما پیشنهاد شده است، چرا بازیگرانی مثل شما که کاربلدند و از راهش وارد عرصه بازیگری شده اند به حق شان در دنیای نمایش و تصویر نمی رسند؟

من ممکن است در تئاتر حق خودم را ببینم و بدانم و برای آن پافشاری کنم اما در تصاویری که از من پخش می شود آن قدر خودم را محق نمی بینم؛ چون من بازیگر سینما نیستم و به طورکلی بازیگر نیستم. من می توانم یک بازی ساز باشم یا نمایشنامه خوب بنویسم، اما بازی کردن حرمت عجیبی دارد، مثل اینکه انتخاب می شوی برای یک نقش اولین روز تب می کنی.

این روزها در دامنه اتفاقات بازیگری موضوع دستمزدهای نجومی هم وجود دارد؛ گران ترین دستمزدی که گرفتید برای کدام فیلم یا سریال بوده است؟

هیچ فیلمی، ما که دستمزدمان را خدا می دهد و این زکات کار ما است. ما چه کاره ایم که چقدر می دهند، فرمان از جای دیگری می رسد. اگر باور کنیم رزق ما معمولی نیست، شاید بهتر این مسیر طی شود. اما در مورد دستمزدهای نجومی این نکته وجود دارد که سینما پول می خواهد، سینما کار ندارد که تو چقدر خوب بازی می کنی به این فکر می کند چقدر برای پیشبردش می توانی پولساز باشی، سینما صنعت است و تئاتر ضیافت.

بازی های شما هم در ملودرام و هم کار طنز، دیدنی و تماشایی بوده است، کدام یک را ترجیح می دهید؟

حتماً طنز، چون بازیگر به چالش می افتد که همه تلاش خود را بگذارد تا این کاراکتر خوب از آب درآید، در واقع نقش یک سویه و تخت نیست؛ از طرفی طنز یک خنده اندیشیده شده است نه مثل کمدی های مرسومی که امروز می بینیم خیلی رها است، در طنز کسی اجازه ندارد پایش را دراز کند.

در کارهایی که این روزها ساخته شده است و بارها هم پخش می شود نقشی وجود دارد که شما را درگیر خودش کرده باشد تا جایی که به خودتان بگویید "ای کاش این نقش را من بازی می کردم!"؟

من به دلیل سکته چشمی که کردم تلویزیون نمی توانم ببینم و در سینما نمی توانم فیلم ببینم، بنابراین من حسرت این را ندارم کاش من این بازی را می کردم و حسرت این را دارم که برای بازی ام، ضعیف نشوم.