از یتیم خانه فیل ها تا دندان بودا | سفرنامه سریلانکا ( قسمت پنجم )

امروز قرار است کاندی گردی کنیم. یک برنامه خیلی فشرده شهرگردی که با فیل سواری شروع می شود.  (گول کارتون ها را نخورید، فیل ها اصلا نرم نیستند، خیلی هم سفت هستند. باید رویشان بنشینید و کمی برانید تا متوجه شوید چه می گویم!) بومی های سریلانکایی برای ورود به اغلب اماکن توریستی نیازی به پرداختن پول ندارند. ولی توریست ها مبالغ نسبتا بالایی باید بپردازند. یتیم خانه فیل ها در پیناوالا (pinnawalla) هم از این موضوع مستثنی نیست. پناهگاهی برای فیل هایی که راهشان را گم کرده اند یا موجودات دیگر به آنها آسیب رسانده اند. فیل ها در اینجا تیمار و نگهداری می شوند، و روزی چند مرتبه از بطری های بزرگ شیر می خورند و در رودخانه پهناور منطقه آب تنی می کنند.

باغ گیاه شناسی کاندی

بعد از آن به باغ گیاهشناسی و دارویی کاندی می رویم. ورودی ندارد و یک جورهایی بازاریابی محصولاتشان محسوب می شود. از همان ابتدا یک راهنما دانه دانه از گیاهان و خواصشان را برایمان می گوید . از اولی پمادی درست می شود که به درد رفع حشرات می خورد. دومی برای کندن دائمی موهاست، سومی برای میگرن، چهارمی برای.. . خیلی ها را از بو و نامشان می شناسیم و می گوییم در ایران هم از آنها وجود دارد: دارچین، زنجبیل، و.. . در انتها یک ماسو می آید و یک ماساژ حسابی هم نصیبم می شود، با انعامی هشتصد روپیه ای.

برنامه فشرده کاندی گردی ...

بعد از دیدن دانشگاه کاندی (دانشگاه که نه، بهشت!)، کارخانه چای، دریاچه مرکز شهر و مراسم رقص محلی (و البته پرده آخر آن، راه رفتن روی آتش) نوبت به تجربه حضور در مهم ترین معبد بودایی ها در سریلانکا می رسد. بودایی ها معتقدند حدود دو هزار و پانصد سال پیش که روح بودا به آسمان می رود میان سرزمین های مختلف بودایی بر سر محل دفن جسمش اختلاف نظر و کشمکش به وجود می آید. هر کشور معتقد بوده برای ادامه بقا و رونق باید بخشی از جسم بودا را داشته باشد. استخوان ها تقسیم می شوند و یک دندان از بودا به سرزمین سیلان می رسد.

داستان دندان بودا ...

این دندان در حال حاضر در معبد دندان یا tooth temple (دالادا ماگی گاوا) شهر کاندی نگهداری می شود .  وارد معبد که می شوم سخت مشتاق دیدار این دندان مقدس هستم ولی آن را در یک محفظه گنبدی جواهری قرار داده اند و امکان دیدن آن وجود ندارد.. "مادو" (میزبان کوچسرفینگی ما در کاندی) می گوید فقط زمان های دشواری و قحطی دندان را به نمایش عمومی می گذارند و اینطور نعمت بر سریلانکا جاری می شود و مشکلات گشوده می شوند. مادو بودایی مذهبی نیست. تعجب می کنم و از او می پرسم خودت هم دیده ای؟
می گوید بارها دیده در زمان قحطی و بعد از ماه ها نباریدن آسمان بلافاصله بعد از نمایش عمومی دندان آسمان باریدن گرفته.

آخرین شب در کاندی ...

امشب، شب آخرمان در کاندی است. برنامه فردا را به مادو می گوییم. می خواهیم برویم سیگیریا (sigiriya) قلعه سنگی غول پیکرش را ببینیم. بعد برگردیم کاندی و از آنجا به نوارا الیا (Nuwara eliya) برویم. او پیشنهاد می دهد در ازای نه هزار روپیه ما را تا سیگریا ببرد و بیاورد (مسیری که بعدا با دو کورس اتوبوس با یک دهم این مقدار می رویم و برمی گردیم). می گویم بودجه سفرمان اجازه نمی دهد چنین خرجی کنیم و قصد هم نداریم جایی با ماشین برویم. ترجیح می دهیم بین مردم با اتوبوس و قطار سفر کنیم. می خندد و می گوید امکان ندارد، نمی توانید در یک روز فقط با اتوبوس و قطار اینهمه جا عوض کنید و به نوارا الیا برسید.