منطقه حفاظت شده انگوران

منطقه حفاظت شده انگوران یکی از کهن ترین مناطق حفاظت شده ایران است که در مرز 3 استان زنجان، آذربایجان غربی و کردستان قرار گرفت. منطقه انگوران حدود 125 هزار هکتار وسعت دارد که نزدیک به 30 هزار هکتار آن پناهگاه حیات وحش انگوران و بقیه به عنوان منطقه حفاظت شده تعیین شد. حفاظت از این منطقه از سال 1349 آغاز شده است. انگوران منطقه ای کوهستانی بوده و زمستان هایی سرد و تابستان هایی خنک دارد.

بسیاری از پستانداران گوشت خوار بومی ایران همچون خرس قهوه ای، پلنگ ایرانی، گرگ خاکستری، کفتار راه راه، گربه جنگلی، شغال، گورکن و روباه قرمز و همین طور وشق اورآسیایی و سمور جنگلی که از حیوانات بسیار کمیاب ایران هستند، در این منطقه دیده شده اند. قوچ و میش یا همان گوسفند وحشی، کل و بز یا همان بز کوهی، آهوی گواتردار ایرانی و گراز نیز از مهمترین علف خواران بومی انگوران هستند. در انگوران حدود 200 گونه گیاهی مشاهده شد.

درختان و درختچه های گردو، بادام وحشی، زرشک، تمشک، پسته وحشی و سنجد و گیاهانی چون بومادران، چوبک، باریجه، گون، کلاه میر حسن، آویشن، کاسنی، فرفیون، شقایق، خلر وحشی، مرغ، تاتوره، پونه، درمنه، جو وحشی، علف پشمکی، کاکوتی، شیر خشت، مرزه وحشی، کنگر، شکر تیغال، گل گاو زبان، شنگ، سریش و گل حسرت هم منطقه انگوران را رویشگاه خود ساخته اند. در پژوهش هایی که بین سالهای 80 تا 82 در انگوران انجام شد، 100 گونه مختلف از پرندگان در این منطقه مشاهده شده که 16 گونه از آنها از پرندگان در معرض خطر انقراض هستند و یکی از آنها یعنی پرنده کوچکی به نام مگس گیر قهوه ای برای اولین بار در خاورمیانه مشاهده گشت.

پرندگان شکاری هم مثل انواع عقاب و شاهین و کرکس و قوش در کنار پرندگان آبزی همچون انواع مرغابی، مرغ سقا، فلامینگو، قو، درنا، خوتکا، باکلان، لک لک، آنقوت، چنگر، بوتیمار و حواصیل و پرندگان دیگری مانند انواع کبک، باقرقره، دارکوب، کوکر، فاخته، تیهو، سبزه قبا، چکاوک، بلدرچین و قمری از مهمترین پرندگان بومی این منطقه هستند.