مقبره بابا رکن الدین

بابا رکن الدین یکی از عارفان و بزرگان قرن هشتم که بعد از مرگ در زمان ابوسعید مغول، در ساحل جنوبی زاینده رود به خاک سپرده شد. بعد از وفات این عالم بزرگ، تعداد زیادی از مشاهیر و علما و هنرمندان و فقها و شعرای اصفهان و شهرهای همسایه کنار مقبره او به خاک سپرده شدند و منطقه به قبرستان بابا رکن الدین شهرت پیدا کرد. بعدها شاه عباس اول صفوی برای بابا رکن الدین ساختمان و گنبدی به شکل کلاه درویشان ساخت. کاشی های فیروزه ای با نقش های آبی و سیاه و سفید جلوه خاصی را به این بنا داده و کنارش هم چند اتاق برای چله نشینی درویشها وجود دارد.

این بقعه از لحاظ نقشه، تناسب کامل معماری، جزئیات بنا و گنبد، از سایر بناهای موجود در تخت فولاد متمایز و از اهمیت خاصی بر خوردار است. یکی از خصوصیت های استثنایی این بنا، بکار بردن سمبل های عددی چون پنج در پلان بنا و دوازده در گنبد بنا است که به نظر می رسد نشانگر پایبندی و ارادت وی به پنج تن آل عبا و دوازده امام باشد. نقشه خارجی بنا به صورت پنج ضلعی به ابعاد 11/70 متر است که به ضلع شمال شرقی آن سردری بلند با غرفه های دو طبقه در طرفین را اضافه کرده و محور اصلی بنا دقیقا با قبله تطبیق می کند.

به نظر شاردن، این ساختمان از جهت هندسه بنا و مشرف بودن بر سایر گنبدهای تخت فولاد از امتیاز خاصی بر خوردار است. در ابتدا، در داخل و خارج بنا کاشیکاری های مینایی عالی وجود داشته که اکنون قسمت عمده آن از بین رفته است. سردر بنا در ضلع شمال شرقی بقعه واقع شده و شامل ایوان بلندی به ارتفاع 7/90 متر است و دارای کتیبه ای به خط ثلث سفید بر متن کاشی لاجوردی با قلم محمد صالح اصفهانی، خطاط مشهور دوره شاه عباس اول صفوی هست.

بابا رکن الدین در روز یکشنبه 26 ربیع الاول سال 769 هجری قمری وفات کرد و در خانقاه خویش که اکنون به تکیه بابا رکن الدین معروف است، به خاک سپرده شد. سنگ قبر وی از جنس مرمر بوده و این سنگ ساده و بدون نوشته و تزیین است. سنگ نوشته افراشته ای نیز بالای قبر تعبیه گردید که دارای 210 سانتیمتر طول و 90 سانتیمتر عرض است.