امامزاده یحیی تهران

امامزاده یحیی نام بقعه ابوالقاسم عزالدین یحیی است که در کوچه ای به همین نام در محله ای حدفاصل شرقی غربی خیابان ری و خیابان سیروس (مصطفی خمینی فعلی) و شمالی جنوبی امیرکبیر به 15 خرداد (بوذرجمهری) واقع شده است. این محله بخشی از محدوده بزرگ عودلاجان قدیم تهران بوده که از خیابان ناصرخسرو تا خیابان ری امتداد داشت. این بنا که به دفعات تعمیر شده، از آثار دوره استیلای مغول است. بنای امامزاده مرکب هست از یک تالار هشت ضلعی که با گنبدی پوشش یافته و بر فراز آن بامی هرمی شکل قرار دارد و دارای دو تالار کوچک الحاقی است.

نسبت ابوالقاسم عزالدین یحیی که از نقبای شهرهای قم و ری بوده ، به امام سجاد می رسد و گفته می شود برادر اوست. این بنا دارای صحن وسیع، مسجد، ایوان، رواق، ضریح، حرم آینه کاری، سرداب، گنبد کاشی مخروطی شکل و سقاخانه هست. قدیمی ترین اثر منقول این بقعه تاریخی هم که ساختمان اصلی بنای آن به دوره مغول نسبت داده می شود، صندوق چوبی روی مرقد بوده که دارای تاریخ 895 است. بنای قدیمی این بقعه شامل برج خشتی هشت ضلعی متعلق به قرن هفتم هجری بوده که مانند ابنیه دیگر عصر مغول، یک گنبد آجری 12 ضلعی هرمی شکل بر بالای آن قرار داشت.

در عهد قاجاریه هم اطراف این برج را با کاشی های هفت رنگ مزین ساخته بودند. اینک در محل برج خشتی و قبلی بقعه هشت ضلعی کنونی ساخته شده است. بر روی در قدیمی بقعه که چندان بزرگ نبوده، در دو کتیبه کوچک به خط ثلث نوشته اند: بانی بقعه خشتی قدیم شخصی به نام قرابشاره بوده و معمار آن دیو حسن نام داشته است. صندوق منبت عتیقه امامزاده یحیی چنان که در کتیبه آن اشاره شده، به دستور ملکشاه غازی در سال 895 ه‍.ق به وسیله دو برادر به نام های استاد حسین و استاد محمد لواسانی ساخته شده است.

در سال های اخیر هم فعالیت های عمرانی بسیاری در بقعه امامزاده یحیی انجام پذیرفته که ضمن حفظ و نگهداری آثار گذشته، فضای اطراف حرم توسعه یافته است. اگر دوست دارید که هر چه بیشتر درباره جاذبه های مذهبی تهران نظیر امامزاده یحیی بدانید، می توانید سری به راهنمای سفر به تهران زده و حسابی کسب اطلاعات کنید.