امامزاده داوود (ع)

اسناد دقیقی در مورد اینکه نسبت امامزاده داوود به کدام یک از امامان بزرگوار باز می گردد وجود ندارد، چرا که در گذشته بسیاری از حکومت ها به دنبال امامزاده ها می گشتند تا آنها را به هر نحوی که شده، به شهادت برسانند. از این رو، امامزاده ها مجبور به فرار از دست آنها بودند. البته، بسیاری از افراد معتقدند که نسبت امامزاده داوود به امام حسن مجتبی باز می گردد. در صورتی که در داخل بقعه زیارتنامه ای وجود دارد که با توجه به آن، امامزاده داوود را به امام چهارم شیعیان نسبت می دهند.

عده ای معتقد هستند که آبادی کیگا محل شهادت امامزاده داوود بوده و این آبادی چیزی حدود 3 کیلومتر تا محله کن فاصله دارد. البته، اسناد تاریخی در مورد شهادت این امامزاده وجود ندارد. براساس برخی از نوشته ها، عامل شهادت امامزاده داوود فردی به نام نجیم گبر بود. او یکی از درویشان روستای کن بشمار می آمد. گروهی دیگر هم محمود فرحزادی را عامل قتل و شهادت این امامزاده می دانند. امامزاده داوود را با مسیر کوهستانی و سخت آن می شناسند هر چند امروزه مسیر دسترسی به آن راحت تر از گذشته است. در زمان های دور که ماشین وجود نداشت، مردم از مسیری کوهستانی و سخت که پیچ و خم زیادی داشت، بالا می آمدند تا خود را به امامزاده برسانند.

در آن دوران رسیدن به امامزاده بین دو هفته تا دو ماه طول می کشید. در واقع، این زمان بستگی به امکانات افراد داشت بطوریکه متولیان و کسانی که امکانات بیشتری داشتند، می توانستند در حدود دو هفته به این مکان برسند. اما افراد بی بضاعت یا آنهایی که امکانات کمتری در اختیار داشتند، چیزی حدود دو ماه را در راه بودند. اکثر افراد در فصل گرم سال راهی این مسیر پر پیچ و خم میشدند، چرا که در فصول سرد هوا در بالای کوه بسیار سرد بود و در چنین شرایطی امکان ادامه مسیر وجود نداشت.

خیلی از افراد تمایل داشتند که در روزهای متبرک و شب های جمعه در امامزاده داوود تهران حضور داشته باشند. به همین علت هم سختی راه را تحمل میکردند و در این روزها و شب ها خود را به امامزاده می رساندند. در گذشته، اگر فردی قصد داشت که به امامزاده داوود برود، ابتدا باید به چهارراه سرچشمه می رفت. سپس، در دروازه شمیران باید یک چهارپا کرایه میکرد. البته، افرادی که ماشین شخصی داشتند، می توانستند از ونک خود را به امامزاده برسانند. در مسیر دسترسی به امامزاده داوود باغی وجود داشت که وقف زائران این امامزاده شده بود. به عبارت دیگر، این امکان برای افراد وجود داشت تا شب را استراحت کنند و سپس، راهی فرحزاد شوند.

مردم برای برآورده شدن حاجات خود سماور و لاله، چراغ، فرش و ظروف مسی نذر میکردند و پس از برآورده شدن خواسته هایشان، نذر خود را ادا می نمودند. چشمه ای هم در مسیر امامزاده داوود تهران وجود داشت که مردم آن را با نام آب زندگانی می شناختند و به اعتقاد آنها، این چشمه آبی شفابخش داشت. در گذشته، مراسم های مختلفی همچون تعزیه در این امامزاده برگزار میشد. برخی از افراد برای برآورده شدن خواسته هایشان گوسفند نذر کرده و پس از رسیدن به حاجت خود، آن گوسفند را در صحن امامزاده قربانی میکردند. سپس، این گوشت قربانی را در میان مردم پخش و توزیع می نمودند.

از دیگر اعتقادات مردم درباره امامزاده داوود مرتبط به اهالی روستای کیگا است. در واقع، مردم معتقدند که علت لوچ بودن چشمان اهالی کیگا خیانت بزرگ آنها به امامزاده داوود هست. براساس باور آنها، زمانی که امامزاده داوود از دست حاکمان و کسانی که بدنبال او بودند به روستای کیگا پناه آورده بود، اهالی روستا محل مخفی شدن ایشان را لو دادند. مردم معتقدند که در آن زمان اهالی کیگا با این کار خیانت بسیار بزرگی به امامزاده داوود کرده و موجب شدند که ایشان به شهادت برسند. اسنادی از زمان های گذشته باقی مانده که با توجه به آنها، این بنا در دوره شاه طهماسب صفوی تاسیس شده است. همچنین آمد که شاه طهماسب و فرزندش حیدر میرزا دیه ها و املاکی را از الله قلی خان قزوینی خریده اند و سپس این مکان ها را وقف امامزاده داوود کرده اند.

در گزارشی از اعتمادالسلطنه آمد که بنای امامزاده داوود به دستور خازن دوله که همسر فتحعلی شاه قاجار بود، تاسیس شده است. همچنین، در این گزارش آمد که شاهزادگان قاجار در دوره ناصرالدین شاه بخش هایی از آن را مورد مرمت و بازسازی قرار داده اند. مرمت و ساخت مسیر فرحزاد به امامزاده داوود تهران نیز در دوره ناصرالدین شاه قاجار انجام شد. بطور کلی میتوان گفت که از زمان های گذشته تا به امروز تغییرات بسیار زیاد و چشمگیری در این بنا بوجود آمد. در قسمت درب اصلی ورودی به حرم نوشته هایی بچشم میخورند که جز قدیمی ترین یادگاری های برجای مانده از دوران گذشته بشمار می آیند. این نوشته ها مربوط به دوره فتحعلی شاه قاجار هستند.