کنیسه حییم

کنیسه حییم نخستین کنیسه ای هست که در سال 1292 شمسی در خارج از محله عودلاجان که مرکز اصلی سکونت یهودیان بوده، توسط اسحاق صدق و اسحاق مراداف در یکی از کوچه های فرعی خیابان سی تیر (قوام السلطنه سابق)، کوچه سیمی ساخته شد. این کنیسه اولین کنیسه خارج از محله عودلاجان است. پیروان آیین یهودیت پیش از آن بیشتر در محدوده محله های یهودی نشین یعنی محله عودلاجان کنیسه داشتند. کنیسه های قدیمی تر بیشتر در خیابان سیروس وجود دارند که قدمت آنها به 200 سال پیش بر می گردد. کنیسه حییم هم نتیجه تحولات مشروطه است که طی آن، یهودیان در مجلس دارای وکیل شدند. قدمت کنیسه حییم بیش از یک قرن است. بعدها در اطراف این کنیسه، خانه های جامعه یهودی به تدریج ساخته شدند.

در جنگ جهانی دوم، مهاجران لهستانی وارد ایران شده و یهودیان ایرانی مهماندار یهودیان لهستان می شوند و در کنار کنیسه حیییم، لهستانی ها یک کنیسه مختص خود با نام کنیسه دانیل را می سازند. بعدها، این کنیسه هم در اختیار یهودیان ایرانی قرار گرفت. «این دروازه خداوند است، عادلان داخل خواهند شد.» جمله ای بوده که بالای عبادتگاه اصلی این کنیسه به خط عبری نوشته شد.