ژاپن کشوری است که از میراثش حفاظت می کند

ایرنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست آمده، ژاپن کشوری است که از میراثش حفاظت می کند.

تصویر و تصوری که گردشگران خارجی از ژاپن دارند، کشوری جزیره ای و پرزلزله اما کاملا مدرن، به جز توکیو نماد شهری مدرن یا هیروشیما و ناکازاکی و آن بمب های اتمی، خارجی ها از ژاپن شهرهایی پر از جمعیت، خیابان هایی با متروهای تندرو و با شکوفه های گیلاس را تصور می کنند، اما آنچه میتوان از ژاپن حتی پیشرفته با خیابان های شیک و تمیز در خاطر ثبت کرد، حفظ شهرها، میراث فرهنگی و تاریخی با ظواهر سنتی و فرم معماری خاص است، شهرهایی تاریخی که بسیاری از نمادهای خود از معماری تا آیین های خود را بازسازی و همچنان حفظ کرده است؛ یکی از این شهرها کاواگوئه است.

کاواگوئه (Kawagoe) جاذبه های گردشگری متنوعی دارد که معروف ترین آنها معبد کیتِین، منطقه انبار کالا، کاخ گوتن، خیابانی معروف به آب نبات و موزه شهر کاواگوئه است؛ شهرت کاواگوئه به خاطر بسیاری از ساختمان های سنتی است که به آن لقب کوئدو به معنای واقعی کلمه ادو کوچک داده اند. این منطقه با دیدنی های فراوان، فروشگاه های سنتی و رویدادهای فصلی پرطرفدار منطقه ای است که آخر هفته ها حیاتی دوباره پیدا می کند که آن را به مقصد سفر یک روزه فوق العاده در قلب توکیو تبدیل می کند.

براساس مقاله ژاپن کشوری است که از میراثش حفاظت می کند، باید بدانید که کاواگوئه در جنوب غربی سایتاما (شمال توکیو) واقع شده و کمتر از یک ساعت تا ایستگاه های اصلی توکیو با قطار سریع السیر فاصله دارد. خیابان اصلی آن با ردیف ساختمان های کورازوکوری فضایی را ایجاد کرده که یادآور یک شهر قدیمی از دوره ادو (1603-1867) است و به بیننده این امکان را می دهد که خیابانهای قرون گذشته را تصور کند، به این ترتیب کاواگوئه به ادوی کوچک معروف شد.

در طول دوره ادو، کاواگوئه به عنوان تامین کننده کالا به توکیو رونق یافت. از آنجایی که کاواگوئه شهری مهم از جهت اهداف تجاری و استراتژیک برای پایتخت محسوب میشد، شوگون برخی از وفادارترین مردان خود را به عنوان اربابان قلعه کاواگوئه منصوب کرد. در طول سالها این شهر جنبه های بسیاری از فرهنگ و معماری ادو را به ارث برد.

چندین معبد و زیارتگاه زیبا در کاواگوئه وجود دارد که ارزش بازدید دارد. مهمترین آنها معبد کیتین کاواگوئه است که حدود 1200 سال پیش ساخته شده است. کیتین معبد اصلی فرقه تندای در منطقه کانتو است. در میان تالارهای آن تنها ساختمان های کاخ که از قلعه سابق ادو باقی مانده، وجود دارد. در اصل کیتین بخشی از یک مجموعه سه معبدی بود که در سال 830 میلادی ساخته شده بود. این معبد در اواخر قرن 17 تحت رهبری تنکای به معبد اصلی تبدیل شد. تنکای شخصیتی خارق العاده داشت به طوری که با سه شوگون اول قفقاز دوره ادو دوستی قابل اعتمادی ایجاد کرد.

در سال 1638 میلادی آتش سوزی بیشتر معبد کیتین را نابود کرد. برای کمک به بازسازی آن، لمیتسو سومین شوگون توکوگاوا دستور داد چندین ساختمان کاخ را از قلعه ادو به کاواگوئه منتقل کنند. امروزه اینها تنها ساختمان های باقیمانده از قلعه ادو هستند؛ زیرا توکیو در طول زلزله بزرگ کانتو در سال 1923 و سپس در جنگ جهانی دوم آسیب دید.

براساس مقاله ژاپن کشوری است که از میراثش حفاظت می کند، باید بدانید که اعتقاد بر این است که یکی از اتاق ها که سقفی گلدار دارد و با مجموعه ای از زره های متداول تزئین شده، محل تولد لمیتسو است. یکی دیگر از نکات برجسته بازدید از کیتین مجسمه های گوهیاکو راکان است. این مجموعه شامل 540 مجسمه سنگی از شاگردان بوداست که هرکدام حالت چهره خاص خود را دارند. هیچ دو مجسمه ای دقیقا شبیه هم نیست و طبق باورهای رایج مجسمه ای وجود دارد که شبیه هر کسی است که از معبد بازدید می کند.

گشت و گذار در میان مجسمه هایی که فرصتهای مناسبی برای عکاسی فراهم می آورند، جالب است. آنها در یک حیاط کوچک مجزا در محوطه معبد قرار دارند. پس از مرگ اولین شوگون توکوگاوا یعنی لیاسو در سانپو، بقایای شیزوکائوکای کنونی به نیک کو منتقل شد. سه زیارتگاه مهم معابد توشوگو در ژاپن به ترتیب در شیزوئوکا، کاواگوئه و نیک کو قرار دارد.

منطقه انبار کاواگوئه، صحنه ای نوستالژیک از دوره ادو (1603-1867) ارائه می کند. کلمه kura در زبان ژاپنی به معنای انبار است و Kurazukuri ساختمان های دو طبقه انبار مانند با دیوارهای سفالی است که به سبک معماری دوره ادو ساخته شده اند. این ساختمان ها یادگار دورانی است که کاواگوئه مرکز بزرگ حمل و نقل و تجارت محسوب میشد.

در زمانهای قدیم، کاواگوئه یک شهر تجاری مهم بود که برای ادو (توکیوی امروزی) کالا تامین میکرد. به لطف تجارت پررونق، بسیاری از بازرگانان به قدری ثروتمند شدند که نه تنها انبارها بلکه فروشگاه های خود در سایر شهرها را نیز به سبک کورازوکوری ساختند.

برخی ساختمان ها تا به امروز وجود دارند. بیشتر مغازه ها و رستوران ها در امتداد خیابان اصلی کورازوکوری که چند صد متر طول دارند، یافت می شوند. با این حال ترافیک سنگین خودروها در امتداد خیابان بسیاری از فضای تاریخی را از بین می برد و رهگذران را به پیاده روهای باریک محدود می کند.

تنها در فاصله کوتاهی از خیابان اصلی، برج ناقوس به عنوان نشان اختصاصی و نماد کاواگوئه قرار دارد. چهار بار در روز در ساعات 18 و 15 و 12 و 6 زنگ می زند. این برج در سال 1984 پس از آتش سوزی بزرگ کاواگوئه در سال 1893 که ساختار قبلی را ویران کرد، بازسازی شد.

یکی از خانه هایی که برای بازدید عموم باز است، موزه کورازوکوری می باشد (در حال حاضر به دلیل بازسازی بسته است). این موزه در جایی قرار دارد که قبلا یک مغازه عمده فروشی تنباکو بوده است. بازدید کنندگان می توانند از جلوی فروشگاه دید کامل تری نسبت به نمای ساختمان داشته باشند. برخی آثار نمایشی شامل ماشین های سنتی است که در گذشته استفاده میشد. موزه در امتداد خیابان اصلی واقع شده است.

تا خیابان کاشیا یوکوچو یک دقیقه پیاده روی است. اینجا یک مکان فوق العاده برای امتحان کردن برخی شیرینی های سنتی ژاپنی است؛ در حالی که فضای دهه های گذشته را تجربه می کنید. خیابان تایشو-رومن که پس از دوره تایشو (1912-1926) نامگذاری شده در میان ایستگاه هُن-کاواگوئه و منطقه انبار کالا واقع شده است.

جشنواره کاواگوئه بیشتر از 360 سال پیش آغاز شده است. هر ساله به مدت دو روز در سومین هفته اکتبر در منطقه انبار کالا برگزار می شود. این جشنواره در نزدیکی معبد هیکاوا است و شامل رژه شناورهای بلند تزئین شده در خیابان های شهر است، برای کسانی که دوست دارند درکی از جشنواره داشته باشند اما در آن زمان نمی توانند از کاواگوئه بازدید کنند دیدن موزه جشنواره کاواگوئه به طور اجمالی این تجربه را برایشان فراهم می کند.

هونمارو گوتن به معنای کاخی در درونی ترین دایره دفاعی تنها ساختمان باقیمانده از قلعه کاواگوئه سابق است. این ساختمان کاخ است که به عنوان اقامتگاه دفتر لُرد ایفای نقش می کند. قلعه در ابتدای سال 1457 ساخته شد. زمانی که توکوگاوا لیاسو فرمانروایی آن را به دست گرفت. به دلیل اهمیت کاواگوئه به عنوان یک شهر تجاری و یک نقطه استراتژیک دفاعی در شمال پایتخت، یک رعیت وفادار را به عنوان ارباب آن منصوب کرد.

در طول دوره ادو، 21 لرد مختلف که همگی از متحدان نزدیک شوگون توکاگاوا بودند، در قلعه کاواگوئه سکونت داشتند. بنای امروزی در سال 1848 اندکی قبل از پایان عصر فئودالی به قلعه اضافه شد. این بنا دارای اتاق های بزرگ تاتامی، باغ و تصاویر دل انگیزی است که به نمایش گذاشته شده است. بازدیدکنندگان می توانند با 3 مدل یک فئودال و دست نشانده های وی بنشینند و تصور کنند که برپایی یک جلسه در آن اتاق چگونه بوده است!

خیابانی مملو از فروشگاه است که در آن آبنبات های سنتی ژاپنی به روش قدیمی درست می شوند. این خیابان مناسب خرید انواع آبنبات و شیرینی است و در مجاورت منطقه انبار کالا می باشد. در این خیابان فروشگاه های کیک و شیرینی به ردیف قرار گرفته است و علت نامگذاری خیابان هم این موضوع است.

انواع آبنبات، کِراکر برنج، کارنیتو (با روکش شکر و کوکی سرخ شده)، بستنی، کیک خمیر لوبیا قرمز، سیب زمینی های شیرین از جمله خوراکی های موجود در این خیابان است. همچنین اسباب بازی های کوچک و اکسسوری هایی وجود دارد که می تواند سوغاتی هایی خوب برای بردن به خانه باشد.

بلافاصله پس از زلزله بزرگ سال1923؛ توکیو در فراهم آوری شیرینی ژاپنی با کمبود زیادی مواجه شد! در نتیجه سفارشات به فروشگاه های شیرینی در کاشیا یوکوچو افزایش یافت. در مقطعی در اوایل دوره شووا، بیش از 70 فروشگاه از این دست وجود داشت. این روزها چیزی بیش از 20 مورد باقی مانده که لحظات خوبی برای مشتریان خود فراهم می کند. خیابان آب نبات مکانی فوق العاده برای امتحان شیرینی های سنتی ژاپنی است و در عین حال فضای نوستالژیک دهه های گذشته را میتوان تجربه کرد.

موزه شهر بازدید کنندگان را با تاریخ و فرهنگ کاواگوئه آشنا می کند. این موزه آثاری نمایشی از دوران باستان تا دوران مدرن را در خود جای داده است. از طریق بقایای حفاری شده، مصنوعات حفظ شده، مدل ها و ماکت ها در اندازه واقعی بازدید کنندگان می توانند در زمان سفر کنند و از تغییرات شهر مطلع شوند.

موزه ها روش ساخت کورازوکوری را با یک مدل بزرگ توضیح می دهند و لایه های مختلف دیوار انبارها را آشکار می سازند. مدلهای دیگر شامل یک نقشه جغرافیایی از شهر قلعه سابق است که نشان می دهد چگونه کاواگوئه در طول زمان شکل گرفته است. از حدود قرن هفدهم روابط میان کاواگوئه و ادو (توکیوی امروزی) رو به عمیق تر شدن رفت و بسیاری از میراث فرهنگی کاواگوئه تحت تاثیر فرهنگ ادو قرار گرفت.

موزه هنر شهر دقیقا در کنار موزه شهر کاواگوئه واقع شده است. این نمایشگاه عمدتا آثار هنرمندان شهر یا آثاری مرتبط با آن را به نمایش میگذارد. اکثر مجموعه های دائمی به نمایش گذاشته شده آثار هنری معاصر هستند؛ اما این موزه حدودا چهار بار در سال نمایشگاه های ویژه ای برگزار می کند که سبک های مختلف هنر را در مقاطع گوناگون زمانی به نمایش میگذارد.

نویسنده: مریم سه دهی | کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن