بومگردی ها به رشد اقتصادی کم کربن و فعالیتهای جدید اقتصادی متکی بر مشاغل نیاکان منجر می شوند

ایسنا/ براساس خبرهای واصله، بومگردی ها به رشد اقتصادی کم کربن و فعالیتهای جدید اقتصادی متکی بر مشاغل نیاکان منجر می شوند.

یاور عبیری، رئیس جامعه انجمن های حرفه ای اقامتگاه های بومگردی ایران با اشاره به شعار امسال سازمان جهانی گردشگری «گردشگری و سرمایه گذاری سبز» تاکید کرد: سرمایه گذاری سبز در گردشگری حول محور جوامع محلی، پاسداست زمین و رفاه ذهنی است.

او آورده است: «اگر بخواهیم یک جمع بندی از متون علمی و تجربیات بیست ساله گردشگری بومی ایران داشته باشیم، می توانیم رایج ترین اصول گردشگری بومی مبتنی بر اقتصاد سبز را به شرح زیر خلاصه کنیم:

1. گردشگری بومی ابزاری برای دستیابی به رشد و توسعه تاب آور و پابرجاست که تحقق این مدل توسعه یعنی تعادل بین سه عرصه زیست بوم، اقتصاد و جامعه گردشگری بومی که از طریق اجرای اقتصاد سبز کم کربن عملی می شود.
2. اقتصاد سبز کم کربن در بومگردی تکیه بر مشاغل نیاکانمان است که برای هزاران سال با قوانین عرفی در بطن جوامع محلی جاری است، به عبارتی دیگر با اجرایی شدن اقتصاد سبز کم کربن فرصتهای شغلی جدید بر بستر دانش بومی برای نیروی کار بوجود آمده و کار شایسته همراه با رفاه ذهنی توسعه و ترویج می یابد. کار شایسته به معنی اشتغال مولد با چهار مؤلفه آزادی، برابری، امنیت و کرامت انسانی است، (رفاه ذهنی) که هدف و استراتژی «سازمان بین المللی» کار است.
3. اقتصاد سبز کم کربن در خانه های بومگردی منجر به منابع و انرژی کارآمد است. یکی از مؤلفه های مهم اقتصاد سبز افزایش کارایی و بهره وری منابع به خصوص انرژی و کاربرد انرژی پاک است.
4. اقتصاد سبز کم کربن به مرزهای سیاره ای و یا محدودیت های زیست محیطی نه مرزهای جغرافیایی احترام میگذارد. به عبارت دیگر ملاحظات زیست محیطی و مدیریت منابع آب با ترویج دانش «باغداری» و کاشت درخت امکان پذیر می شود نه صنعت کشاورزی .
5. اقتصاد سبز کم کربن رهیافت تصمیم سازی یکپارچه را ارائه می دهد. نمیتوان منافع شخصی و زودگذر را دنبال کرد، باید در یک خرد جمعی اقتصادی را رونق داد که بر پایه های فرهنگ، قوانین عرفی، دانش بومی و زیست بوم هر منطقه استوار می شود.
6. اقتصاد سبز پیشرفت و توسعه را فراتر از اندازه گیری تولید ناخالص داخلی (GDP) در نظر می گیرد. با استفاده از شاخص های مناسبی که تعریف می شود میزان پیشرفت و توسعه تعیین شده را که فراتر از افزایش تولید است در «رفاه ذهنی» جامعه مستتر می کند. به دنبال رفاه اجسام فیزیکی و مصرفی که در بیشتر جوامع به اشتباه «ثروت» نامیده می شود، نیست.
7. اقتصاد سبز میان کشورها، در داخل کشورها و در بین نسل ها برخورد عادلانه، منصفانه و برابر دارد. نگاه انسانی به اجتماع پیرامون و تنوع زیستی دارد و دنبال زیاده خواهی و دست اندازی به طبیعت نیست.
8. اقتصاد سبز از تنوع زیستی و اکوسیستم ها محافظت می کند. ایجاد بانک ژنی از گونه های مختلف زیستی، توسعه و ترویج زندگی در تعامل با طبیعت پیرامون را دامن می زند.
9. اقتصاد سبز منجر به کاهش فقر، افزایش رفاه و بهبود معیشت، حمایت اجتماعی و دسترسی به خدمات ضروری می شود. «کارآفرینی واقعی» در حوزه های مختلف سرمایه گذاری منطبق با تاب آوری و پابرجایی منابع «هستی» از قبیل آب، باد، خاک و هوا انجام می شود.
10. اقتصاد سبز حکومت و حاکمیت قانون را بهبود می بخشد. به عبارتی اصول دموکراتیک، مشارکت، پاسخگویی شفافیت و باثباتی را به همراه دارد. ترس، ریا، تزویر، دروغ و ناآگاهی پس زده می شود.
11. اقتصاد سبز پیامدهای خارجی را درونی می کند. به این معنا که همه هزینه و منافع بیرونی و غیرقابل ملموس در محاسبات لحاظ می شود.

نگاهی به اصول یاد شده که حاصل تجربه ها، ایده ها و نظریات علمی پژوهشی اعضای جامعه بومگردی کشور است، جامعیت رویکرد اقتصاد سبز را به نمایش میگذارد. رویکردی که شامل ابعاد سه گانه اقتصاد، فرهنگ و زیست بوم است. ابعاد اجتماعی به موضوعات رفاه ذهنی انسان، عدالت، کاهش نابرابری، افزایش کیفیت زندگی، توسعه و رشد تاب آور اجتماعی، دسترسی عادلانه و پرداختن به نیازهای زنان، مردان، جوانان، کودکان و معلولان اشاره دارد. ابعاد اقتصادی نیز شامل رشد در درآمد سبز و اشتغال، سرمایه گذاری های خصوصی و عمومی، اقتصاد انعطاف پذیر تاب آور، رشد اقتصادی کم کربن و فعالیتهای جدید اقتصادی متکی بر مشاغل نیاکانمان می شود.

ابعاد زیست محیطی به کاهش خطرات زیستی و کمیابی آن، کاهش کربن، کارایی منابع و منابع کارآمد، کاهش انتشار کربن و آلودگی، افزایش بهره وری انرژی و منابع، جلوگیری از نابودی تنوع زیستی و اکوسیستم و مسئولیت پذیری در قبال زیست بوم تأکید دارد.»