دانشگاه ها و مدارس را با میراث فرهنگی کشور آشتی دهیم

خبرگزاری مهر/ این خبر پیرامون اینکه دانشگاه ها و مدارس را با میراث فرهنگی کشور آشتی دهیم، برای شما نوشته شده است.

سعید شفیعا، کارشناس گردشگری و میراث فرهنگی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی در یادداشتی نوشت: گفته می شود که یکی از کارکردهای قابل استفاده از میراث فرهنگی و طبیعی، ایجاد انسجام اجتماعی و تقویت وحدت ملی است. اما آیا در این چند دهه از این کارکرد به نحو صحیح استفاده کرده ایم؟ بدون شک میتوان گفت خیر. مرور ساده ای به دروس دانشگاهی و مدارس نشان می دهد که تاریخ به عنوان درسی حفظی و حافظه ای دست و پاگیر دانشجویان و دانش آموزان شده و نتیجه آن بجای پندآوری و تفکر آفرینی، نمره آوردن و دور ریخته شدن است.

چرا درسی که می تواند موجب غرور آفرینی و در عین حال اندرز گرفتن باشد، تبدیل به استرس و اتلاف وقت شده است؟ اساساً چه فرقی می کند که فلان حاکم و والی چند سال زیست و چند جنگ انجام داد تا جایگاه آن در زندگی ما تبیین نشده باشد؟ میراث فرهنگی به عنوان نمود عینی، ذهنی و عینی ذهنی تاریخ بایستی بالاترین سطح تماس با دانش آموزان و دانشجویان را داشته باشد و کتاب درس آنها باشد.

هر چند برای این کتاب شدن نیازمند دفترچه راهنما و هدایتگری است. کلاس های تاریخ بایستی به صورت کارگاهی برگزار شود و فرصت روایتگری مستقیم تاریخ در دل بقایای آن فراهم شود. لزوم این موضوع را زمانی بهتر حس می کنیم که دانش آموزان جایگاه دوره های تاریخی و سلسله های گذشته را در زندگی امروز خود اصلاً درک نکرده اند. چگونه از آنها انتظار می رود که نسبت به حال و آینده خود شناخت صحیحی داشته باشند؟

توصیه قرآن کریم به سیر کردن در زمین و نظر کردن به عاقبت پیشینیان را بایستی سرلوحه آموزش تاریخی و فرهنگی کشور قرار داد. سیر کردن با نظر کردن کنار هم معنا دارد و در همراهی با هم تحول آفرینی می کند. اساسا نظر کردن بدون سیرکردن کار ساده ای نیست. چند درصد از دانش آموزان و دانشجویان کشور موزه ملی ایران را دیده اند؟ چند درصد آنها بناهای ثبت ملی و جهانی کشور را می شناسند؟ چه میزان از داستان ها و دلایل اهمیت این بناها و آثار اطلاع دارند؟

آموزش صحیح تاریخ و فرهنگ کشور در تماس و حس واقعی بقایای تاریخ و فرهنگی ممکن می شود و کشور ایران با دارا بودن میراث فرهنگی و تاریخی سرشار و پر معنا نیازمند روایت شدن و قرائت است. لازم است تا با یک تیر دو نشان زده شود. هم دروس آموزشی از جنبه خسته کننده و کسالت بار خارج شود و هم انسجام اجتماعی و وحدت ملی به واسطه آموزش صحیح و کاربردی به صورت ریشه ای تقویت شود.

البته که مراجعه تنها به موزه ها و بناهای تاریخی راه نجات دروس و دانش آموزان کشور نیست. حضور متخصص تاریخ، فرهنگ و باستان شناس آگاه و تفسیرگر برای انتقال صحیح و مناسب مفاهیم به بازدید کنندگان و شکل دهی سوال در ذهن دانش آموزان و دانشجویان مسیر صحیح این رویکرد تحول آفرین آموزشی است.