نپال کشوری آسیایی که شمال هندوستان قرار دارد و بیشترین محدوده ی آن بر روی رشته کوه های هیمالیا قرار گرفته است. شمال این کشور هشت قله از 14 قله بلند جهان در خود جای داده است که یکی از این ها بلندترین قله جهان یعنی اورست می باشد. جنوب این کشور چون مرطوب و حاصلخیز است نیز جمعیت زیادی را در خود جای داده است. این کشور تنها کشوری است که پرچم آن از دو مثلث بر روی هم تشکیل شده و به شکل مستطیل نمی باشد. نپال به دلیل داشتن جاذبه های طبیعی و تاریخی منحصر به فرد همیشه برای علاقه مندان به سفر مقصد مهمی به حساب می آید و سالانه توریست ها و ماجراجویان زیادی را به سمت خود جذب می کند. طبیعت متفاوت نپال این است که شما می توانید قله های پوشیده از برف را در نقطه ای از این کشور ببینید در حالیکه قسمت دیگر مملو از جنگل های گرمسیری و معتدل می باشد. چه علاقه مند به کوهنوردی و کارهای هیجان انگیز باشید چه بخواهید در بناهای تاریخی و معابد غرق شوید، سفر به نپال سفری خواهد شد که هیچگاه فراموشش نخواهید کرد.
تاریخ
در 1768 حاکم شاهزاده نشین گورخا در غرب، دره کاتماندو را فتح کرد و دوره گسترشی را شروع نمود که با شکست خوردن از چینی ها در تبت (1792) و از بریتانیایی ها در هند (1816) پایان یافت. از 1846 تا 1950 خاندان رانا در مقام وزیران ارشد که پادشاهانی ضعیف بودند حکمرانی کردند. سیاست انزواطلبی آنان استقلال نپال را به قیمت توسعه نیافتن آن حفظ کرد. رژیم پیش از 1950 از نظر ساختار سیاسی یک نظام اقتدارگرا بود که هیچ مخالفتی را از سوی گروه های قومی، فرهنگی و احزاب سیاسی نمی پذیرفت. نظم اجتماعی و هویت فرهنگی ملی از طریق تحمیل قوانین هندو برقرار می شد و حاکمان قدرت خود را از طریق قرار دادن همه گروه های نپال در یک چار چوب سلسله مراتبی از ساخت طبقاتی هندو استحکام می بخشیدند. همزمان با سرنگونی رژیم رانا در سال 1950 نپال درهای خود را به روی دنیای خارج گشود و آماده پذیرش فرایند دمکراتیک شدن و مدرن سازی شد. اما این کشور نتوانست الگویی جدید از جامعه چند قومی ایجاد کند. با پیدایی دولت پانکایات در سال 1962، ساختارهای سیاسی و اجتماعی نپال، بیش از پیش بسته و متحجر شد. در این دولت، هیچ جائی برای فعالیت سیاسی و اپوزسیون وجود نداشت. اما در همین شرایط آئین قانونی جدید در سال 1964 به تصویب رسید. بر پایه این قانون همه در مقابل قانون برابر بودند و سامانه طبقاتی تضعیف می شد.